Γ.Κοντογιώργης, Το "Μέγαρο" ως διαρκές σκάνδαλο. Μέρος Β', Συμπλήρωμα στο διάλογο

          Κρυσταλία, οι "σκέψεις" που μου επισύναψες απαντούν στο ερώτημα που κανείς σκεπτόμενος σε αυτή τη χώρα δεν έθεσε. Να κλείσει το "Μέγαρο". Δεν αγγίζουν όμως το μείζον θέμα της νομιμοποίησης όλων αυτών που αποτελούν το κεφάλαιο "Μέγαρο", τα οποία προϋποθέτουν την ικανοποίηση του δημοσίου αισθήματος. Για να ξαναπάς στην κοινωνία και να της πεις "ξανακαλείσαι να πληρώσεις" για μια επένδυση και ύστερα για μια διαχείριση, που κατά γενική ομολογία υπήρξε κραιπαλώδης και αδιαφανής, χωρίς να επέλθει η κάθαρση, είναι σαν να ομολογείς ότι σκοπεύεις να πράττεις τα ίδια. Και το κυριότερο, ότι περιφρονείς την κοινωνία, εκλαμβάνοντάς την μάλιστα ως υποζύγιο, που καλείται να πληρώνει, χωρίς να δικαιούται να έχει λόγο. Εάν δεχθούμε ότι "εδώ μεγάλο, σοβαρό κομμάτι της κοινωνίας σχεδόν το επιθυμεί", είναι γιατί το ιστορικό του "Μεγάρου" είναι άκρως βεβαρημένο, και φορτισμένο με συμβολισμούς που ανάγονται στη σημερινή κατάσταση της χώρας.
          Η προσέγγιση, επομένως, που συνεχίζει να προκαλεί και να "θυμίζει" στο μέσον της κρίσης, δεν είναι απλώς αλαζονική, είναι δεσποτική. Στοιχειοθετεί ένα δεύτερο στάδιο στη σκανδαλώδη διαχείριση του θέματος, που εγγράφεται στη λογική της γενικότερης διοίκησης των δημοσίων πραγμάτων σε αυτή τη χώρα. Αντιλαμβάνομαι ότι καθένας που είναι στη διοίκηση του "Μεγάρου" έχει νόμιμο λόγο να θεωρεί ότι όλα γίνονται ωραία και καλά. Εγώ θα δεχόμουν για την δύναμη του επιχειρήματος ότι έτσι είναι. Το ζήτημα δεν είναι προσωπικό. Γι'αυτό και διερωτώμαι: Άραγε, έθεσε κανείς ποτέ το ερώτημα, πώς συνέβη και επέλεξαν αυτόν και όχι έναν καθόλα άξιο ομότεχνό του στη θέση της διοίκησης; Το ζήτημα επίσης δεν αφορά στην αδιαμφισβήτητη ανάγκη της ύπαρξης ενός "Μεγάρου" για την μουσική. Όμως, πού συνέβη στον όλο κόσμο, "από τη Σεούλ έως τη Γλασκώβη και το Καράκας", ένας ιδιώτης -έστω καλός καγαθός- να μεταβάλει την κοινωνία/κράτος σε ευεργέτη του; Να ασκεί αυτός αντί του κράτους τις αρμόζουσες πολιτικές, να στέλνει το λογαριασμό στην κοινωνία, διά του κράτους, και επιπλέον να μένει ανεξέλεγκτος; Διότι σε τελική ανάλυση το σκάνδαλο δεν είναι ο όποιος "Λαμπράκης", που ιδιοποιείται τον σκοπό της πολιτικής, αλλά η εθελοδουλία και η αλλοτρίωση του πολιτικού προσωπικού. Αντί να δημιουργήσει αυτό το όποιο "Μέγαρο" χρειαζόταν η χώρα, σύρθηκε ευτελώς στην αυλή του ιδιώτη, εκχωρώντας του την εν λευκώ αρμοδιότητα στα δημόσια πράγματα.

Άραγε, τα ΜΜΕ φταίνε που ένα "Μέγαρο" μουσικής έχει μεταβληθεί σε όχημα ιδεολογικής "κατήχησης" και πολιτικής χειραγώγησης, που εντέλει με τις επιλογές της διοίκησης προκαλείται σε διάρκεια το "δημόσιο" αίσθημα; Με ποιά νομιμοποίηση και ποιό κριτήριο αποφασίζεται ποιός έχει δικαίωμα μουσικού, επιστημονικού, πολιτικού ή άλλου λόγου στο "Μέγαρο" και ποιός όχι; Μήπως οι άνθρωποι του "Μεγάρου" θέλουν να μας πουν ότι διαθέτουν την αυθεντία της μουσικής ή της επιστημονικής γνώσης; Να μετρήσουμε τους αποκλεισμένους, εννοώ με ποιοτικούς όρους, από τα ενγένει δρώμενα του "Μεγάρου";

          Εντούτοις επανέρχομαι στο κεντρικό ερώτημα για να επαναλάβω ότι το ζήτημα δεν εστιάζεται στο κλείσιμο ή μη του "Μεγάρου". Δεν αφορά στην αξιολόγηση των πεπραγμένων του, ακόμη και εάν δεχθούμε ότι είναι θετικά στο πεδίο της μουσικής. Το "Μέγαρο" εγείρει ένα ζήτημα αρχής: Για να συνεχισθεί η λειτουργία του πρέπει να υπάρξει κάθαρση, μια πράξη μείζονος νομιμοποίησης, σε ό,τι αφορά στο μέχρι χθες παρελθόν του, και, συγχρόνως, θεσμική συγκρότηση της διοίκησης, έτσι ώστε να εγγυάται επιλογές προσώπων και "πολιτικών", οι οποίες θα συμφωνούν με τον δημόσιο σκοπό του.