Γιώργος Κοντογιώργης, Η Ελλάδα του πολιτισμού συντρίβεται υπό το πέλμα της Ελλάδας της ασχήμιας

Η Ελλάδα του πολιτισμού συντρίβεται υπό το πέλμα της πλέον απεχθούς και καθόλα δηωτικής εκδοχής της κομματοκρατίας. Εάν δεν αλλάξει το πολιτικό σύστημα, δηλαδή η σχέση της κοινωνίας με την πολιτική η ελληνική κοινωνία θα σβύσει. Μια δήλωση στο LiveMedia  στις 13/2/2019
https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=2116205778458180&id=121074424638002

Γ. Κοντογιώργης, Εκκλησία και Γένος εν αιχμαλωσία 13.2.2019

Γιώργος Κοντογιώργης,
Εκκλησία και Γένος εν αιχμαλωσία. Επισημάνσεις για τον ελληνισμό της τουρκακρατίας,
τη σχέση της εκκλησίας με το γένος των Ελλήνων και τον δυτικό διαφωτισμό. Η ορθοδοξία
ως πολιτισμική συνιστώσα της ελληνικότητας, η εκκλησία ως πολιτεία του γένους
των Ελλήνων και ως θεσμός του ελληνικού κοινού. Η ρωμιοσύνη ως ιδίωμα του
Έλληνα και το εγχείρημα της υφαρπαγής της εθνικής του ιδιοπροσωπείας. Με αφορμή
την παρουσίας του νέου βιβλίου του Γιώργου Καραμπελιά, Εκκλησία και γένος εν
αιχμαλωσία  (13/2/2019)

Γ. Κοντογιώργης: Τι είναι και τι δεν είναι δημοκρατία 4/5 - 6.11.2012

Γ. Κοντογιώργης: Τι είναι και
τι δεν είναι δημοκρατία 4/5 - 6.11.2012

Lo Mak

Δημοσιεύτηκε
στις 11 Φεβ 2019

Οι αρνητικές
εξελίξεις των τελευταίων δεκαετιών καθιστούν επιτακτικά αναγκαία την
απελευθέρωση της ανθρώπινης σκέψης από τις «βεβαιότητες» που δημιούργησε ο
δυτικοευρωπαϊκός Διαφωτισμός. Μία από αυτές είναι η έννοια της δημοκρατίας. Η
νεωτερική σκέψη διατείνεται ότι πέτυχε το θαύμα: το σύστημά της, που δεν είναι
ούτε δημοκρατικό ούτε αντιπροσωπευτικό, θεωρεί ότι συγκεντρώνει και τα δύο
στοιχεία στους κόλπους του, τη στιγμή που, ούτως ή άλλως, δημοκρατία και
αντιπροσώπευση είναι πολιτείες ασύμβατες μεταξύ τους.

Γ.Κοντογιώργης, Πώς φθάσαμε στα "Ίμια". Από την παρουσίαση του νέου βιβλίου του ναυάρχου Χ. Λυμπέρη

https://www.facebook.com/profile.php?id=100032930317512&__tn__=%2CdC-R-R&eid=ARBZVaGTh6CypD1vE156a5q4uwznn6Np9Xi8FOBaaMPm2YaqJHSh2ArDqKopgQ1mQrCCAOxFtKBdPcEf&hc_ref=ARRzx9l-qUVm2z-oav4Tn4RnaKlG5IC9nOcSU3XSGJgayzqUcwb26-UgkVqpnRol5Tc&fref=nf

Εκδόσεις Ποιότητα

Δημοσιεύτηκε
στις 22 Μαρ 2015

Η παρουσίαση
του βιβλίου "Οψόμεθα την αλήθεια καθώς εστί, 1994-1996" (Εκδόσεις
Ποιότητα) του ναυάρχου ε.α. Χρήστου Λυμπέρη στις 20/3/2015 στη Στοά του
Βιβλίου. Ομιλητές: Κοντογιώργης Γιώργος, ομότιμος καθηγητής, πρώην πρύτανης
Kαλεντερίδης Σάββας, συγγραφέας-εκδότης και ο συγγραφέας Λυμπέρης Χρήστος,
ναύαρχος ε.α., επίτιμος ΑΓΕΕΘΑ Την παρουσίαση συντονίζει ο δημοσιογράφος
Σαββίδης Παντελής Εισήγηση Εκδότη: αρχή έως 00:01:24 Σαββίδης Παντελής: 00:01:25 έως 00:14.00 Καλεντερίδης Σάββας: 00:14.00 έως 01:05:35 Κοντογιώργης Γεώργιος: 01:05:35 έως 01.33.54 Λυμπέρης Χρήστος: 01:33:55 έως τέλος Βίντεο ολόκληρης της
παρουσίασης: https://youtu.be/mdw082dJOCQ Εισήγηση Εκδότη και Σαββίδη Π.: https://youtu.be/7dsO_9iIb6c Ομιλία Καλεντερίδη Σ.: https://youtu.be/D_FBRjKIlrw Ομιλία Κοντογιώργη Γ.: https://youtu.be/Yn_sWf8QdxU Ομιλία Λυμπέρη Χ.: http://youtu.be/j2Oad1x1Fug Ερώτηση κ. Κολλάτου προς κ.
Λυμπέρη: https://youtu.be/J9YEUmWCipg Σελίδα βιβλίου: http://wp.me/P3OlPy-OJ Σελίδα βιβλίου στο facebook: https://www.facebook.com/lymberis.imia Εκδόσεις Ποιότητα www.piotita.gr,
info@piotita.gr www.facebook.com/piotita.ekdoseis
www.twitter.com/EkdoseisPiotita www.plus.google.com/+PiotitaGr
www.youtube.com/EkdoseisPiotita

Γιώργος Κοντογιώργης, Ο δεσποτικός χαρακτήρας του κοινοβουλευτισμού

 

Γιώργος Κοντογιώργης, Ο δεσποτικός χαρακτήρας του κοινοβουλευτισμού

Γιώργος Κοντογιώργης

3 Φεβρουαρίου 2019

Ο πολίτης στο κράτος-σύστημα παραμένει κυριολεκτικά υπήκοός του, δεν είναι εταίρος της Πολιτείας. Συνάγεται δηλαδή ότι ο άνθρωπος της νεοτερικότητας απελευθερώθηκε μεν από τα δεσμά της φεουδαρχίας, σε ό,τι αφορά στην ατομικότητά του, όμως το κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό σύστημα διατήρησε όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του δεσποτικού καθεστώτος. Παραμένει υποκείμενο ιδιοκτησίας. Πράγμα που σημαίνει ότι ο αποκλεισμός των μελών της κοινωνίας από την ιδιοκτησία του συστήματος, δεν καθιστά το άτομο ελεύθερο στο κοινωνικοοικονομικό και πολιτικό πεδίο.

Η σύμβαση, που προϋποθέτει την εξάρτηση, υποκρύπτει την εκχώρηση ελευθερίας. Απλώς δεν είναι αναγκαστική, αφού εγγράφεται στο αξιακό σύστημα της εποχής μας. Και κατά τούτο ανάγεται στη νομιμοποίηση του καθεστώτος ανελευθερίας, ορίζει ένα είδος εθελοδουλίας. Το γεγονός αυτό, έχει και άλλες προεκτάσεις, όπως η έμφαση στην έννοια του “δικαιώματος”. Και μάλιστα στον ισχυρισμό ότι τα “δικαιώματα” απειλούνται από την πλειονότητα της κοινωνίας. Ισχυρισμός που συνομολογεί ότι ο διακινητής του αξιώματος αυτού αντιτείνει το δικαίωμα των ολίγων στην ελευθερία του όλου, δηλαδή της κοινωνίας.

Το επιχείρημα ότι με τον τρόπο αυτόν προστατεύεται η μειονότητα είναι απολύτως σαθρό. Η πολιτική ελευθερία ορίζεται δυνάμει όχι της αρχής της πλειοψηφίας (η οποία απαντάται σε κάθε πολίτευμα), αλλά της ενσάρκωσης της Πολιτείας (μέρους ή του όλου της) από την κοινωνία των πολιτών.

Η σημερινή μοναρχευόμενη ολιγαρχία

Το πολιτικό σύστημα της νεοτερικότητας, στο οποίο προσχώρησε εξαρχής και στο οποίο εμμένει η Αριστερά, ορίζει το αρχετυπικό είδος της εκλόγιμης μοναρχίας. Δηλαδή, μιας αυστηρά εξουσιαστικής και κατά τούτο ανθρωποκεντρικά πρώιμης μορφής μοναρχευομένης ολιγαρχίας. Το σύστημα αυτό, στην εποχή της μετάβασης από τη δεσποτεία στον πρώιμο ανθρωποκεντρισμό, υπήρξε για τις δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες εμφανώς προοδευτικό.

Προέκρινε την απόρριψη της ιδιοκτησιακής αντίληψης του κράτους (η έννοια της μοναρχικής απολυταρχίας / κρατικής δεσποτείας) υπέρ ενός κράτους που συγκροτούσε αυτό καθεαυτό μια νομική κατασκευή, ένα νομικό πρόσωπο, του οποίου το πολιτικό προσωπικό έμελλε να απολαμβάνει τη λαϊκή νομιμοποίηση. Εντούτοις, η δομή και η λογική του κράτους αυτού, δηλαδή η σχέση μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής, δεν άλλαξε. Το κράτος και συγκεκριμένα οι φορείς του συνέχισαν να κατακρατούν δίκην ιδιοκτησίας το σύνολο της εξουσίας που διέθετε προηγουμένως ο απόλυτος άρχων.

Στο πλαίσιο αυτό, το κράτος ορίζει την επικράτεια της κοινωνικής συλλογικότητας. Ενσαρκώνει, όμως, συγχρόνως το πολιτικό σύστημα, μεγάλο μέρος της οικονομικής ιδιοκτησίας, τη Διοίκηση, τη Δικαιοσύνη, τον στρατό, την αστυνομία, όλα όσα προσήκουν στη συγκρότηση και στη λειτουργία της κοινωνίας. Η κοινωνία, από την πλευρά της, εκλαμβάνεται ως το άθροισμα των ατόμων ιδιωτών ή υπηκόων που ανήκουν θεσμικά στο κράτος. Εξ ου και δεν διαθέτει ιδίαν βούληση.

Ο κοινοβουλευτισμός συνεχιστής του παλαιού καθεστώς

Τη βούλησή της κοινωνίας, τι θέλει και τι όχι, τι την συμφέρει και τι όχι, το αποφασίζει σε πρώτο και τελευταίο βαθμό ο ηγέτης. Το σύστημα αυτό εναποθέτει εντέλει τη διαμόρφωση των πολιτικών της χώρας στους συσχετισμούς δύναμης που διαμορφώνονται στο περιβάλλον της κοινωνίας, συχνά από τους φορείς της (οικονομικής) ιδιοκτησίας, δηλαδή εξωθεσμικά, όχι στο πλαίσιο της ίδιας της Πολιτείας.

Θα λέγαμε ότι ο κοινοβουλευτισμός αναπαράγει σήμερα με τόση ακρίβεια τον αρχέτυπο του παλιού καθεστώτος, ώστε να θεωρεί ως αυτονόητη την τοποθέτηση της πολιτικής τάξης υπεράνω του νόμου, δηλαδή την εξαίρεσή της από την έννομη τάξη (από το λεγόμενο κράτος δικαίου), τον μη ανακλητό της χαρακτήρα, την εναντίωσή της στην κοινωνική βούληση και προφανώς την οποιαδήποτε σκέψη να ελέγχεται και να αποδίδει λογαριασμό των πεπραγμένων της.

Το εξόχως μοναρχικό αυτό πολιτικό σύστημα, θα αποκληθεί από τη νεοτερικότητα ως αναντιλέκτως δημοκρατικό, με συνέπεια η εναντίωση σ’ αυτό να χαρακτηρίζεται συλλήβδην ως υπόλογη προσήνειας προς το αυταρχικό καθεστώς.

FacebookTwitterLinkedInEmailPrintShares47