Γ. Κοντογιώργης : Κρίση απονομιμοποίησης συστημάτων και αντισυμβατικοί

https://www.neakriti.gr/article/editors-blogs/giorgos-sahinis-blog/1510809/g-kodogiorgis-krisi-aponomimopoiisis-sustimaton-kai-adisumvatikoi/

Γιώργος Κοντογιώργης, Από τη συμβατική καθεστωτική συμπεριφορά  στην αντισυμβατική κινητικότητα. Η αντισυμβατική ψήφος δεν είναι αντισυστημική ψήφος

Από τη συμβατική καθεστωτική συμπεριφορά εισήλθαμε στην αντισυμβατική κινητικότητα. Η αντισυμβατική ψήφος δεν είναι αντισυστημική. Δηλώνει αμφισβήτηση και διαμαρτυρία σε ένα σύνολο αξιών, ιδεολογιών και θεσμών που έπαψαν να αποδίδουν κοινωνικό αποτέλεσμα όπως στο παρελθόν. Η διάψευση στην αντισυμβατική επιλογή θα καλλιεργήσει με το χρόνο και την καταβύθιση των κοινωνιών στην αδυναμία, το νέο πολιτικό πρόταγμα, οπότε οι κοινωνίες θα αναπτύξουν έναν αντισυστημικό –και όχι απλώς αντισυμβατικό- λόγο. Διότι μόνο αυτός θα αποκαταστήσει τις ισορροπίες και θα επαναφέρει το σκοπό της πολιτικής στο
κοινό συμφέρον, αντί του συμφέροντος των αγορών που υπηρετεί σήμερα.

Οι δυνάμεις των αγορών από τη μεριά τους επιχειρούν αφενός να αγκιστρώσουν τις κοινωνίες στο παρελθόν του διαφωτισμού και αφετέρου να απαξιώσουν την αντισυμβατική τους συμπεριφορά με απαξίωση του αντισυμβατικού πολιτικού λόγου. Έτσι η αντιδραστική εμμονή στις αξίες και στο σύστημα του Διαφωτισμού, δηλαδή η αιρετή μοναρχία καθαγιάζεται ως δημοκρατία. Και ο αντισυμβατικός λόγος που αναφέρεται στον κλασικό φιλελευθερισμό ως «ακροδεξιός», ως «λαϊκισμός», ως «εθνικισμός». Επιδιώκεται με τον τρόπο αυτόν να επιβληθεί η αρχή της ενιαίας σκέψης (ένα το σύστημα, μια η πολιτική κλπ) των αγορών. Το γεγονός ότι και ο αντισυμβατικός λόγος θα αποδειχθεί αδιέξοδος δεν αναιρεί την πραγματικότητα που ζουν οι κοινωνίες, στη νομιμοποίηση της οποίας η πνευματική τάξη έχει μεγάλη ευθύνη.

Για να αντιληφθούμε την αιτία του αδιεξόδου: Πρώτον, σήμερα έχουμε διέλθει από το στάδιο της ατομικής εξάρτησης από την ιδιοκτησία (η φεουδαρχία) και εκείνη της πρώιμης ταξικής πάλης (λχ στο εργοστάσιο κλπ) και εισήλθαμε στην εποχή της εξάρτησης μέσω του νομισματικού δανεισμού, που επεκτείνεται από το άτομο και στις κοινωνικές συλλογικότητες μέσω των κρατών. Δεύτερο, και ως απόρροια του πρώτου, έχουμε διέλθει από το πολιτικά κυρίαρχο κράτος (η πρώιμη αιρετή μοναρχία), στο κράτος των ομάδων συμφερόντων (της κατ’ευφημισμόν «κοινωνίας πολιτών») και εισήλθαμε στο κράτος ΜΚΟ, όπου ο δημόσιος χώρος παραδίδεται στη διαχείριση σκοτεινών συμμοριών με αδιαφανή χρηματοδότηση και ανεξέλεγκτη λειτουργία.

Το ενδιαφέρον εντούτοις έγκειται στο ότι στη φάση που διέρχονται οι κοινωνίες σήμερα κυριαρχεί η δεοντολογία της πολιτικής και κυρίως ένα σύστημα όπου το σύνολο της πολιτικής/συστήματος  αφήνεται στα χέρια μιας δράκας ατόμων που θεσμικά είναι υπεράνω του νόμου. Παρουσιάζεται έτσι η αντίθεση, ενώ για το  άτομό τους διεκδικούν την ελευθερία (την μη επέμβαση τρίτου τινός στη ζωή τους) θεωρούν
αυτονόητη την εκχώρηση ολοκληρωτικά της ελευθερίας του αποφασίζειν για τη μοίρα
τους σε έναν μονάρχη με το αφελές επιχείρημα ότι αυτοί τον εξέλεξαν.  Κατά τα άλλα όταν ο μονάρχης αυτός/πρωθυπουργός ή πρόεδρος, εφαρμόζει το Σύνταγμα και αγνοεί ή περιφρονεί την κοινωνία γράφοντας στα παλαιότερα ων υποδημάτων του την βούλησή της, τα μέλη της διαδηλώνουν για να διαμαρτυρηθούν.

Θα έρθει καιρός που θα αντιληφθούν ότι το ζήτημα είναι απλό. Η αλλαγή του πολιτικού συστήματος με τη μεταβολή του σε αντιπροσωπευτικό. Και εντέλει η συνείδηση ότι το πολιτικό σύστημα δεν είναι ούτε αντιπροσώπευση ούτε δημοκρατία. Άλλωστε εάν ήταν ένα από αυτά τα δύο δεν θα παρήγε ολιγαρχικές πολιτικές.

Κατά τούτο, αντιδραστικός σκοταδιστής είναι ο θιασώτης του παρόντος συστήματος και του σκοπού των αγορών, όχι αυτός που επικαλείται την εθνική συλλογικότητα και το συμφέρον των κοινωνιών, και εν κατακλείδι την απελευθέρωση της κοινωνίας από τα δεσμά της αιρετής μοναρχίας.