Τη θέση
του πρωταγωνιστή κατέχει, στο τέταρτο κατά σειρά βιβλίο πολιτικής
παρέμβασης του Γιώργου Κοντογιώργη για την ελληνική και τη διεθνή κρίση, η
Αριστερά, με προέχουσα την άρχουσα Συριζαία Αριστερά. Στις σελίδες του ο
συγγραφέας εξετάζει την πορεία της εν γένει Αριστεράς προς τη συντήρηση,
στην έξοδό της από την ίδια την ιστορία και την αποξένωσή της από την
πρόοδο. Συγκλονίζει η διαπίστωση ότι Δεξιά και Αριστερά αποτελούν απλώς δύο
διαφορετικούς δρόμους στη διαδικασία της μετάβασης περιοχών του κόσμου της
«νεωτερικότητας» από τη δεσποτεία στον ανθρωποκεντρισμό.
Στο
πλαίσιο αυτό, ο συγγραφέας ανιχνεύει επίσης την απόσταση της ιθαγενούς
Αριστεράς από την ιδιοσυστασία και το προοδευτικό πρόσημο του ελληνισμού
και προφανώς από τα προβλήματα της ελληνικής κοινωνίας. «Η Συριζαία
Αριστερά ως Νέα Δεξιά» του Γιώργου Κοντογιώργη, εκδόσεις Πατάκη.
Ο
συγγραφέας, καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο, χρημάτισε
πρύτανης του Πανεπιστηµίου, διευθυντής Ερευνών του Εθνικού
Κέντρου Επιστηµονικών Ερευνών (CNRS) της Γαλλίας, επί πολλά χρόνια
επισκέπτης καθηγητής στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών (IEP) του Παρισιού,
τιτουλάριος της έδρας Francqui στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών,
µέλος του Ανωτάτου Συμβουλίου και του Συμβουλίου Ερευνών του Ευρωπαϊκού
Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου της Φλωρεντίας, εμπειρογνώμονας σε πανεπιστημιακά
θέµατα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι ιδρυτικό µέλος του Ευρωπαϊκού Δικτύου
Πολιτικής Επιστήμης (EPSNET), καθώς και της Ελληνικής Εταιρείας Πολιτικής
Επιστήμης. Έχει διδάξει ως επισκέπτης καθηγητής σε πολλά ξένα πανεπιστήμια,
ενώ έργα του έχουν δημοσιευθεί σε πολλές χώρες. Είναι µέλος του
επιστημονικού συμβουλίου και καθηγητής στο Μάστερ Ευρωπαϊκών Σπουδών του
Πανεπιστημίου της Σιένας και αντεπιστέλλον µέλος της Διεθνούς Ακαδημίας του
Πολιτισμού της Πορτογαλίας.
–Στο
νέο σας βιβλίο Η Συριαζαία Αριστερά ως Νέα Δεξιά εξετάζονται οι μεγάλοι
σταθμοί της Αριστεράς έως σήμερα. Οι διαπιστώσεις σας;
Διαπιστώνω
ότι η Αριστερά δεν τοποθετήθηκε ποτέ έξω από τον ιστορικό χρόνο της
νεοτερικότητας που διαμόρφωσε ο φιλελευθερισμός. Ποιος είναι αυτός; Η
περίοδος της μετάβασης από τη δεσποτεία του δυτικοευρωπαϊκού μεσαίωνα στον
πρώιμο ανθρωποκεντρισμό. Η περίοδος αυτή συμπίπτει με το βρεφικό στάδιο της
ανθρωποκεντρικής ανθρωπότητας, στο οποίο οι κοινωνίες αγωνίζονται να
συγκροτήσουν την ατομικότητα των μελών τους (ατομική ελευθερία) και μια
στοιχειώδη νομιμοποιητική επαφή με τους κηδεμόνες τους, τους κατόχους δίκην
ιδιοκτητών του πολιτικού συστήματος και της συλλογικής τους βούλησης και
μοίρας. Η Αριστερά, δεν συγκρότησε καν μια γνωσιολογία της εξέλιξης, που θα
της επέτρεπε ενδεχομένως να διαφοροποιηθεί κατά μικρόν από την Δεξιά. Και
όσες φορές το επιχείρησε απλώς διαμόρφωσε τους όρους μιας αυταπάτης που
συνέχονταν με την ρητορική μιας εμμονικής ιδεολογίας που δεν είχε σχέση
ούτε με τη γνώση ούτε με την πραγματικότητα. Αναλογισθείτε τι έλεγε ο Μαρξ
για τα στάδια της εξέλιξης του ανθρώπου και πόσο μακριά από τα ανθρώπινα
εξακολουθούν να είναι οι νεότεροι από αυτόν στοχαστές. Δεν έχουν πρόταση
ούτε για το χθες ούτε για το αύριο. Το αύριο είναι το σήμερα με κάποιες
διορθωτικές υποσημειώσεις. Το γεγονός αυτό εξηγεί γιατί η Αριστερά δεν
διαφοροποιήθηκε ποτέ από τον φιλελευθερισμό. Η Αριστερά πάντοτε, στο
πλαίσιο αυτό, αποτέλεσε το παρακολούθημα του φιλελευθερισμού. Δεν προέκρινε
ποτέ έναν διαφορετικό δρόμο, ένα άλλο οικονομικό και πολιτικό σύστημα.
Συντάχθηκε απλώς με τις δυνάμεις της εργασίας αντί για τις δυνάμεις του
κεφαλαίου, όπως έλεγε. Συνέβαλε έτσι στο παρελθόν στην επιτάχυνση της
ενσωμάτωσης του δυνάμεων αυτών στον ανθρωποκεντρισμό και στην κατάκτηση από
αυτές ορισμένων σημαντικών δικαιωμάτων. Δεν κατόρθωσε όμως να διακρίνει τη
διαφορά μεταξύ δικαιώματος και ελευθερίας. Τις συνέπειες του γεγονότος
αυτού τις βλέπουμε σήμερα καθώς παρακολουθούμε πώς δικαιώματα που
κατακτήθηκαν σε βάθος δυο αιώνων καταργούνται σε κλάσμα χρόνου.
Τόσο το
πολιτικό σύστημα όσο και το οικονομικό σύστημα στο οποίο προσχώρησε η
Αριστερά ήταν εκείνο της μεταφεουδαλικής εποχής που οικοδόμησαν οι δυνάμεις
του φιλελευθερισμού. Εναγκαλίσθηκε μάλιστα ακόμη και τις ψευδείς
παραστάσεις του φιλελευθερισμού με αποτέλεσμα να πιστέψει ότι ξαφνικά ο
κόσμος της μετάβασης βρέθηκε από τη φεουδαρχία στην εποχή της ωριμότητας,
στη δημοκρατία. Ο αγώνας ωστόσο γινόταν για τον έλεγχο του πολιτικού και
του οικονομικού συστήματος όχι για ένα άλλο σύστημα που θα προσέγγιζε την κοινωνία
των πολιτών υπό το πρίσμα της πολιτικής και οικονομικής της χειραφέτησης.
Ουδέποτε η αριστερά δεν διανοήθηκε λχ να προτείνει την εισαγωγή της
κοινωνίας στο οικονομικό ή στο πολιτικό σύστημα. Το ζήτημα της εξουσίας
εξαντλείτο στον έλεγχό της από φίλιες δυνάμεις.
Η
αντίληψη της Αριστεράς ότι οι σχέσεις ιδιοκτησίας περιορίζονται αφενός
μονοσήμαντα στην οικονομία, και συγκεκριμένα στο δίλημμα εάν το σύστημα της
οικονομίας θα το κατέχει το κράτος ή ο ιδιώτης και ότι επομένως η θέση της
κοινωνίας δεν υπεισέρχεται σ’ αυτό, την οδήγησε να μεταβληθεί σε μέγα
θεωρητικό του ολοκληρωτισμού που υπερακόντισε ακόμη και τον πολιτικό
ολοκληρωτισμό των δυτικών κρατών. Και τούτο διότι η Αριστερά θα παραμείνει
δεσμευμένη στο όχημα της πρώτης μεταφεουδαλικής εποχής που δίδασκε και
εξακολουθεί να διδάσκει ότι το πολιτικό σύστημα ανήκει ως φύσει γεγονός στο
νομικό πλάσμα του κράτους, και η κοινωνία οφείλει να προσεγγίζεται δίκην
ιδιώτη, που προόρισται να τελεί υπό πολιτική επιτροπεία. Αυτή καθεαυτή η
αντίληψη αυτή έμελλε να εγκιβωτίσει την Αριστερά σε ένα καθεστώς
στασιμότητας που προοπτικά θα την κατέγραφε αναντιλέκτως στο μαυσωλείο της
ιστορίας.
Το αίμα
που χύθηκε στους δρόμους στη διάρκεια του 19-20 αιώνα είχε ως διακύβευμα το
ανήκειν της ιδιοκτησίας της οικονομίας στον ιδιώτη ή στο κράτος, και όχι
την χειραφέτηση και άρα την ελευθερία της κοινωνίας στο
κοινωνικο-οικονομικο και πολιτικό πεδίο. Η κοινωνία τόσο στον
φιλελευθερισμό όσο και στον σοσιαλισμό όφειλε να παραμείνει στην ιδιωτεία.
Είναι τόσο βαθύ το γνωσιολογικό έλλειμμα της Αριστεράς που εξακολουθεί να
πιστεύει ότι αιτία της εκμετάλλευσης είναι το κεφάλαιο και όχι η
διαφοροποιημένη ιδιοκτησία επί του συστήματος της οικονομίας σε συνδυασμό
με το ανήκειν του πολιτικού συστήματος εξ ολοκλήρου στο νομικό πλάσμα του κράτους.
Η
οβιδιακές αλλαγές στο πεδίο της οικονομίας, με την χειραφέτησή της από το
κράτος και το πλανητικό ανάπτυγμά της και την ριζική αλλαγή των εσωτερικών
της παραμέτρων και αρχουσών δυνάμεων, ανέτρεψε τους συσχετισμούς σε βάρος
της κοινωνίας και προφανώς της Αριστεράς. Έχω πει πολλές φορές ότι η
ανατροπή αυτή δεν οφείλεται στην πρωτογενή δύναμη των αγορών αλλά στο
γεγονός ότι η κοινωνία παραμένει αγκυλωμένη στο παρελθόν του αξιακού,
πολιτικού και οικονομικού συστήματος του 18ου αιώνα. Σε αυτό το γεγονός η
Αριστερά υπέχει τεράστια ευθύνη. Διότι εντέλει συνδύασε την αντιδραστική
της οπισθοδρόμηση στο ιδεολογικό πεδίο με μια άνευ προηγουμένου
παραρτηματική πρόσδεσή της στο σκοπό των αγορών. Είναι αυτή που εμμονικά
διακινεί την ανάγκη η κοινωνίες να παραμείνουν σε αυτό το παρελθόν, που το
συνδέει σημειολογικά με τον δυτικο-ευρωπαϊκό διαφωτισμό, και να μην
μεταβούν στο μέλλον.
-Γιατί η Αριστερά μεταλλάχθηκε στις μέρες μας;
Δεν
μεταλλάχθηκε. Απλώς ανέβηκε ψηλά και φάνηκε η γύμνια της. Η Αριστερά δεν
πληροφορήθηκε ακόμη τη σημασία των αλλαγών που έχουν συντελεσθεί εμφανώς
πια από τη δεκαετία του 1980 και προσεγγίζει την κοινωνία ως εάν αυτή
διέρχεται ακόμη το στάδιο της αποφεουδαλικοποίησής της. Η μεν Αριστερά
διακινεί ιδεολογίες και συστήματα που κανένας πια δεν επικαλείται,
αναφερόμενη σε κοινωνικές δυνάμεις που έπαψαν να υπάρχουν. Ο κόσμος άλλαξε
και έχει ήδη εισέλθει σε μια νέα φάση της ανθρωποκεντρικής μετάβασης, ενώ
την ίδια στιγμή η Αριστερά επιμένει να επικαλείται εργαλεία πολιτικής
δράσης της παλαιολιθικής εποχής. Την είδαμε στο πρόσφατο παρελθόν να
επαγγέλλεται την «παγκοσμιοποίηση» των κινημάτων, τώρα δε να ευαγγελίζεται
την παράδοση του δημοσίου χώρου στις λεγόμενες ΜΚΟ, δηλαδή στις πλέον
απεχθείς συνιστώσες της διεθνούς των αγορών. Από τη στιγμή που η Αριστερά
έχασε τελικά το ηθικό πλεονέκτημα του παρελθόντος, την υποστήριξη των
ασθενέστερων ομάδων της κοινωνίας των πολιτών, μεταβλήθηκε η ίδια σε
ιδεολογική και πολιτική συνιστώσα των δυνάμεων που διαφεντεύουν το
πλανητικό σύμπαν. Και όλα αυτά για μια θέση εκτελεστικού υπομείονος.
Άλλωστε, καιρό πριν η κοινωνία την είχε ταξινομήσει διαισθαντικά στο
περιθώριο και η ίδια αυτοπεριορισθεί σε έναν απεχθή παρασιτικό ρόλο, στην
περίμετρο του κράτους…
-Εκτιμάτε ότι οδηγείται στο οστεοφυλάκιο της
ιστορίας;
Προφανώς.
Διότι επειδή αδυνατεί να παρακολουθήσει την ιστορία σύρεται ασθμαίνοντας
πίσω από τις εξελίξεις. Βιώνει εμμονικά το παρελθόν και μάλιστα μια εποχή,
εκείνη του δυτικοευρωπαϊκού διαφωτισμού, του οποίου τα γνωστικά, αξιακά,
ιδεολογικά και θεσμικά εργαλεία έχουν πια εγκατασταθεί στο οστεοφυλάκιο της
προϊστορίας. Αντιλαμβάνεται τις εξελίξεις που συντελούνται στην εποχή μας
ως μια επιστροφή στο φεουδαλικό προηγούμενο και όχι ως μια νέα φάση της
ανθρωποκεντρικής ιστορίας. Έτσι, αντί να αναλάβει την ηγεσία της μετάβασης
και των κοινωνιών στη νέα εποχή, προκειμένου να αποκατασταθούν οι
συσχετισμοί και να επανέλθει ο σκοπός της πολιτικής στο κοινό συμφέρον,
έχει επιδοθεί σε ένα άνευ προηγουμένου εγχείρημα να εγκιβωτίσει τις
κοινωνίες σε ένα παρελθόν που παρήλθε ανεπιστρεπτί. Το χειρότερο είναι ότι
η Αριστερά κυριαρχείται από μια απόλυτη άρνηση να βγει από το σπήλαιο της
άγνοιας στο ξέφωτο της γνώσης, έχοντας επιλέξει να επιβιώνει στη σκιά του
ηγεμόνα στον πλανήτη των πιθήκων. Στην περίπτωση της ελληνικής Αριστεράς η
αλληγορία του σπηλαίου του Πλάτωνα δένει παραδειγματικά με την άλλη
αλληγορία του κινηματογραφικού έργου «ο πλανήτης των πιθήκων». Δε γνωρίζει,
δεν διαθέτει γνωσιολογία της ανθρώπινης κατάστασης, συγχρόνως όμως
καταπολεμά κάθε γνωστικό εγχείρημα, με προοδευτικό πρόσημο, καθώς το θεωρεί
ως απειλή για την πολιτικά παρασιτικό της βίο. Η ελληνική Αριστερά στο
πλαίσιο αυτό πάσχει από κανιβαλισμό. Επικαλείται τις παρωχημένες
βεβαιότητες της διεθνούς Αριστεράς για να νομιμοποιήσει το όλως απεχθές
δεσποτικό κράτος της δυναστικής κομματοκρατίας. Θα έλεγα μάλιστα ότι έχει
μεταβληθεί σε ιδεολογικό και πολιτικό παραστάτη της παρασιτικής λογικής
του, η οποία ενοχοποιείται για την αλυσίδα των καταστροφών που έχει υποστεί
ο ελληνικό κόσμος από το 1832 έως σήμερα. Το να κατακρατείς μια ολόκληρη
κοινωνία δέσμια στις αλυσίδες του δυνάστη/κράτους μόνο και μόνο για να
βιώνεις τον παρασιτικό σου βίο ή έστω για να μεταταχθείς στη θέση του
ηγεμόνα στοιχειοθετεί από μόνο του την έξοδο από την ιστορία.
-Γιατί την αποκαλείτε θεραπαινίδα της διεθνούς των
αγορών;
Διότι
έχει μεταβληθεί σε παρακοιμωμένη ουρά της διεθνούς των αγορών. Εάν
παρακολουθήσει κανείς τις επιλογές της διαπιστώνει ότι υπερακοντίζει
καταφανώς την κλασική δεξιά και ανταγωνίζεται επαξίως την νεοφιλελεύθερη
όπως αποκαλείται δεξιά στην αγωνία της να προσελκύσει την εύνοια των
αγορών. Να αναφέρω ορισμένα μόνο παραδείγματα που υιοθετεί ως την
πεμπτουσία των επιλογών της και εντούτοις αποτελούν το σήμαντρο των αγορών:
την εμμονή της στην αρχή της ενιαίας σκέψης και πράξης που αφορά στο
οικονομικό και πολιτικό σύστημα. Ένα σύστημα που παρόλον ότι έχει φάει τα
ψωμιά του και στιγματίζεται σήμερα ως η πρωτογενής αιτία της ανατροπής των
συσχετισμών και της ηγεμονίας των αγορών, εξακολουθεί να το υπερασπίζεται
και να το ταξινομεί ως αυθεντικά δημοκρατικό τη στιγμή που δεν είναι ουδέ
καν στοιχειωδώς αντιπροσωπευτικό. Προφανής σκοπός είναι η διατήρηση των
κοινωνιών στην ιδιωτεία για να διαφεντεύουν αυτοί την ολοκληρωτική εξουσία
του συστήματος. Στο πλαίσιο αυτό έχει επέλθει ένας θεμελιώδης καταμερισμός
εξουσίας: οι πολιτικές δυνάμεις κατέχουν ως νομείς το πολιτικό σύστημα και
οι δυνάμεις της οικονομίας, το ομόλογο σύστημα. Η συνάντησή τους στον
πολιτικό σκοπό, το συμφέρον των αγορών, δεν αναιρεί, αντιθέτως τη
διαπίστωση αυτή. Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα διότι η
κομματοκρατία κατέχει ένα σαφώς μεγαλύτερο μερίδιο στη νομή του δημόσιου
αγαθού, αφού έχει μεταλλαχθεί η ίδια σε πολιτικό σύστημα.
Στο ίδιο
αυτό κλίμα η Αριστερά υπερακοντίζει στο ζήτημα της αποδόμησης της πολιτισμικής
συλλογικότητας έτσι ώστε να καμφθούν οι όποιες αντιστάσεις της κοινωνίας
των πολιτών και να αποτραπεί η συσπείρωσή της ακόμη και μπροστά στον
κίνδυνο του αφανισμού της. Η επιλογή της αποδόμησης της πολιτισμικής
συλλογικότητας των κοινωνιών είναι θεμελιώδης για τις αγορές.
Συγχρόνως
η Αριστερά εμμένει στην χωρίς όρους και όρια κινητικότητα της εργασίας, με
αποτέλεσμα να συμβάλει στη μεταβολή της εργασίας από σχέση δημοσίου δικαίου
σε εργασία εμπόρευμα και να περιάγει την κοινωνία των πολιτών στην απόλυτη
πολιτική αδυναμία.
Τέλος
αντί να προκρίνει τη διεθνοποίηση της ταξικής πάλης, επέλεξε, μετά από μια
ορισμένη στιγμή που φαντασιώθηκε την παγκοσμιοποίηση των κινημάτων, τη
χριστιανική φιλανθρωπία. Δεν υπάρχει όντως πιο αποτελεσματικός τρόπος να
οδηγήσει κανείς, μεταξύ των άλλων, στην εκτόνωση της κοινωνικής έντασης
εκεί όπου εργάζεται ο καπιταλισμός και ο ιμπεριαλισμός. Επενδύει έτσι
συγχρόνως και στη μεταβολή των περιφερειακών χωρών της Δύσης σε χωματερή
του παγκόσμιου καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού.
Θα είχα
να επικαλεσθώ πολλά ακόμη αλλά νομίζω ότι τα ανωτέρω ολίγα συνομολογούν ότι
οι πολιτικές επιλογές της Αριστεράς ηχούν στα αυτιά της διεθνούς των αγορών
ως μέγας πανηγυρικός.
-Στις μέρες μας είναι καθολική η ομοφωνία Δεξιάς
και Αριστεράς;
Καμία
διαφορά στα σημεία, από το οικονομικό και πολιτικό σύστημα έως τις
ιδεολογίες, τις πολιτικές και την αντιλεκτική προσέγγιση της κοινωνίας των
πολιτών ως ιδιώτη. Η Αριστερά δεν επενδύει τελικά σε άλλες κοινωνικές
δυνάμεις από ό,τι η Δεξιά. Οι διαφοροποιήσεις τους εστιάζονται στη ρητορική
για τη νομή της εξουσίας, συνέχονται δηλαδή με την οικειοποίηση της
εκλογικής τους πελατείας. Αυτό άλλωστε είναι το πρόβλημα: η δυνατότητά
τους, με όχημα το πολιτικό σύστημα, να υπερακοντίζουν σε λόγον απάτης και
στη συνέχεια να επαίρονται που την διέπραξαν. Για να ακριβολογήσω, η
Αριστερά αντιτίθεται και γι’αυτό διαλέγεται ιδεολογικά μόνο με την άκρα
δεξιά. Όχι για την ακροδεξιά ροπή της, αλλά επειδή συναντάται μαζί της ως
προς την ερμηνεία των φαινομένων. Η Άκρα Δεξιά επικαλείται το περίκλειστο
κράτος της πολιτικής κυριαρχίας του 19ου αιώνα, και γι αυτό δηλώνει ότι αντιτίθεται στη
διεθνή των αγορών, ενώ η Συριζαία Αριστερά επιλέγει μεν το πολιτικό σύστημα
της μοναρχευομένης ολιγαρχίας του 18ου αιώνα, όπως και η Άκρα Δεξιά, εγκατεστημένο όμως
σε ένα κρατικό μόρφωμα παραδομένο στις πιο ακραίες ορέξεις των αγορών. Η
παραδοσιακή Δεξιά παλινδρομεί ακόμη ανάμεσα στον κλασικό φιλελευθερισμό με
πεδίο αναφοράς το κράτος και στην μετάλλαξή της σε τυπική συνιστώσα της
διεθνούς των αγορών.
-Γιατί η Συριζαία Αριστερά είναι καταστατικό
πρόβλημα για τη χώρα μας;
Διότι
όπως προείπα είναι αυτή που καθαγίασε τη δυναστική κομματοκρατία και τα
πεπραγμένα της, έχοντας μεταβληθεί η ίδια σε παρασιτική συνιστώσα του κράτους
και επενδύσει με την ιδεολογία της Αριστεράς τη νομιμοποίησή του.
Αναφέρομαι στην εκφυλισμένη εκδοχή της μοναρχευομένης ευρωπαϊκής
ολιγαρχίας, που επέβαλαν οι Δυνάμεις στην Ελλάδα, και την οποία διακινεί
σήμερα η Αριστερά ως το καταστάλαγμα της δημοκρατίας. Αναφέρομαι επίσης,
μεταξύ των άλλων, στην ενοχοποίηση του επιχειρείν που αποτέλεσε ιδίωμα του
ελληνισμού, στο όνομα της. Ενοχοποίηση ωστόσο που συνδέεται άρρηκτα με την
εργώδη προσπάθεια της κομματοκρατίας να αποτρέψει την είσοδο της ελληνικής
οικουμενικής αστικής τάξης στη χώρα. Και εντέλει στην εμμονική εχθρότητα με
την οποία αντιμετωπίζει το ζήτημα της ελληνικής συνέχειας, η οποία
συνέχεται καταφανώς με την μηρυκαστική της πρόσδεση στο άρμα του δυτικού
ηγεμόνα.
Ο
καταλυτικός ρόλος της Αριστεράς στη νομιμοποίηση του δυναστικού αυτού
καθεστώτος στη χώρα γίνεται εμφανής σήμερα, με την Συριζαία Αριστερά στην
εξουσία, όταν διαπιστώνει κανείς με πόση ομοφωνία συντάσσεται με τις δεξιές
δυνάμεις της κομματοκρατίας προκειμένου να μην αγγιχθούν οι πυλώνες της
καταστροφής: το πολιτικό σύστημα, της δημόσια διοίκηση, τη δικαιοσύνη και
τη νομοθεσία που οικοδομεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Επέλεξαν όλες μαζί
να μεταβληθούν σε εκτελεστικούς λογιστές του ηγεμόνα αντί να υπερβούν τον
εαυτό τους και να άρουν τα αίτια της καταστροφής. Η Συριζαία Αριστερά
πρωτοστατεί σ’αυτό. Τι καλύτερη μαρτυρία χρειάζεται για να ομολογηθεί ότι
όλοι μαζί λειτουργούν ως εχθροί της κοινωνίας και την βλάπτουν
εξίσου, πανηγυρίζοντας μάλιστα για το κατόρθωμά τους. Είναι τόσο εμφανής η
απουσία εναλλακτικού προτάγματος από την Αριστερά που φθάνει στο σημείο να
καταλαμβάνει τον χώρο της Δεξιάς ακόμη και στην σημειολογία του
επιχειρήματος. «Δεν υπάρχει άλλη λύση», διατείνεται με αυταρέσκεια.
-Αν ήταν μία άλλη κυβέρνηση σήμερα, θα μπορούσε να
αποποιηθεί το ρόλο της ως λογιστές του μνημονίου;
Η
είσοδος στο πρώτο μνημόνιο έγινε ενώ μπορούσε να είχε αποτραπεί, παρόλον
ότι αποδομήθηκε συστηματικά και λεηλατήθηκε η χώρα. Η είσοδος στο δεύτερο
και στο τρίτο μνημόνιο δεν ήταν επίσης αναγκαία. Κάθε κυβέρνηση φέρνει και
ένα νέο βαρύτερο μνημόνιο διότι καμία πολιτική δύναμη δεν θέλει να πράξει
το αυτονόητο. Να απελευθερώσει την ελληνική κοινωνία από τα δεσμά της
κομματοκρατίας και του δυναστικού κράτους που την κατατρύχει,
εξαναγκάζοντάς την να εγκαταλείπει τη χώρα και να φυγαδεύει τον πλούτο της
στο εξωτερικό για να τον διασώσει. Σκεφθείτε ότι έφθασαν σε τέτοιο βαθμό
απόγνωσης την ελληνική κοινωνία ώστε έφθασαν πολλά μέλη της να φυγαδεύουν
τις οικονομίες τους ακόμη και στην Αλβανία για να τις διασώσουν, τελευταία
και από την Συριζαία Αριστερά. Εάν η Συριζαία ηγεσία αγαπούσε τη χώρα θα
είχε ξεκινήσει από την υπέρβαση του εαυτού της, από την επιλογή των
συνεργατών της από την Ελλάδα του πολιτισμού και της δημιουργίας και όχι
από τα παράσιτα του βαθέως κόμματος του 4%. Από την εκθεμελίωση του κράτους
και τη δημιουργία ενός φιλικού περιβάλλοντος για την ελληνική κοινωνία ώστε
να εμπιστευθεί εκ νέου τη χώρα και να επαναφέρει τα παιδιά της και τον
πλούτο της πίσω. Είναι τόσο το ελληνικό πνευματικό και οικονομικό κεφάλαιο
που προσφέρει τις υπηρεσίες του, που λιμνάζει ή επιχειρεί στο εξωτερικό,
που θα αρκούσε για να απογειώσει τη χώρα σε ελάχιστο χρόνο. Συμπέρασμα.
Εναλλάσσουμε τα μνημόνια διότι η ελληνική πολιτική τάξη,
συμπεριλαμβανομένης και της Αριστεράς, συμπεριφέρεται ως εχθρός της
ελληνικής κοινωνίας, ουσιαστικά ως κατακτητής της.
-Ως έθνος και ως κράτος είμαστε σε σταυροδρόμι, το
μέλλον;
Εάν
συνεχίσει ο κατήφορος αυτός δεν θα αργήσει η ώρα που η Ελλάδα από χώρα θα
μεταβληθεί σε χώρο, περιδεής και παρίας του διεθνούς περιβάλλοντος, έως
ότου καταλήξει στην ιμιοποίησή της. Εάν το φωνάζω τόσο δυνατά αυτό είναι
γιατί αυτός είναι ο δρόμος που δείχνει ότι επιφυλάχθηκε μέχρι σήμερα στον
ελληνισμό από τον 19ο αιώνα. Με θεμελιώδη αιτία το αναντίστοιχο προς
την ανθρωποκεντρική του ανάπτυξη απόλυτο, δηλαδή καθόλα τριτοκοσμικό
κράτος.
-Που τοποθετείστε εσείς στο πολιτικό φάσμα Δεξιά-
Αριστερά;
Επειδή
το ερώτημα αυτό μου υποβάλλεται συχνά από τους εναλλακτικούς θεράποντες της
κομματοκρατίας, αποφάσισα στο τελευταίο μου βιβλίο να προσθέσω ένα
καταληκτήριο σημείωμα όπου διευκρινίζω τα πράγματα. Τοποθετούμαι πολύ απλά
με την πρόοδο. Και η πρόοδος εν προκειμένω συνδέεται με την χειραφέτηση της
κοινωνίας, πέραν της ατομικής ελευθερίας, στο κοινωνικο-οικονομικό και
πολιτικό πεδίο. Αυτό σημαίνει ότι έχω επίγνωση της έννοιας της προόδου και
την αναγκαία γνωσιολογία ώστε να μπορώ να αποκωδικοποιήσω τον χαρακτήρα των
εξελίξεων που επισυμβαίνουν στην εποχή μας και να διακρίνω την κατεύθυνση
τους. Ο συνδυασμός αυτός είναι αποτέλεσμα της βαθιάς μου πεποίθησης ότι ο
κόσμος σήμερα έχει εισέλθει σε μια νέα φάση, η οποία στον βραχύ χρόνο
σηματοδοτείται από την ηγεμονία των αγορών, στον μέσο χρόνο όμως από τη
μετάβαση των κοινωνιών στο μέλλον. Μετάβαση που θα σημαδευθεί από την
είσοδό τους στην πολιτεία, επομένως από την εγκατάλειψη της εξωθεσμικής
πολιτικής τους παρέμβασης που συναρτούν τη διαμόρφωση των πολιτικών
συσχετισμών στους δρόμους και την πατερναλιστική δυναστεία της κομματικής
νομενκλατούρας. Θέλω να υποσημειώσω επομένως, σε αναφορά προς την ερώτησή
σας, ότι για να ανασυνδεθεί η Αριστερά με την ιστορία και ιδίως με την
πρόοδο, οφείλει να επεξεργασθεί σε ένα σύστημα γνωσιολογίας που θα της
επιτρέψει να αποκηρύξει τον καθεστωτικό εαυτό της, να ανακτήσει το
περιεχόμενο των εννοιών και μια τυπολογία της εξέλιξης, που θα της
επιτρέψει να γνωρίσει την κατεύθυνση της εξέλιξης και να εναρμονίσει το
πρόταγμά της με αυτήν. Πράγμα που δεν είμαι καθόλου βέβαιος ότι το μπορεί
και το θέλει.
|
