Κυριακή 28 Ιουνίου 2015

Ο Γ.Κοντογιώργης στις 27 Ιουνίου 2015 για τις εξελίξεις μετά την απόφαση της κυβέρνησης να διεξαγάγει δημοψήφισμα


Ο Γ.Κοντογιώργης στις 27 Ιουνίου 2015 για τις εξελίξεις μετά την απόφαση της κυβέρνησης να διεξαγάγει δημοψήφισμα στις 5/6/2015: Η μοναρχική φύση του πολιτεύματος απαγορεύει στην κοινωνία των πολιτών να έχει άποψη για τη μοίρα της. Το συμφέρον της το καθορίζει αποκλειστικά ο πρωθυπουργός.

Πώς σύσσωμη η ολιγαρχική κομματοκρατία οδηγεί την χώρα στην αφάνεια.  Γιατί κάθε νέα κυβέρνηση παραδίδει εκ συστήματος στους διαδόχους της μια Ελλάδα μικρότερη. Το καθεστώς δεν είναι ιάσιμο. Επί δύο αιώνες καταστρέφει συστηματικά τον ελληνισμό. Ή θα καταρρεύσει, συσσωρεύοντας αδιέξοδα και παρασύροντας τη χώρα στον όλεθρο, ή θα ανατραπεί. Εάν δεν μας αδειάσουν, όλοι μαζί, την ύστατη στιγμή  τη "γωνιά", για να ξεβρωμίσει ο τόπος, η κοινωνία θα αναγκασθεί να δράσει, εν απελπισία, να ανατρέψει το καθεστώς της λεηλατικής κομματοκρατίας και του δυναστικού κράτους, πριν μεταβάλουν τη χώρα σε χώρο, πριν την "ιμιοποίηση" της Ελλάδας. 

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2015

Georges Contogeorgis,De la Sainte Alliance de l'absolutisme politique à la Sainte Alliance de l'absolutisme des «marchés»

De la Sainte Alliance de l'absolutisme politique à la Sainte Alliance de l'absolutisme des «marchés»


24 juin 2015 |  Par Georges Contogeorgis
Le monde d'aujourd'hui traverse une période analogue à celle de l'époque de la Sainte Alliance de l'absolutisme politique du XIXe siècle. À cette époque, celle d'une grande coalition sous le leadership de « Metternich », l'absolutisme politique européen avait pour but de défendre l'Ancien Régime contre « l'émergence des peuples » qu'exprimait le projet d'État nation.
Aujourd'hui, l'oligarchie économique des marchés s'est coalisée pour défendre le système politique de monarchie élective avec un solide fondement oligarchique – appelé par euphémisme démocratie représentative – afin d'empêcher les peuples de se constituer en « sociétés des citoyens » dans les systèmes politiques.
À l'époque de la Sainte Alliance, l'hellénisme a ouvert la question des nationalités et de l'État nation, dès le congrès de Vienne avec Jean Capodistrias et essentiellement avec sa Guerre d’indépendance de 1821, qui fut la première révolution nationale dans l'histoire moderne. La société grecque paya le prix de son « audace » à contester l'absolutisme et fut condamnée à vivre dans un État protectorat destiné à neutraliser la dynamique de son intégration nationale.
Aujourd'hui, la Grèce a ouvert un nouveau chapitre, celui de la contestation du projet des « marchés » d'imposer leur hégémonie sur les États et, à travers eux, de s'approprier leur finalité politique. Cela à un moment où leur toute-puissance fait que la simple invocation de l'intérêt des sociétés est considérée comme un projet politique extrémiste.
La société grecque, exposée à un système politique qui a servi à son pillage par la particratie et les oligarques internes, achèvera de payer le prix de son audace d'avoir contesté cette Sainte Alliance mondiale des « marchés ». Comme d'avoir contesté la « Sainte Alliance » de l'Europe politique qui entend transformer l'Union, espace relativement équilibré d'États partenaires, en véhicule d'hégémonie sur les sociétés.
Quoi qu'il en soit, après la crise, la situation en Occident ne sera plus comme avant. Parce que nous sommes déjà entrés dans une nouvelle phase de la cosmo-histoire, destinée à sortir d'un monde – celui conçu à l'époque des Lumières – qui n'est plus capable de soutenir le progrès. Le recul galopant des acquis des sociétés va révéler dans un proche avenir que la crise est profondément politique et se résume à un enfermement des sociétés dans des systèmes et des valeurs ancrés dans le xviiie siècle, au moment où des paramètres fondamentaux tels que l'économie et la communication sont, eux, tournés vers l'avenir.
Or, la sortie des sociétés de l'impuissance politique n'est plus possible que par la transition de l'ancien régime – le système actuel de la monarchie élective/oligarchique – à un système représentatif. Un système où le « peuple » se transforme en « société des citoyens », assumant au moins la fonction du mandant. Une telle transformation, le passage d'une société privée à une société politique, annoncerait l'installation de la société des citoyens dans le système politique et, au-delà, l'établissement d'un partenariat avec la classe politique qui, elle, sera réduite au rôle de simple mandataire, dans l'exercice du gouvernement.
Dans ce cadre, la question de l'approfondissement de l'Europe politique sera vite confrontée au dilemme suivant: renforcer le pouvoir des institutions (telles que la Commission, la BCE, le Conseil, etc.) sans toucher à leur légitimité quasi despotique qui réserve, en dernière analyse, au complexe politico-économique la souveraineté politique sur les sociétés; ou bien faire entrer les sociétés des citoyens européennes dans le système de l'Union au titre de partenaire. J'entends par là que désormais, la simple légitimation du personnel politique par l'électorat ne suffira plus pour restaurer l'intérêt des sociétés comme finalité du système européen.
Cependant, même si, à mon avis, cette évolution est inéluctable à moyen terme, elle se heurte à une question d’un autre ordre: les sociétés de notre époque attendront-elles que les conditions mûrissent pour prendre en main leur destin? Ce qui signifie : d’être confrontées à la misère sociale avec comme seul débouché l'insurrection? Ou bien mobiliseront-elle la partie cognitive de leur cerveau pour précipiter les événements? Cette hypothèse passe inévitablement par une révolution dans le domaine des concepts (qui définissent les phénomènes socioéconomiques et politiques fondamentaux) afin que le monde qui se déclare du progrès se libère des certitudes (par exemple, que nous vivons la démocratie) qui l’enferment dans un conservatisme sans issue. C'est là, en fait, l'impasse dans laquelle nous nous trouvons essentiellement en Europe.

Κυριακή 21 Ιουνίου 2015

Γ.Κοντογιώργης, Το δίλημμα και η ουσία της ρήξης



Το δίλημμα και η ουσία της ρήξης. Η χώρα αντιμέτωπη με το δίλημμα της μεθάρμοσης δυναστών ή της δυναστικής συνέχειας

Η χώρα βρίσκεται σε καθεστώς διαρκούς ρήξης του συνόλου της πολιτικής τάξης με την ελληνική κοινωνία. Και αυτό το καθεστώς, που αποδίδει η έννοια της ολιγαρχικής κομματοκρατίας και το περιεχόμενο του δυναστικού κράτους,  ουδείς εκ των μελών της πολιτικής τάξης διανοείται να το αγγίξει. Ακόμη και στις ημέρες της κρίσης, που πανθομολογουμένως αυτή προκάλεσε, το καθεστώς της ρήξης διαφυλάσσεται ως κόρη οφθαλμού. Επομένως, το δίλημμα ρήξη ή συμβιβασμός με τους "δανειστές", είναι ψευδές.  Η ρήξη με τους δανειστές θα διασφαλίσει στην ολιγαρχική κομματοκρατία το μονοπώλιο της κατοχής επί της ελληνικής κοινωνίας και της νομής του κράτους. Η μη ρήξη θα επιβεβαιώσει απλώς τη σταθερά του νεοελληνικού κράτους, την συγκατοχή και την συννομή της ελληνικής κοινωνίας από τις εσωτερικές και τις εξωτερικές δυναστικές δυνάμεις.  Και στις δύο περιπτώσεις, η χώρα, η ίδια η κοινωνία των πολιτών, προόρισται να συνεχίσει να αποτελεί το υποζύγιο και, κυριολεκτικά, το λάφυρο των (φιλελευθέρων ή των σοσιαλιστών) δυναστών της.  

Παρασκευή 19 Ιουνίου 2015

Γ. Κοντογιώργης, Αυτοδιοίκηση και Αυτάρκεια

Εισήγηση του Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργου Κοντογιώργη, η οποία έγινε στο “Θερμοπώλιον” στις 14.6.2015, στην πρώτη από τις τρείς διαλέξεις του “ΚΥΚΛΟΥ ΤΗΣ ΑΙΓΙΝΑΣ” με θέμα “Αυτοδιοίκηση και Αυτάρκεια: θεσμική, οικονομική, παραγωγική” και διοργάνωσε η Ομάδα Πολιτών Αίγινας για την Ελληνική Πολιτική (ΟΠΑΕΠ).

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2015

Όταν ακόμη οι Έλληνες στοχάζονταν τη δημοκρατία σε κρατικό περιβάλλον Οικουμενικής Κοσμόπολης.




Για να αντιληφθούμε επιτέλους ποιος είναι ο κακός δαίμων του νεοελληνικού κόσμου: Η ελληνική κοινωνία και οι κληρονομιές της όπως διατείνεται η καθεστωτική άμα και μηρυκαστική διανόηση και οι κρατοδίαιτες πολιτικοοικονομικές ελίτ ή το ολιγαρχικό και γι'αυτό δυναστικό κράτος της πρωτο-ανθρωποκεντρικής νεοτερικότητας;


Απόσπασμα από το βιβλίο, Γ.Κοντογιώργης, Η "Ελληνική Δημοκρατία" του Ρήγα Βελεστινλή, Εκδόσεις Παρουσία/Αρμός, Αθήνα, 2008, σελ. 110-113.
"Η καθολική ελευθερία ως υπόβαθρο της «Ελληνικής Δημοκρατίας»
 - Σε κάθε περίπτωση, η Πολιτεία του Φεραίου διανοητή λαμβάνει ως δεδομένη την ανθρωποκεντρική φυσιογνωμία της ελληνικής κοινωνίας. Στο μέτρο, μάλιστα, που η ελευθερία στο Ρήγα δεν είναι η απλώς ατομική, στην οποία αποβλέπουν οι κοινωνίες που εστιάζουν το πρόταγμά τους στην απόσειση της φεουδαρχίας,1 επιβεβαιώνεται η πρωταρχική μου διαπίστωση ότι έχει επίγνωση του ανθρωποκεντρικού γινομένου των ελληνικών κοινωνιών και είναι πλήρως εναρμονισμένος με το οικουμενικό τους στάδιο.
Αρκεί, ως προς αυτό, να επικαλεσθούμε ορισμένα παραδείγματα σε ό,τι αφορά στο κράτος του Ρήγα. Ο Φεραίος διανοητής δηλώνει ρητά ότι το κράτος του είναι ένα («με όλον οπού συμπεριλαμβάνει εις τον κόλπον του διάφορα γένη»2) και αδιαίρετο («με όλον οπού ποταμοί και πελάγη διαχωρίζουν τες επαρχίες του»3). Δεν είναι όμως πολιτειακά ενιαίο ούτε και πολιτικά κυρίαρχο. Η διαφορά είναι κεφαλαιώδης. Η έννοια του ενός και αδιαιρέτου κράτους υποδηλώνει την ενότητα της επικράτειας, όχι όμως την ενιαία πολιτειακή της συγκρότηση και, μάλιστα, εν είδει κράτους που ενσαρκώνει ολοκληρωτικά το πολιτικό σύστημα. Το ενιαίο πολιτειακά και πολιτικά κυρίαρχο κράτος ανάγεται στην πρώιμη φάση του ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος κατά την οποία αυτό συγκεντρώνει στα χέρια του το σύνολο της καθολικής πολιτικής αρμοδιότητας. Το κράτος αυτό, προσφιλές στους θιασώτες του Διαφωτισμού4, απορρίπτεται καθ’ολοκληρίαν από τον Ρήγα, του οποίου το Σύνταγμα διακρίνει ρητώς το πολιτικό σύστημα από το κράτος, καθώς και την πολιτειακή πολυσημία της επικράτειας.
Η πολιτεία του αρθρώνεται στη βάση δυο καταστατικών προϋποθέσεων: η μια εισάγει ένα πλέγμα πολιτειακών αυτονομιών που απαντούν στην πολιτισμική πολυσημία του έθνους. Η άλλη προτάσσει την έννοια του «αυτοκράτορα λαού», ο οποίος, μεταλλαγμένος σε πολιτειακό φορέα, αναγνωρίζεται ως ο μόνος που «ημπορεί να προστάζει δι’όλα χωρίς κανένα εμπόδιον»5. Ο Ρήγας αναφέρεται εδώ στο λαό της σύνολης πολιτείας όπου [δηλαδή στο επίπεδο της οποίας] μόνον ως ολότητα, «αδιαίρετος», «ημπορεί να προστάζει, και όχι ένα μέρος ανθρώπων ή μια πόλις»6. Συγχρόνως στο πλαίσιο των κοινών/πόλεων και στις συμπολιτειακές τους συσσωματώσεις ως λαός ορίζεται το σύνολο των πολιτών τους, οι οποίοι συντεταγμένοι πολιτειακά (δηλαδή ως δήμοι) κατέχουν την καθολική πολιτική αρμοδιότητα.
Οι προϋποθέσεις αυτές συνεκτιμούν πρωταρχικά τις δυο θεμελιωτικές του ταυτοτικού γεγονότος ελευθερίες: την ατομική ελευθερία ενός εκάστου των μελών του κοινωνικού συνόλου, δια της οποίας υποστασιοποιείται η συνείδηση του «είναι» και του «άλλου». Και την εξωτερική ελευθερία του σύνολου Γένους, δια της οποίας αυτό αποκτά πολιτειακό πρόσημο και, κατ’επέκταση, πολιτική ανεξαρτησία ως συνείδηση κοινωνίας.
Συγχρόνως, όμως, υπεισέρχονται οι ποιοτικές διαστάσεις της ελευθερίας που, αφενός ανασυγκροτούν το έθνος της σύνολης κοινωνίας κατά συνεκτίμηση της πολιτισμικής του πολυσημίας και, αφετέρου υποτάσσουν τη σχέση του κοινωνικού σώματος με το οικονομικό και το πολιτικό σύστημα στο διατακτικό της κοινωνικής και της πολιτικής ελευθερίας. Στη σωρευτική τους εκδοχή οι τέσσαρες αυτές διαστάσεις της ελευθερίας απαντώνται μόνο στην τελική φάση του ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος7.
Κατά τούτο, αξίζει να προσεχθεί ότι, εν αντιθέσει προς τη δυτικο-ευρωπαϊκή πραγματικότητα, στη Νέα Πολιτική Διοίκηση του Ρήγα, αλλά και γενικότερα στην ελληνική διανόηση της εποχής, το ζήτημα της ιδιοκτησίας (η αναδιανομή του φεουδαλικού πεδίου υπέρ των δουλοπαροίκων) και της εργασίας, δεν αποτελεί αντικείμενο διαπραγμάτευσης. Συγχρόνως, η κοινωνική αντιπαλότητα στις ελληνικές κοινωνίες εστιάζεται στις εφαρμογές του δημοσιονομικού συστήματος, σε δυσμορφίες της οικονομικής αγοράς και, υπό μια άλλη έννοια, στις κοινωνικές προεκτάσεις του εθνικού και του πολιτικού προβλήματος.
Η επισήμανση αυτή αφορά στο σύνολο του ελληνικού κόσμου της εποχής. Είτε πρόκειται για τις αντιθέσεις στο πλαίσιο των κοινών/πόλεων στις οποίες αναφέρονται οι αποφάσεις τους, είτε στις έγγραφες διαμαρτυρίες των χωρικών είτε στις τοποθετήσεις της διανόησης, το κοινωνικό πρόβλημα δεν επικεντρώνεται στην ιδιοκτησία ούτε στη σχέση εργασίας και εργοδοσίας, καθώς η μεν πρώτη είναι ανθρωποκεντρικά συγκροτημένη η δε δεύτερη υποστασιοποιείται σε εταιρική βάση και, συνεπώς, δεν αποτελεί παραγωγικό παράγοντα του κοινωνικού προβλήματος. Με την εξαίρεση του τσιφλικιού, που αποτελεί επιμέρους δυσμενή εκδήλωση της εταιρικής σχέσης στον τομέα της αγροτικής παραγωγής8, στον ελληνικό κόσμο οι αντιθέσεις εστιάζονται κατά κανόνα στο ύψος της φορολογίας ή στην υπέρβαση της φορολογικής οφειλής, στις συνθήκες του δανεισμού, στις τιμές των προϊόντων και, συχνά, στις αυθαιρεσίες των αρχών της οθωμανοκρατίας9.
Αυτή ακριβώς είναι η βάση του κοινωνικού προβλήματος που εγείρεται μεταξύ των άλλων και από τον Ανώνυμο συγγραφέα της Ελληνικής Νομαρχίας. Για να κατανοηθεί η διαφοροποίηση του ελληνικού έναντι του δυτικο-ευρωπαϊκού κόσμου, πρέπει να έχουμε διαρκώς κατά νουν το γεγονός, που αγνοεί η νεοτερικότητα, ότι το οικονομικό σύστημα στη φάση αυτή του ελληνικού κόσμου είναι εταιρικά συντεταγμένο. Αντί να ανήκει δηλαδή στον ιδιοκτήτη των μέσων της παραγωγής, αποσπάται από αυτόν και περιέρχεται στους συντελεστές της εργασίας ή, εφόσον παρεμβάλλεται το κεφάλαιο, αποδίδει το αρθρωτικό αποτέλεσμα της σχέσης του με τους φορείς της εργασίας.10

1 Όπως στις περιπτώσεις του Διαφωτισμού και της Γαλλικής Επανάστασης ή, έστω, της πρωτο-ανθρωποκεντρικής περιόδου
2 Άρθρο 1 Συντάγματος.
3 Όπ.παρ. «Αι οποίαι [επαρχίαι] όλαι είναι ένα συνεσφυγμένον αδιάλυτον σώμα».
4 Θα έλεγα δε της νεοτερικότητας στο σύνολό της, δηλαδή και στις μέρες μας. Το κράτος της νεοτερικότητας παραμένει καθολικό ως προς τη λογική της εξουσίας και τη δομή του. Η μετρίαση της καθολικής του ιδιοκτησίας επί του πολιτικού συστήματος, επιχειρείται στις μέρες μας με τη συνάντηση των «στοιχείων» της κοινωνίας μαζί του στο επίπεδο της εξω-πολιτειακής πολιτικής δυναμικής.
5 Άρθρο 25 Διακήρυξης.
6 Όπ.παρ.
7 Εξού και οι δυο αυτές ποιοτικές διαστάσεις της ελευθερίας είναι άγνωστες στη νεοτερικότητα. Περισσότερα για το σωρευτικό αυτό γινόμενο της ελευθερίας και την ανάπτυξή τους στο πλαίσιο της εξελικτικής δυναμικής του ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος, βλέπε τα έργα μου, Η δημοκρατία ως ελευθερία, όπ.παρ. και Το ελληνικό κοσμοσύστημα, όπ.παρ.….
8 Δυσμενή καθόσον η συνάντηση στον τομέα της αγροτικής παραγωγής του πραγματικού ιδιοκτήτη με τον άκληρο καλλιεργητή είναι επιβαρυντική για τους συσχετισμούς.
9 Περισσότερα για το χαρακτηριστικό αυτό ζήτημα στο έργο μου, Κοινωνική δυναμική…, σελ.67 επ.
10 Βλέπε τα έργα μου, «Τα οικονομικά συστήματα και η νεοτερικότητα», όπ.παρ., Πολίτης και πόλις…, όπ.παρ.