Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2021

Βαγγέλης Κάλιοσης: Γιώργου Κοντογιώργη, «Ελληνισμός και ελλαδικό κράτος: δύο αιώνες αντιμαχίας 1821-2021»

 

Βαγγέλης Κάλιοσης: Γιώργου Κοντογιώργη, «Ελληνισμός και ελλαδικό κράτος: δύο αιώνες αντιμαχίας 1821-2021», Εκδόσεις Ποιότητα, Αθήνα, 2021

Βαγγέλης Κάλιοσης - 20 Φεβρουαρίου 2021 http://www.periou.gr/%ce%b2%ce%b1%ce%b3%ce%b3%ce%ad%ce%bb%ce%b7%cf%82-%ce%ba%ce%ac%ce%bb%ce%b9%ce%bf%cf%83%ce%b7%cf%82-%ce%b3%ce%b9%cf%8e%cf%81%ce%b3%ce%bf%cf%85-%ce%ba%ce%bf%ce%bd%cf%84%ce%bf%ce%b3%ce%b9%cf%8e%cf%81/?fbclid=IwAR1DSW5n_5YI2P3lwXwivtgrUNAcytsVfWdO3u9s-vbLPU7gkZq-m24QJeU

 



  Ένα βιβλίο συλλογικής και ατομικής αυτογνωσίας

           

Το βιβλίο αυτό με τον τίτλο «Ελληνισμός και ελλαδικό κράτος: δύο αιώνες αντιμαχίας 1821-2021» του καθηγητή της πολιτικής επιστήμης και εισηγητή της Κοσμοσυστημικής Γνωσιολογίας Γιώργου Κοντογιώργη, που κυκλοφόρησε κατά τις πρώτες μέρες του έτους, γράφτηκε με αφορμή την διακοσιετηρίδα της Ελληνικής Επανάστασης και έρχεται να ανατρέψει, άκρως πειστικά και με οδηγό τις πρωτογενείς πηγές, την καθιερωμένη και καθ’ όλα επιβεβλημένη από το ισχύον εξουσιαστικό πολιτικό σύστημα και την προσαρτηματική του διανόηση αντίληψη, σύμφωνα με την οποία η Επανάσταση ως γέννημα του δυτικού Διαφωτισμού και προέκταση των μεγάλων επαναστάσεων του 17ου και 18ου αιώνα σε Αγγλία, Αμερική και Γαλλία, στέφθηκε με επιτυχία και οδήγησε  στη δημιουργία ενός «ανεξάρτητου» και «δημοκρατικού» νεοελληνικού κράτους, που με τη σειρά του εξασφάλισε στην ελληνική κοινωνία ό, τι καλύτερο θα μπορούσε εκείνη εδαφικά, θεσμικά, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και πολιτιστικά να έχει. Το εγχείρημά του θα εγγραφόταν ως μία ακόμη άποψη που έρχεται να προστεθεί σε πολλές άλλες, περισσότερο ή λιγότερο καλά τεκμηριωμένες, επί ενός κομβικού ιστορικού γεγονότος που καθόρισε τη μοίρα του ελληνισμού, εάν υπό το καταυγαστικό φως του δεν αποκαλύπτονταν με τόση καθαρότητα στα μάτια και τη συνείδηση του έκπληκτου αναγνώστη οι αντικειμενικές αιτίες όλων εκείνων των δύσμορφων συμπεριφορών της νεοελληνικής κοινωνίας – από τις πελατειακές σχέσεις μέχρι την απροσχημάτιστη εχθρότητά της προς το κράτος και από την ανοχή της στα κραυγαλέα φαινόμενα πολιτικής διαφθοράς μέχρι την αναπαραγωγική αυτών συνενοχή της στο πεδίο της καθημερινότητας -, για τις οποίες η κυρίαρχη ενιαία σκέψη, είτε ενοχοποιεί την ίδια την κοινωνία αποδίδοντάς τες σχεδόν μεταφυσικά στην ελαττωματική ιδιοσυγκρασία της, είτε αναθεματίζει το οθωμανικό και εκτατικά το βυζαντινό της παρελθόν, μεταλλάσσοντάς το ψευδοϊστορικά σε ένα είδος πρωθύστερου καθαρτηρίου κάθε ανομήματος του δυτικοεξαρτημένου κομματοκρατούμενου νεοελληνικού κράτους.

            Ο καθηγητής στην εισαγωγή του βιβλίου του φέρνει με ειλικρίνεια και εντιμότητα τον αναγνώστη του αντιμέτωπο με ένα θεμελιώδες δίλημμα από την επιλογή έναντι του οποίου θα εξαρτηθεί και το εύρος, το βάθος και η διαύγεια της κατανόησης του ιστορικό παρελθόντος της κοινωνίας ή εθνικής ολότητας στην οποία είναι ενταγμένος, άρα και της ίδιας της ύπαρξής του ως ιστορικού υποκειμένου και συνεκδοχικά του παρόντος και του μέλλοντός της. Καλείται, λοιπόν, ο αναγνώστης να αποφασίσει εάν θα δεχτεί την ιστόρηση του ελληνισμού με βάση τα πεπραγμένα του κράτους ή τα πεπραγμένα του έθνους. Αν επιλέξει να ατενίσει τα τελευταία διακόσια χρόνια με βάση όσα το κράτος έπραξε για εκείνον, τότε δεν έχει νόημα να συνεχίσει την ανάγνωση, καθώς μπορεί να καθίσει αναπαυτικά πάνω στην πλάνη όσων μέχρι τώρα έχει μάθει μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα και όλες τις άλλες του προσλαμβάνουσες, ότι δηλαδή το έθνος είναι μία νοητή κατασκευή δια της οποίας το κράτος υποστασιοποίησε την ύπαρξη του, εξασφαλίζοντάς του τη μέγιστη δυνατή ευημερία στους κόλπους μιας καθ’ όλα «δημοκρατικής» πολιτείας. Αν, όμως επιλέξει να αντιληφθεί την ιστορική του διαδρομή με βάση τα πεπραγμένα του έθνους του, τότε ενεός θα διαπιστώσει από τις πρώτες σελίδες του πονήματος πως αυτή ανάγεται αδιαλείπτως σε μεγάλο βάθος μέσα στο χρόνο και ότι η Ελληνική Επανάσταση δεν ήταν παρά ένας σταθμός στην εξέλιξή της, ο οποίος ωστόσο έμελλε να αποβεί μοιραίος. Αντί για νικητής, όπως η στρεβλή πολιτική του ανατροφή τον έχει μάθει να νιώθει, θα αισθανθεί αίφνης ηττημένος. Βαθμιαία θα καταλάβει, συνεχίζοντας την ανάγνωση, ότι ο ελληνισμός από την Επανάσταση βγήκε συντριπτικά νικημένος. Αντί να κεφαλαιοποιήσει το ανθρωποκεντρικό του κεκτημένο, το οποίο μέχρι τότε είχε διαγράψει μία πλήρη εξελικτική τροχιά στο κοσμοσύστημα  μικρής κλίμακας, από το προαντιπροσωπευτικό στάδιο των αρχαϊκών χρόνων, τον 8ο π.Χ. αιώνα, μέχρι την ώριμη κοσμοσυστημικά φάση της βυζαντινής  κοσμόπολης και ακολούθως των εν οθωμανοκρατία δημοκρατικών κοινών, στους κόλπους των οποίων το άτομο βίωνε την πλήρη – ατομική, κοινωνική και πολιτική – ελευθερία, υποχρεώθηκε δια της βίας κατά τη μετάβαση στο ανθρωποκεντρικό κοσμοσύστημα μεγάλης κλίμακας, όχι μόνο να ξεκινήσει τη πολιτική και πολιτειακή του διαδρομή από την αρχή, αλλά ακόμη χειρότερα να σβήσει από τη μνήμη του το προϋπάρχον φορτίο ωσάν αυτό να μην υπήρξε ποτέ. Έτσι, αντί το ελληνικό έθνος να δημιουργήσει ένα κράτος πλήρους δημοκρατίας στο κοσμοσύστημα μεγάλης κλίμακας, που θα αποτελούσε οδηγό και για τα υπόλοιπα κράτη, τα οποία τότε εξέρχονταν της φεουδαρχίας και του δεσποτισμού, έγινε το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή τα πρωτοανθρωποκεντρικά διατεταγμένα δυτικά έθνη κράτη επέβαλαν τον κανόνα τους και οδήγησαν τον ελληνισμό σε μια άνευ προηγουμένου διαδικασία εδαφικής, πολιτικής, πολιτειακής και εν γένει πολιτισμικής σμίκρυνσης. Αναλογικά, αντί ο αναγνώστης να ζει σε μία πραγματική δημοκρατία απολαμβάνοντας την πλήρη ελευθερία, ζει ως υπήκοος μιας εκλόγιμης μοναρχίας – η οποία, σημειωτέον, παριστάνει τη «δημοκρατία» – βιώνοντας μόνο ατομικά δικαιώματα στους κόλπους ενός κράτος που το έχουν ιδιοποιηθεί ολοσχερώς τα κόμματα, το πολιτικό προσωπικό και οι ομοτράπεζοί τους, λεηλατώντας συστηματικά τον πλούτο του σε βάρος της κοινωνίας.

            Υπό αυτό το πρίσμα, πλέον, όλα τα σημαντικά γεγονότα των τελευταίων διακοσίων χρόνων βρίσκουν την εξήγησή τους αναγόμενα σε αυτή τη πρώτη καταστατική ήττα. Ο Καποδίστριας δεν δολοφονήθηκε, γιατί ήταν δήθεν αυταρχικός, αλλά επειδή φιλοδόξησε να δημιουργήσει ένα κράτος συμβατό με τα πολιτικά ήθη των Ελλήνων, κάτι που η δυτική επιστασία και οι εν Ελλάδι εξυπηρετητές της ασφαλώς και δεν του συγχώρεσαν. Η οθωνική απολυταρχία  υπήρξε στρατηγική επιλογή των προστάτιδων δυνάμεων και όχι αναγκαίο κακό ούτε επιθυμία της ελληνικής κοινωνίας, η οποία, όποτε της δόθηκε έκτοτε η ευκαιρία να δράσει συλλογικά, επιβεβαίωσε τον αντιστασιακό της χαρακτήρα, κληρονομιά της μακράς δημοκρατικής της διαδρομής. Το έκανε το 1843 απαιτώντας σύνταγμα, το έπραξε το 1862 εκδιώκοντας τον Όθωνα, το επανέλαβε στις κρητικές επαναστάσεις και το απογείωσε με το έπος της Αντίστασης κατά της διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου. Ο αποτυχημένος ελληνοτουρκικός πόλεμος του 1897 δεν ήταν απλά μια ατυχία, αλλά απόρροια της εμμονής της πολιτικής τάξης να χρησιμοποιεί προσχηματικά την Μεγάλη Ιδέα και να δρα συστηματικά σε βάρος του μείζονος ελληνισμού, τον οποίο και εκμηδένισε με τη μικρασιατική καταστροφή το 1922. Το αυταρχικό φαινόμενο, τόσο της μεταξικής περιόδου όσο και της χούντας των συνταγματαρχών, δεν έγινε ποτέ πολιτικό σύστημα με την αποδοχή ή μη της ελληνικής κοινωνίας, αλλά λειτούργησε απλά ως παρέκβαση του ισχύοντος συστήματος της συνταγματικής μοναρχίας, αναγκαία μόνο για τη διατήρησή του. Η μεταπολίτευση, τέλος, δεν αποκατέστησε ποτέ τη δημοκρατία, γιατί, για να αποκαταστήσεις κάτι, πρέπει αυτό να υπάρχει, παρά αποτέλεσε την επαναφορά και την εδραίωση της κομματοκρατίας του 19ου αιώνα με νέους, πολύ πιο αποτελεσματικούς όρους. Απόληξη όλων αυτών είναι μια Ελλάδα στο πρώτο πέμπτο του 21ου αιώνα παραγωγικά καθημαγμένη, οικονομικά εξαρτημένη και πολιτικά υποταγμένη σε ένα πολιτικό προσωπικό που δεν χάνει ευκαιρία να αποδεικνύει ότι συναρτά την ύπαρξή του με την εξυπηρέτηση συμφερόντων τρίτων σε βάρος πάντα του δημόσιου συμφέροντος.

            Με άλλα λόγια, το ελληνικό πρόβλημα έγκειται, κατά τον Κοντογιώργη, στο γεγονός ότι ο ελληνισμός υποχρεώθηκε να εισέλθει στη νέα εποχή της μεγάλης κλίμακας, όχι από τον ελληνικό δρόμο που βίωνε ως τότε, αλλά μέσω του παρένθετου δρόμου της δυτικής δεσποτείας. Η παραμόρφωση ήταν αναπόφευκτη. Θα παρομοιάζαμε την ελληνική κοινωνία με έναν ώριμο άνθρωπο που ξαφνικά του φόρεσαν ένα παιδικό κοστούμι και ασφυκτιώντας μέσα σ’ αυτό, αλλά νιώθοντας και βαθιά ντροπή για την ανάρμοστη εμφάνισή του, άρχισε να συμπεριφέρεται σαν σαιξπηρικός αυλικός, τουτέστιν ως παλιάτσος. Η διακοσιετηρίδα είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να αποφασίσει ποιο μέλλον επιθυμεί: θα συνεχίσει να πορεύεται υπό την κηδεμονία ενός κράτους δυνάστη που θα επιτείνει την αρρωστημένη της κατάσταση μέχρι της πλήρους εξουδετέρωσής της ή με γνώση και παρρησία θα πετάξει από πάνω της τα κουρέλια της αναγκαστικής της μεταμφίεσης και θα διεκδικήσει την ανασυγκρότησή της με γνώμονα την εγκαθίδρυση μια σχέσης με την πολιτική η οποία, με τα λόγια του συγγραφέα, «θα μετατρέπει τον μεν πολίτη του κράτους σε πολίτη του δήμου, το δε έθνος του κράτους σε έθνος της κοινωνίας και εντέλει την κοινωνία ιδιώτη σε πολιτειακή κοινωνία»; Και όλα αυτά με ορίζοντα τη δημοκρατία και μέτρο την ελευθερία. Σε μια τέτοια προοπτική, το ανά χείρας βιβλίο δεν λειτουργεί  παρά ως ο καθρέφτης της ατομικής και συλλογικής μας αυτογνωσίας. Το ποιον δρόμο εντέλει θα διαλέξουμε είναι κάτι που εξαρτάται από εμάς, τον καθένα ξεχωριστά και όλους μαζί.

Ο Βαγγέλης Κάλιοσης είναι Ιστορικός – συγγραφέας      

 

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2021

Γ. Κοντογιώργης, Το ζήτημα της ελληνικής συνέχειας και οι ιδεολογικές αγκυλώσεις της νεωτερικότητας

Ομιλία του Ομότιμου Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργου Κοντογιώργη με θέμα «Το ζήτημα της ελληνικής συνέχειας και οι ιδεολογικές αγκυλώσεις της νεωτερικότητας», την οποία διοργάνωσε στις 18.2.2021 ο Διεθνής Σύνδεσμος Ελληνισμού (International Hellenic Association - ΙΗΑ).

Συντονιστής: Δρ. Αθανάσιος Σαραντόπουλος
Εισήγηση και σύνοψη στην θεματολογία της διάλεξης: Δρ. Πολυβία Παραρά

Κυριακή 14 Φεβρουαρίου 2021

Γ. Κοντογιώργης, «Ελληνισμός και ελλαδικό κράτος. Δύο αιώνες αντιμαχίας, 1821-2021»

Ο Ομότιμος Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργος Κοντογιώργης με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του «Ελληνισμός και ελλαδικό κράτος. Δύο αιώνες αντιμαχίας, 1821-2021» από τις Εκδόσεις Ποιότητα, συζητά στις 11.2.2021 με την Μαρία Γιαχνάκη στην εκπομπή «Επικαιρότητα στην Πεμπτουσία» του διαδικτυακού ραδιοφώνου Πεμπτουσία FM.

Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2021

Γιώργος Κοντογιώργης, Το μεγαλύτερο ψέμα που ακούσαμε για το 1821

Με την αλλαγή της χρονιάς, η αρθρογραφία και οι δημόσιες παρεμβάσεις σχετικά με την επέτειο των 200 ετών από την επανάσταση άρχισαν να πολλαπλασιάζονται. Θυμήθηκα μια εκπομπή επετειακή για τα 190 χρόνια από την Επανάσταση, η οποία προβλήθηκε το 2011. Γιατί όμως την θυμήθηκα; Μιλώντας με τον καθηγητή Πολιτικών Επιστημών Γιώργο Κοντογιώργη σκέφτηκα να τον "τσιγκλήσω" φέρνοντας και στη δική του μνήμη εκείνη την εκπομπή και τα περίεργα που ακούστηκαν. Ο πανεπιστημιακός δάσκαλος, άλλωστε, με ολόφρεσκο εντυπωσιακό συγγραφικό του εγχείρημα βάζει τα πράγματα στη θέση τους. - Γεωργίου Βαγγέλης, 8 Φεβ 2021, slpress.gr

Σε εκείνη την εκπομπή λοιπόν, δύο Έλληνες ακαδημαϊκοί είπαν στο γυαλί -με ειρωνεία- ότι οι υπόδουλοι στους Οθωμανούς Έλληνες λειτουργούσαν ληστρικά, για παράδειγμα ήταν μόνο για να συλλέγουν φόρους. Οπότε, σύμφωνα με αυτούς, το νεοελληνικό κράτος ορθώς αντέγραψε δυτικά πρότυπα καθώς οι Έλληνες δεν είχαν τίποτα από το παρελθόν τους που να αξίζει. Αυτό όμως, για τον Κοντογιώργη, δεν είναι τίποτα άλλο παρά "αλχημείες"!

Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2021

Γ. Κοντογιώργης, «Ελληνισμός και ελλαδικό κράτος. Δύο αιώνες αντιμαχίας, 1821-2021»

Ο Ομότιμος Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργος Κοντογιώργης με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του «Ελληνισμός και ελλαδικό κράτος. Δύο αιώνες αντιμαχίας, 1821-2021» από τις Εκδόσεις Ποιότητα, συζητά στις 11.2.2021 με τους δημοσιογράφους Λάζαρο Μαύρο και Μάριο Πούλλαδο στον ραδιοφωνικό σταθμό Ράδιο Πρώτο της Κύπρου.

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2021

Γ. Κοντογιώργης, «Ελληνισμός και ελλαδικό κράτος. Δύο αιώνες αντιμαχίας, 1821-2021»

Ο Ομότιμος Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργος Κοντογιώργης με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του «Ελληνισμός και ελλαδικό κράτος. Δύο αιώνες αντιμαχίας, 1821-2021» από τις Εκδόσεις Ποιότητα, συζητά με τον Πάνο Παναγιωτόπουλο στην εκπομπή «Western» της 3.2.2021 του τηλεοπτικού σταθμού Kontra.

Γιώργος Κοντογιώργης, Η ιστόρηση του ελληνισμού δια του κράτους είναι ιστόρηση με τα πεπραγμένα του βιαστή του

Πολλές οι εκδόσεις για την επέτειο των 200 χρόνων από την έναρξη της ελληνικής Επανάστασης του 1821. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει αυτή του Γιώργου Κοντογιώργη, Ελληνισμός και Ελλαδικό κράτος (εκδόσεις Ποιότητα). Και ξεχωρίζει γιατί βάζει στην συζήτηση λιγότερο δημοφιλή αλλά εξαιρετικής σπουδαιότητας ζητήματα. Κάποια από αυτά τα αποσαφήνισε η συνομιλία μας με τον καθηγητή. Τα υπόλοιπα θα τα ανακαλύψουν οι αναγνώστες μελετώντας (κι όχι φυλλομετρώντας!) το βιβλίο. - alakati.gr

ΕΡ.: κ. Κοντογιώργη τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821 είναι επέτειος που προσφέρεται για γιορτές ή για –να μην πούμε πένθος– περισυλλογή;

Γ.Κ.: Για να ισχυρισθεί κάποιος ότι καλούμαστε να γιορτάσουμε το γεγονός των 200 χρόνων πρέπει να είναι είτε αυτόκλητος αναβάτης στο υποζύγιο της κομματοκρατίας και του δυναστικού κράτους ή να είναι εμποτισμένος από κάποια υψηλή διαστροφή όπως εκείνη της καθολικής αλλοτρίωσης. Ο απολογισμός των διακοσίων χρόνων προσφέρεται μόνο για καβάφειους θρήνους όπως αυτοί που περιγράφονται στο ποίημά του, «Ποσειδωνιάται». Η απλή αποτίμηση του προεπαναστατικού ελληνισμού και του κρατικού μορφώματος που εμφύτευσαν οι απολυταρχικές δυνάμεις της Ευρώπης στη μήτρα του κοσμοσυστημικού του χώρου είναι από μόνη της αποκαλυπτική: ο προεπαναστατικός ελληνισμός εκινείτο στην ανθρωποκεντρική ομοθεσία της οικουμένης με θεμέλιες κοινωνίες τις πόλεις/κοινά και πρόταγμα απελευθέρωσης την αποκατάσταση του ομόλογου κράτους της δημοκρατικής κοσμόπολης. Ο ελληνισμός είχε επανέλθει μετά την άλωση σε μια πρωτοφανή όσο και πολυσήμαντη απογείωση που του επέτρεπε να φιλοδοξεί τη διαδοχή και κατ’ επέκταση την οικειοποίηση της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ο τρόπος της επανάστασης τον καταδίκασε σε μια συντριπτική ήττα, που οδήγησε εντέλει στην παράδοσή του στις δυνάμεις της ευρωπαϊκής φεουδαλικής απολυταρχίας. Οι δυνάμεις αυτές έθεσαν δύο όρους για να αναγνωρίσουν την ελευθερία ακόμη και μιας ελάχιστης γεωγραφικής άκρης του ελληνισμού, όπως η Πελοπόννησος και η Στερεά. Πρώτον, το κράτος να είναι θνησιγενές, σε ασφυκτικά όρια, θεσμικά εξαρτημένο από αυτές ως προτεκτοράτο και δεύτερον, να είναι πολιτικά ομότροπο, δηλαδή υπό καθεστώς δεσποτικής απολυταρχίας. Για να διασφαλισθούν οι συγκεκριμένοι όροι επελέγη μια ξενική μοναρχία που συνοδεύθηκε από ξένο στρατό κατοχής, ενώ το σύνολο των πολιτικών, στρατιωτικών και διοικητικών αξιωματούχων στελεχώθηκε επίσης από Γερμανούς. Το εν λόγω κράτος δεν μπορεί να αποτιμηθεί παρά ως εμφύτευμα της φεουδαλικής δεσποτείας στη μήτρα του έως τότε ζώντος ελληνικού κόσμου, και μάλιστα στον δικό του ζωτικό ανθρωποκεντρικό χώρο, ο οποίος του επέτρεπε να στοχάζεται με γνώμονα τη φάση της οικουμένης στην οποία εισήλθε από τους ελληνιστικούς χρόνους βιώνοντάς την αδιάλειπτα έκτοτε. Το εν λόγω εμφύτευμα υπέβαλε τον ελληνισμό στο καθεστώς της μεσαιωνικής φεουδαρχίας που άφησε πίσω του από την προδρακόντεια εποχή, ενώ σήμανε την ολοκληρωτική οπισθοδρόμησή του προκειμένου να εναρμονισθεί με τη μετάβαση του ευρωπαϊκού κόσμου από τη φεουδαρχία στον πρώιμο ανθρωποκεντρισμό. Συγχρόνως οι Δυνάμεις δεν απέκρυπταν ότι δεδηλωμένος σκοπός του νεότευκτου κράτους ήταν ο έλεγχος του μείζονος ελληνισμού και στο βάθος η αποδόμησή του, δηλαδή η ανάσχεση της εθνικής ολοκλήρωσης.

Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2021

Μεσαίωνα είχαν οι Δυτικοί όχι οι Έλληνες – Απόδειξη το Βυζάντιο

Εάν κοιτάξει κανείς τη λίστα imdb με τις καλύτερες ταινίες που αναφέρονται στον Μεσαίωνα, θα συναντήσει 72 έργα που καταπιάνονται με υποθέσεις Δύσης, Σκανδιναβίας, Ανατολικής Ευρώπης, μέχρι και Ρωσίας. Πουθενά δεν θα δούμε κάτι για το Βυζάντιο. Παραδόξως, αυτό θα έπρεπε να χαροποιεί τους Έλληνες. Δίχως οι κινηματογραφιστές και κυρίως το κοινό να το ξέρουν, το Βυζάντιο δεν γνώρισε ποτέ Μεσαίωνα! Αυτό αναδεικνύει και αποδεικνύει -κόντρα στο ρεύμα- ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες διανοούμενους. - Γεωργίου Βαγγέλης, 17 Ιαν 2021, slpress.gr

Καθώς το 2021 έχει συμβολικό χαρακτήρα, μίλησα με τον άνθρωπο που έχει ψάξει και αναλύσει το Βυζάντιο σπιθαμή προς σπιθαμή. Ο καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο Γιώργος Κοντογιώργης πρόσφατα ολοκλήρωσε δύο επιπλέον τόμους του εντυπωσιακού έργου "Ελληνικό Κοσμοσύστημα" (εκδόσεις Σιδέρη) οι οποίοι καταπιάνονται με τη Βυζαντινή περίοδο (γ' και δ' τόμος). Στην κουβέντα που είχα μαζί του, μου χαρακτήρισε μάλιστα "προσαρματικούς" τους διανοούμενους που διατυμπανίζουν ότι οι Βυζαντινοί ήταν Ρωμαίοι και ότι έγιναν Έλληνες κατά την τουρκοκρατία.