Γιώργος Κοντογιώργης, Ελλαδικό κράτος. Ο μεγάλος ασθενής και η αντιμαχία της άρχουσας τάξης με τον ελληνισμό

Γιώργος Κοντογιώργης Ελλαδικό κράτος. Ο μεγάλος ασθενής και η αντιμαχία της άρχουσας τάξης με τον ελληνισμό. Συγκλονιστικός Γ. Κοντογιώργης! Μιλάει στο The Flag Report για Χ.Α., Δικαιοσύνη, Κίνημα Q και Ελληνοτουρκικά October 27, 2020 The Flag Report Date: 27/10/2020 Ο Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου, Γιώργος Κοντογιώργης, μιλάει έξω από τα δόντια και αναλύει σε βάθος και χωρίς στρογγυλοποιήσεις, τα ζητήματα της επικαιρότητας. Στη συζήτηση που διεξήχθη μεταξύ της Δημοσιογράφου, Μαρίας Πολυζωίδου, του Πολιτικού Αναλυτή, Δημήτρη Τζώρα και του Καθηγητή, Γιώργου Κοντογιώργη, τα πιο φλέγοντα θέματα τίθενται στο τραπέζι, χωρίς φόβο και συστημικές παρωπίδες, αλλά με πάθος για την αλήθεια. Μ.Π.: Να ξεκινήσουμε, κύριε Καθηγητά, με την τρέχουσα επικαιρότητα. Βγήκε η απόφαση για τις αναστολές για τη Χρυσή Αυγή. Μπορούμε να πούμε, ότι ο Κρόνος, δηλαδή το σύστημα, έφαγε σε αυτή την περίπτωση τα παιδιά του; Γ.Κ.: Έλεγα σε μία πρόσφατη περίπτωση, ότι ο μεγάλος ασθενής στην περιοχή, είναι το Ελληνικό Κράτος. Και όταν λέμε το Ελληνικό Κράτος, είναι αυτό το εμφύτευμα που έγινε από τις Ευρωπαϊκές δυνάμεις της απολυταρχίας με την απόφασή τους να επιβάλλουν τη Βαυαρική Δυναστεία. Αυτό που συμβαίνει σήμερα, στην πραγματικότητα είναι ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών. Αυτό, το έχουμε συναντήσει και στο παρελθόν. Δηλαδή, οι κομματικές δυνάμεις που ισχυρίζονται ότι ανήκουν στο Συνταγματικό Τόξο, είναι αυτές, που δημιούργησαν τη Χρυσή Αυγή και δεν τη δημιούργησαν μόνο ως αποτέλεσμα της λεηλασίας της χώρας και της δεκάχρονης περιόδου των Μνημονίων, αλλά τη δημιούργησαν και επίτηδες για να μπορέσουν οι ίδιες να εμφανίζονται, ότι εκπροσωπούν τη νομιμότητα. Αυτές δηλαδή, που παρέβησαν τη νομιμότητα και έμειναν ανεξέλεγκτες σε όλη αυτή τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, αυτές οι οποίες προκάλεσαν τη γιγάντωση της Χρυσής Αυγής, είναι οι ίδιες που τώρα επιχειρούν, μέσα από τη διαχείριση της εξουδετέρωσης της Χρυσής Αυγής, μία ολική επαναφορά στη νομιμοποίησή τους. Την ολική νομιμοποίηση επιχειρούν μέσω της Χρυσής Αυγής. Η Χρυσή Αυγή, πριν από την κρίση αντιπροσώπευε, πόσο, 0,3 ή 0.5%; Άρα, δεν είχε καμία απήχηση στην Ελληνική κοινωνία. Η Χρυσή Αυγή, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ άλλωστε, ήρθε στην Ελληνική κοινωνία, ως αποτέλεσμα αυτής ακριβώς της πραγματικότητας που δημιούργησαν και δεν ελέγχθηκαν ποτέ, δεν έδωσαν ποτέ λογαριασμό, έδειχναν και το δάχτυλο οι πολιτικές δυνάμεις, που ισχυρίζονται ότι αντιπροσωπεύουν το Συνταγματικό Τόξο. Άρα λοιπόν, αυτή τη στιγμή δεν τους χρειάζεται στο πολιτικό σκηνικό η Χρυσή Αυγή, τους χρειαζόταν, όμως, για να ανακτήσουν νομιμοποίηση, πράγμα που το έκαναν μέσα από το πρωτοφανές γεγονός των 5,5 χρόνων της δίκης, και βεβαίως μέσα από την τιμωρία, η οποία επιβάλλεται αυτή τη στιγμή στην ηγετική ομάδα αυτής κομματικής πραγματικότητας. Αυτό είναι το κεντρικό ζήτημα μίας ερμηνείας. Και το πρόβλημα είναι, ότι δυστυχώς, οι υπαίτιοι και διαχειριστές αυτού του προβληματικού Κράτους, βγαίνουν ξανά στην επιφάνεια για να καταστρέψουν ό,τι απέμεινε από τον Ελληνικό κόσμο. Θα προσθέσω και κάτι άλλο, για να δούμε τι ακριβώς αντιπροσωπεύει όλη αυτή η κατάσταση, στην οποία έχουν εγκιβωτίσει την Ελληνική κοινωνία. Παλαιότερα σταδιοδρομούσαν, όπως ξέρετε, τα πράσινα, κόκκινα, κίτρινα, μπλε καφενεία, τώρα, το αντικείμενο του διάλογος που διεξάγουν αυτές οι πολιτικές δυνάμεις είναι η Χρυσή Αυγή. Το ερώτημα που τίθεται λοιπόν, είναι αν η Χρυσή Αυγή ο μέγιστος κίνδυνος για την Ελλάδα, για την Ελληνική κοινωνία ή αυτοί; Με άλλα λόγια, πρέπει να θεωρήσουμε ότι το απόστημα της Χρυσής Αυγής, είναι η αιτία για την ολική καταστροφή της χώρας στη διάρκεια της μεταπολίτευσης ή αντιθέτως η Χρυσή Αυγή είναι το απόστημα της ολικής καταστροφής της χώρας που επέφεραν αυτές οι δυνάμεις. Δεν πιστεύω να θεωρεί κανείς σήμερα , ότι η Χρυσή Αυγή κυβερνούσε στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης ή στην περίοδο της κρίσης. Η Χρυσή Αυγή ήταν στο 0,35% ή στο 0,50%, άρα λοιπόν, αυτοί κυβερνούσαν. Να υποθέσουμε ότι οι κύριοι αυτοί του λεγόμενου συνταγματικού τόξου κατέβαλαν το τίμημα της καταστροφής της χώρας και δεν το αντελήφθημεν; Με τη στοχοποίηση της Χρυσής Αυγής οι δυνάμεις του λεγόμενου Συνταγματικού Τόξου πέτυχαν τη λεύκανσή τους, εμφανίστηκαν στην κοινωνία να έχουν καταγάγει μια περιφανή νίκη, να έχουν ανακτήσει εντέλει πλήρη νομιμοποίηση. Πανέτοιμες να συνεχίσουν αδιατάρακτες το έργο της λεηλασίας της χώρας, το μόνο που προσιδιάζει στο πολιτικό σύστημα της εκλόγιμης μοναρχίας που προτάσσουν ως καύχημά τους. Μ.Π.: Έχουμε δει και έχουμε διαβάσει, για δικαστές που δέχονται απειλές, βόμβες, επιθέσεις, διαρρήξεις και κάθε είδους παρακρατική πίεση, που μπορεί να ασκηθεί σε ένα λειτουργό της Δικαιοσύνης. Από την άλλη, έχουμε πάρα πολλές υποθέσεις διαφθοράς και διαπλοκής ανώτατων στελεχών της Δικαιοσύνης. Είκοσι πέντε στο ρεπορτάζ, κύριε Καθηγητά, έχω βαρεθεί να ακούω για παραδικαστικά κυκλώματα. Η Δικαιοσύνη στην Ελλάδα, φαίνεται αποκομμένη από την κοινωνία, δεν λογοδοτεί στην κοινωνία και γενικότερα, δείχνει να αποτελεί πρόβλημα για την εύρυθμη λειτουργία του Δημοκρατικού Πολιτεύματος. Πώς προσεγγίζετε εσείς, το θέμα της δικαστικής εξουσίας και αν υπάρχουν λύσεις σε επίπεδο Πολιτείας; Γ.Κ.: Πρώτα – πρώτα να διορθώσω αυτό, που είναι το ουσιώδες και που οδηγεί στα συμπεράσματα που βγάζετε για τη Δικαιοσύνη. Δεν υπάρχει θέμα εύρυθμης λειτουργίας του Δημοκρατικού Πολιτεύματος, διότι δεν υπάρχει Δημοκρατικό Πολίτευμα. Το Πολίτευμα που μας σερβίρουν ως Δημοκρατικό, είναι μία πολύ απλή και κυριολεκτική εκλόγιμη Μοναρχία. Έχει τον Μονάρχη της, που είναι ο Πρωθυπουργός, έχει τους Υπουργούς, που είναι οι αυλικοί του, αυτός τους διορίζει και τους παύει, άρα κάνουν ό,τι τους λέει και έχει και τους Βουλευτές, οι οποίοι ψηφίζουν ό,τι τους υπαγορεύει το κυβερνών κόμμα, για να το διατηρούν και στην εξουσία, διότι το κόμμα που κυβερνά, δεν στηρίζεται στην πλειοψηφία της Ελληνικής κοινωνίας, στηρίζεται στην πλειοψηφία της Βουλής, η οποία ξέρουμε ότι είναι χειραγωγημένη σε χίλια δυο επίπεδα για να οδηγηθεί σε πλειοψηφία. Είναι λοιπόν, μία εκλόγιμη Μοναρχία και μάλιστα με όλες τις αρμοδιότητες και τις ασυλίες που είχε ο απόλυτος Μονάρχης, τον οποίο διαδέχθηκαν. Το πολιτικό προσωπικό της εκλόγιμης μοναρχίας είναι υπεράνω του Νόμου, είναι ανεξέλεγκτο, δεν υπόκειται σε λογοδοσία, μπορεί η κοινωνία να είναι, όπως προκύπτει και από τις δημοσκοπήσεις, στο 95% εναντίον των πολιτικών που ασκούν και παρ’ όλα αυτά, να την αγνοούν και μάλιστα να διατείνονται με αλαζονικό τρόπο, ότι δεν κυβερνούν με βάση τις δημοσκοπήσεις. Δηλαδή, διακηρύσσουν ότι γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, τη βούληση της κοινωνίας. Αυτοί λοιπόν, οι κύριοι Μονάρχες ή οι φιλοδοξούντες να γίνουν Μονάρχες, είναι εκείνοι που επιπλέον παραβιάζουν καταφανέστατα, το ίδιο το Σύνταγμα, το οποίο εγκαθίδρυσαν και το οποίο επικαλούνται. Εάν πάρουμε ένα προς ένα τα άρθρα του Συντάγματος, που αναφέρονται στην πολιτική διοίκηση της χώρας, θα διαπιστώσετε ότι δεν υπάρχει κανένα που να εφαρμόζεται, όπως προβλέπει το ίδιο το Σύνταγμα. Μάλιστα, συμβαίνει οι δευτερεύουσες διατάξεις του Συντάγματος, να έρχονται σε απόλυτη αντίθεση, πολλές φορές, με τις θεμέλιες διατάξεις του. Ο τραγέλαφος αυτός, μιας απόλυτης Μοναρχίας, που απλώς έχει λάβει μια εκλόγιμη μορφή σε ό,τι αφορά την επιλογή του μονάρχη, έχουν το θράσος να την αποκαλούν δημοκρατία. Αν και δεν έχουμε τύποις έναν Μονάρχη κληρονομικό, διά των κομμάτων διαιωνίζεται η κληρονομικότητα στην εξουσία οικογενειών και συγγενών, οι οποίοι βεβαίως, με πρόσχημα την διά των κομμάτων εκλογική νομιμοποίησή τους διαπράττουν αυτό το οποίο διέπρατταν προηγουμένως οι Μονάρχες. Εδώ λοιπόν, η Δικαιοσύνη, δεν μπορεί παρά να ακολουθεί τα βήματα αυτής της πραγματικότητας. Δηλαδή, δεν μπορεί να είναι ανεξάρτητη, διότι, δεν υπόκειται σε κανέναν άλλο έλεγχο πλην του ελέγχου της εξουσίας, δηλαδή του Μονάρχη. Άρα, πάσχει από το ίδιο σύνδρομο, από την ίδια αιτία που πάσχει και ο οποιοσδήποτε άλλος θεσμός του Κράτους. Είναι εξίσου προβληματικός, εξίσου εξαρτημένος από την μοναρχευομένη πολιτική εξουσία, όπως είναι και η Βουλή, όπως είναι και η διοίκηση, όπως είναι τα πάντα. Η διαπίστωση αυτή συνάδει με μια άλλη πραγματικότητα στην Ελλάδα. Ο Νόμος εφαρμόζεται κατά περίπτωση με πολιτικούς όρους. Δεν υπάρχει η γενική έννοια της εφαρμογής του Νόμου. Ο Νόμος εφαρμόζεται μόνο προς τις εχθρικές δυνάμεις, όχι προς τις φίλιες. Όταν εφαρμόζεται πολιτικά, δηλαδή δεν εφαρμόζεται έναντι των εχθρικών δυνάμεων κατά περίπτωση, σημαίνει ότι υπόκειται στη λογική του πολιτικού κόστους. Βλέπουμε τι γίνεται με τους λεγόμενους αντιεξουσιαστές, βλέπουμε τι γίνεται με πολιτικού χαρακτήρα ή και μη πολιτικού χαρακτήρα εγκλήματα, τα οποία, εάν ανήκουν σε φίλιες δυνάμεις, τα δοξάζουμε, εάν είναι σε εχθρικές δυνάμεις, όχι. Αυτό αποδίδεται με έναν πολύ χαρακτηριστικό τρόπο που αποτέλεσε νομοθετική ρύθμιση, επί Ιουστινιανού, όταν τα πάθη με τη σύγκρουση των Θρησκειών, της νέας και της παλαιάς θρησκείας ήταν πολύ δυνατά. Υπάρχει νομοθετική πρόβλεψη του Ιουστινιανού, που λέει ότι ο φόνος μη Χριστιανού, δεν είναι φόνος. Κι εδώ λοιπόν, το αδίκημα που διαπράττεται από φίλιες δυνάμεις, δεν είναι αδίκημα και δεν εφαρμόζεται ο Νόμος. Ή δεν εφαρμόζεται ο Νόμος, ακόμα και όταν δεν συμφέρει πολιτικά και ας πρόκειται για εχθρικές δυνάμεις που διαπράττουν το αδίκημα. Αυτό, είναι καθημερινό φαινόμενο, δε χρειάζεται να απαριθμήσω περιπτώσεις. Το ομολογούν οι ίδιοι άλλωστε, δε χρειάζεται να το επικαλεστούμε εμείς. Η Δικαιοσύνη λοιπόν, όταν πρόκειται να εφαρμόσει Νόμο, ο οποίος αφορά σε ζητήματα πολιτικής, διαπιστώνουμε ότι λειτουργεί με διατεταγμένο τρόπο. Εάν σκάσει μύτη κάποιος δικαστής, ο οποίος διατυπώνει ανεξαρτησία γνώμης ή έχει αντίρρηση, ορθώνεται γύρω του κλοιός και είναι καταδικασμένος στην αφάνεια. Σε αυτά τα καθεστώτα, ο φασισμός μπορεί να μην είναι επίσημη πολιτική πραγματικότητα, αλλά είναι τρόπος, ο οποίος είναι διάχυτος παντού. Ένα από τα μέτρα που εφαρμόζει το καθεστώς είναι η συκοφαντία του αντιτείνοντος και θα είναι τυχερός αν απλώς βρεθεί στο λεγόμενο «ψυγείο». Δηλαδή, αν δεν μπορούν να τον ενοχοποιήσουν ή να τον απαξιώσουν ή να τον σπιλώσουν ηθικά τον στέλνουν σε μία άκρη, γίνεται αργόμισθος, για να μην ενοχλεί το σύστημα. Θα θυμάστε, ότι ένας παλαιός Υπουργός, ο κύριος Παπακωνσταντίνου απηλλάγη μετ’ επαίνων με το επιχείρημα ότι παραβίασε μεν θεμελιώδεις αρχές της Δικαιοσύνης, το έπραξε όμως προκειμένου να καλύψει παραβατικές συμπεριφορές συγγενών του. Όποια πέτρα κι αν σηκώσει κανείς στη Δικαιοσύνη αυτό ισχύει. Και βέβαια επειδή, δεν υπάρχει ενδιαφέρον για την ορθή απονομή της Δικαιοσύνης, υποφέρει και ο κοσμάκης, ακόμα και εκεί που δεν είναι πολιτικά τα ζητήματα. Δηλαδή, σε ένα Ειρηνοδικείο για να λύσει κανείς ένα πρόβλημα και να βγει απόφαση, πρέπει να περιμένει καμιά εικοσαριά χρόνια. Αντιλαμβάνεστε λοιπόν, ότι το κράτος ως ο μεγάλος ασθενής, προκαλεί διαδοχικές παρενέργειες που διαχέονται στο σύνολο γοτυ κοινωνικού ιστού. Θα επικαλεστώ τους Αρχαίους γιατί, υπάρχει μία συνοδός επιχειρηματολογία σήμερα, που λέει ότι φταίει η κοινωνία που εκλέγει αυτούς τους πολιτικούς άρχοντες. Η κοινωνία το μόνο που κάνει είναι να «μουτζώνει» τους προηγούμενους γιατί διέπραξαν αυτά, που θα διαπράξουν και οι επόμενοι βεβαίως, αλλά ελπίζει ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Αυτό το σύστημα λοιπόν, παράγει ομοίους γιατί, καλεί τους ομοίους του για να ασκήσουν την εξουσία. Η κοινωνία είναι ο εχθρός, ο βασικός εχθρός αυτού του πολιτικού συστήματος. Οι Αρχαίοι λοιπόν, δίνουν την απάντηση σε αυτούς που διατείνονται ότι φταίει η κοινωνία που εκλέγει άχρηστους ιδιοτελείς, κατώτερους των περιστάσεων. Συμβαίνει δηλαδή να ομολογούν ότι είναι απατεώνες ή εγκληματίες και η κοινωνία κακώς του εξέλεξε, χωρίς μάλιστα να σκέφτονται ότι τους δίνεται η μοναδική ευκαιρία να κάνουν τη διαφορά κάποιοι και να πουν όντως δεν ήμασταν άξιοι για το λειτούργημα αυτό, κακώς μας εξέλεξε, αλλά, ρε παιδί μου, θα προσπαθήσουμε να αφήσουμε το όνομά μας στην ιστορία. Ούτε αυτό δεν κάνουν, είναι τόσο βαθιά πορωμένοι και προφανώς οι μηχανισμοί δεν το επιτρέπουν. Άρα λοιπόν, είμαστε σε ένα κλίμα, το οποίο κατατείνει στο να ενοχοποιεί την κοινωνία, γι’ αυτά που υποχρεώνει την κοινωνία να διαπράττει, προκειμένου να την ηγεμονεύει ταπεινώνοντάς την. Όσοι θέλουν να διασωθούν με αξιοπρέπεια δραπετεύουν στο εξωτερικό, ενώ όσοι μένουν καλούνται να παίξουν με τους όρους του συστήματος. Θέλεις να πάρεις δάνειο, θέλεις να ασκήσεις επιχειρηματική δραστηριότητα, θέλεις να διασώσεις το χωράφι σου, θέλεις ο,τιδήποτε, έναν τρόπο έχεις. Να παίξεις με τους όρους του συστήματος, να δωροδοκήσεις, να πας στο Βουλευτή, να πας στον Υπουργό, να κάνεις ο,τιδήποτε έχει να κάνει με αυτό το ζήτημα. Βρισκόμαστε αντιμέτωποι σε αυτήν την πραγματικότητα που δεν φαίνεται στον ορίζοντα η άκρη της. Μας λένε λοιπόν, οι Αρχαίοι, ότι το πολιτικό σύστημα είναι εκείνο που βάζει τους κανόνες και υποχρεούται η κοινωνία να εναρμονιστεί με το ήθος και την συμπεριφορά που επιτάσσει το πολιτικό σύστημα. Το πολιτικό σύστημα αποφασίζει, από αυτό διαμορφώνονται οι πολιτικές μιας χώρας απέναντι σε άλλες χώρες, άρα, θέματα ασφαλείας, όπως και θέματα σεβασμού του πολίτη και λειτουργίας της ίδιας της Πολιτείας και των κανόνων, μέσα στους οποίους καλείται ο πολίτης να συμπεριφερθεί. Δ.Τ.: Σας άκουσα σε μία πρόσφατη συνέντευξη να λέτε πως το Κράτος, προσπαθεί να ελέγξει το δημόσιο λόγο μέσω του διαδικτύου. Θέλω να θέσω υπόψη σας ένα κίνημα πολιτικό και κοινωνικό, το κίνημα Q, που αναπτύχθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες, πριν την εκλογή του Προέδρου Τραμπ. Τώρα, έχει γιγαντωθεί πολύ και έχει ξεπεράσει τα όρια των ΗΠΑ, έχει εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο, στην Ελλάδα έχει περίπου 200.000 οπαδούς και έχει γιγαντωθεί τόσο πολύ, που έχει ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά των Μυστικών Υπηρεσιών και προσπαθούν να βρουν τρόπους να το ανακόψουν. Το κίνημα αυτό, συγκροτήθηκε στο διαδίκτυο, όχι σε σελίδες που ελέγχει η Google, από απόστρατους της NSA, των Στρατιωτικών Αμερικανικών Πληροφοριών και πολιτικούς αναλυτές. Με κάποιους από αυτούς, έχουμε και κοινούς γνωστούς. Το κίνημα αυτό έλεγε, πριν την εκλογή Τραμπ, ότι το πολιτικό σύστημα είναι διεφθαρμένο, ότι πρέπει να λογοδοτήσει, ότι σε όλες τις Ελίτ υπάρχουν φοβερά κρούσματα παιδοφιλίας, τα οποία βλέπουμε κάθε μέρα να βγαίνουν στην επιφάνεια, ότι υπάρχει μία διεφθαρμένη παγκόσμια τάξη σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, η οποία ελέγχει τα πάντα, δεν λογοδοτεί σε κανέναν και πρέπει κάποια στιγμή, αυτοί οι άνθρωποι να λογοδοτήσουν απέναντι στην κοινωνία. Δηλαδή, αυτή η ομάδα, έστησε αυτό που πολύ σοφά έχετε πει εσείς, Μικρές Πνύκες σε ολόκληρο τον κόσμο. Και έρχεται τώρα το σύστημα να τους σιωπήσει. Δεν μπορεί, όμως, προσπαθεί. Καταλαβαίνουμε λοιπόν, πόσο διορατικά είχατε δει που πηγαίνει το πράγμα, στο πλαίσιο της κοινωνίας και του διαδικτύου, σε σχέση με αυτό το ψευδο-δημοκρατικό Πολίτευμα που έχει εγκατασταθεί μέσα στις Δυτικές κοινωνίες. Γ.Κ.: Το σημαντικό που δεν υπάρχει σήμερα είναι οι επιστήμες της κοινωνίας, όπως είναι η πολιτική για παράδειγμα, όπως είναι η πολιτική φιλοσοφία. Αυτό που ενδύουν ως επιστήμη, δεν είναι τίποτα άλλο παρά ιδεολογία. Γι’ αυτό και οι θεράποντες των λεγομένων κοινωνικών επιστημών βλέπουν τον κόσμο, όπως θα έβλεπε κάποιος την εξέλιξη ενός ανθρώπου, στατικά, δηλαδή χωρίς την προοπτική της εξέλιξης. Σκεφθείτε να βλέπει κανείς τον άνθρωπο με οπτική την ηλικία για παράδειγμα των 20 ετών, χωρίς την εξέλιξή του στο χρόνο. Ως εάν δεν θα γίνει 25, 30, 50 ετών, αποκτώντας έτσι άλλα χαρακτηριστικά και ανάγκες. Είναι σκόπιμη αυτή η στατικότητα. Ήμουν πρόσφατα, πέρυσι το Νοέμβριο στο Συμβούλιο της Ευρώπης, όπου οργάνωσαν ένα Παγκόσμιο Φόρουμ για τη Δημοκρατία. Όλη η έγνοια αυτών των ανθρώπων ήταν πως θα ελέγξουν το Διαδίκτυο, άρα τον λόγο του πολίτη, που έχει αυτονομηθεί και πως θα βάλουν στο πολιτικό σύστημα, στο δημόσιο χώρο τις ΜΚΟ, οι οποίες όπως ξέρουμε δεν είναι τίποτα άλλο παρά συμμορίες διεθνείς, το μακρύ χέρι της διεθνούς των αγορών και των κυβερνήσεων που τους εκχωρούν δημόσιο χώρο για να βγάλουν τη βρώμικη δουλεία. Με την είσοδο των ΜΚΟ στο δημόσιο χώρο ισχυρίζονται ότι θα βαθύνει η δημοκρατία. Η δική μου ομιλία, υποστήριζε ακριβώς το αντίθετο. Ότι σήμερα, η τεχνολογία της επικοινωνίας, επιβάλλει στο πολιτικό σύστημα, στο οικονομικό σύστημα, να απλώσει τον εαυτό του και να συμπεριλάβει την κοινωνία του Διαδικτύου, να ενσωματώσει τον πολίτη στο πολιτικό σύστημα όχι να σιγάσει τη φωνή του. Δ.Τ.: Αποκαλούν, όμως, τους πολίτες συνωμοσιολόγους. Γ.Κ.: Ναι, συμβαίνει οι πολίτες να έχουν κατακτήσει έναν εκτός του συστήματος, σε επίπεδο Διαδικτύου, αυτόνομο πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό λόγο, ο οποίος διέρχεται τα εθνικά σύνορα και εκτείνεται στο σύνολο του πλανήτη. Δηλαδή, μπορώ εγώ να γράψω κάτι και να με διαβάσουν στην Ιαπωνία. Αλλά αυτός ο λόγος, κινείται έξω από το πολιτικό σύστημα, έξω από το οικονομικό σύστημα, είναι ένας αυτοτελής λόγος που όποιος θέλει τον ακούει, αλλά είναι, όμως, ένας πλήρης λόγος. Και αν προσθέσει κανείς τον έναν, το δεύτερο, τον τρίτο, αν αυτοί δομηθούν σε ομάδες, σε «Μικρές Πνύκες», τότε, αξιολογούνται ως πολύ επικίνδυνες για το πολιτικό σύστημα. Μ.Π.: Άρα, πρέπει να φιμωθούν. Γ.Κ.: Ακριβώς. Το πολιτικό σύστημα λοιπόν, στο παρελθόν, προ Διαδικτύου, μπορούσε να πει ο Κοντογιώργης, ο Κολοκυθόπουλος, δεν μας είναι αρεστός, δεν έχει δικαίωμα πολιτικού λόγου και επομένως, δεν τον καλούμε να γράφει σε εφημερίδες, δεν τον δεχόμαστε στην τηλεόραση, άρα, δεν υπάρχει. Σήμερα, δεν μπορούν να το πουν αυτό, διότι, ο πολιτικός λόγος ενός εκάστου, είναι αυτοτελής και ξεκινάει από το σπίτι του και από τον υπολογιστή του. Γι’ αυτό λοιπόν, όλη η έγνοια της εξουσίας είναι, πως θα εισαγάγουν ρυθμίσεις στο Ίντερνετ, ώστε να καταστείλουν την αυτονομία του πολιτικού λόγου της κοινωνίας και όχι πως θα διευρύνουν το πολιτικό σύστημα, ώστε να συμπεριλάβει αυτόν τον πολιτικό λόγο στο εσωτερικό του. Εάν συνέβαινε αυτό ο κάθε πολίτης αντί να μιλάει επί παντός επιστητού, θα έστρεφε την προσοχή του και θα επιχειρηματολογούσε για την πολιτική ατζέντα, δηλαδή για θέματα για τα οποία πρέπει να ληφθούν αποφάσεις. Αυτό, είναι το κεντρικό πρόβλημα. Θέλουν να κρατήσουν τις κοινωνίες σε θεσμούς και αξίες του 18ου αιώνα, δηλαδή έξω από τους θεσμούς, ώστε οι ίδιοι να κατέχουν την εξουσία να κάνουν ό,τι τους αρέσει, να μονοπωλούν την οικονομική και πολιτική ηγεμονία επί των κοινωνιών. Αυτό που επικαλεστήκατε ως δίκτυο παγκόσμιο όπως και κάθε ανάλογο δίκτυο έρχεται να επιβεβαιώσει το επιχείρημά μου. Όμως δεν περιέχει πολιτειακό πρόταγμα. Η όλη μου γνωσιολογία, από το 1972 ήδη και όχι από χθες, προσπαθεί να εξηγήσει πως εξελίσσεται ο κοινωνικός άνθρωπος. Από που έρχεται, που βρίσκεται σήμερα και που πηγαίνει. Έχω δείξει ότι δεν είναι στάσιμος και ότι η εξέλιξή του έχει συγκεκριμένη βιολογία στην οποία υπακούει. Σε αυτό το πλαίσιο όταν κάτι πηγαίνει πολύ μπροστά και κατακτά το μέλλον, ηγεμονεύει επί αυτών που μένουν πίσω. Σήμερα λοιπόν, η οικονομία έπαψε να είναι αυτή που ήταν στο παρελθόν όπως και η επικοινωνία. Οι κάτοχοι της επικοινωνίας, είτε είναι ιδιοκτήτες της οικονομίας, είτε και πέραν της οικονομίας, γίνονται ουσιαστικά οι κάτοχοι του μέλλοντος, άρα, οι ηγεμόνες του παρόντος. Ποιοι μένουν πίσω; Οι κοινωνίες, ως συνήθως, οι αξίες και οι θεσμοί τους. Αυτό εξηγεί γιατί σήμερα η αντιμετώπιση των προβλημάτων δεν μπορεί να γίνει με τα μέσα του παρελθόντος, δηλαδή με διαδηλώσεις, απεργίες και γι’ αυτό δεν παράγονται πια συναινέσεις. Σήμερα οι συναινέσεις δεν ενδιαφέρουν τον ηγεμόνα εξού και δεν παράγονται ουσιαστικά αποφάσεις εναρμονισμένες με το δημόσιο συμφέρον. Η οικονομική ιδιοκτησία κινείται με όρους μίας οριζόντιας διακτίνωσης μέσα από τα κράτη πράγμα που δεν επιτρέπει στα κράτη να την ελέγξουν. Η ομηρία την κρατών δεν εξηγεί ωστόσο την πολιτική αδυναμία των κοινωνιών. Αυτή οφείλεται στο ότι δεν αντιλαμβάνονται πως η μεταβασή τους στο μέλλον αποτελεί την προϋπόθεση ώστε να ανατρέψουν τις πολιτικές ισορροπίες υπέρ τους. Και για να γίνει αυτό πρέπει να εισέλθουν στο πολιτικό σύστημα. Θα ηγεμονεύσουν μόνο μέσα από τον έλεγχο του πολιτικού συστήματος. Από τη στιγμή που θα καταλάβουν το πολιτικό σύστημα, αυτές θα αποφασίζουν ποια θα είναι τα όρια και οι προδιαγραφές της τεχνολογίας, της επικοινωνίας, ποιοι θα την ελέγχουν, ποιοι δεν θα την ελέγχουν, την οικονομία επίσης κ.ο.κ. Άρα, δια της κατοχής του πολιτικού συστήματος οι κοινωνίες θα υποβάλουν σε έλεγχο και σε λογοδοσία όλους όσοι είναι εντεταλμένοι να ασκούν πολιτική οικονομία κ.λ.π. Η προοπτική αυτή είναι ο τρόμος της νέας ηγεμονικής τάξης. Μήπως η κοινωνία, σφυρηλατήσει θεσμικά τη συλλογικότητά της, γίνει εταίρος του πολιτικού συστήματος, οπότε, θέλουν δεν θέλουν το μείγμα της πολιτικής θα είναι η βούληση της κοινωνίας, το κοινό συμφέρον και όχι η δική τους βούληση. Αυτό, προσπαθούν να το αποτινάξουν από το διάλογο. Ε, είναι αυτό, βοηθούσης και της σημερινής επιδημίας, θα βοηθήσει στο να επιταχυνθούν και οι εξελίξεις. Διότι, κάθε καινούργιο που ηγεμονεύει, παράγει, μέσα από την αλαζονική της συμπεριφορά και τα αντισώματά του. Κάποια στιγμή δηλαδή, οι κοινωνίες, θα αντιληφθούν ότι το παρελθόν τελείωσε και πρέπει να μεταβούν στο μέλλον. Το ερώτημα αυτό δεν έχει ακόμη τεθεί, οι κοινωνίες εξακολουθούν να πιστεύουν ότι θα επιλύσουν τα προβλήματά τους μέσα στο υπάρχον σύστημα, δεν διανοούνται καν ότι πρέπει να δουν το μέλλον υπό το πρίσμα της μεταβολής τους. Αυτό, με απλά λόγια λέγεται, μετάβαση από την ολογαρχική εκλόγιμη Μοναρχία στην αντιπροσώπευση στο αντιπροσωπευτικό πολιτικό σύστημα. Δηλαδή, μία από τις περιοχές εξουσίας που κατέχει σήμερα ένας Πρωθυπουργός και η πέριξ αυτού νομενκλατούρα, όποια κι αν είναι αυτή, να τους αφαιρεθεί και να αποδοθεί στην κοινωνία. Η κοινωνία, να γίνει μία «Πνύκα» που θα αναλάβει τις αρμοδιότητες του εντολέα. Αυτό, σημαίνει λοιπόν, ότι τώρα, εντολέας και εντολοδόχος είναι ο εκάστοτε Πρόεδρος ή Πρωθυπουργός, αύριο θα είναι εντολοδόχος ο εκάστοτε Πρόεδρος ή Πρωθυπουργός και οι πέριξ αυτού, αλλά εντολέας η κοινωνία. Ο Τραμπ, όρισε πολύ παραστατικά την φύση του σημερινού πολιτικού συστήματος όταν είπε ότι το Σύνταγμα, του δίνει το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει. Κι εγώ, σου λέει, θα κάνω ό,τι θέλω. Δεν υπερέβαλε σε τίποτα. Ό,τι λέει το Σύνταγμα. Αυτό λέει και το Αμερικανικό και το Ελληνικό και όλα τα Συντάγματα του κόσμου. Δ.Τ.: Τον όρο «μετάβαση» που χρησιμοποιήσατε, τον χρησιμοποιεί αυτό το κίνημα που σας ανέφερα προηγουμένως και το αποκαλεί «μεγάλη αφύπνιση» των κοινωνιών. Μου δώσατε πριν πολύ ωραία πάσα για τις κοινωνίες πριν το Διαδίκτυο. Δηλαδή, γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ’90, όπου αυτό που βλέπουμε σήμερα, ξεκίνησε από τότε. Είχαμε λοιπόν, έναν κύριο Φουκουγιάμα το ’92, ο οποίος για πρώτη φορά εισήγαγε την αρχή της πολιτικής, ταξικής, πολιτισμικής ομοιομορφίας σε όλο τον πλανήτη. Ό,τι πιο αντιεπιστημονικό υπάρχει στο φυσικό κόσμο. Η αρχή της ομοιομορφίας. Και αυτό, έγινε Ευαγγέλιο στις πολιτικές ηγεσίες. Από την Ελλάδα, ήσασταν ο μόνος που αμφισβητήσατε την επιστημονική εγκυρότητα και την ιδεολογική κυριαρχία αυτού του «Ευαγγελίου». Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, αν θυμάμαι καλά. Ταυτόχρονα και στην Αμερική υπήρξαν δυνάμεις, δεν υπήρχε βέβαια τότε το Διαδίκτυο, όπου μέσα από τον κινηματογράφο, προσπάθησαν να φέρουν την έννοια της κοινωνικής αφύπνισης. Δηλαδή, μία χαρακτηριστική ταινία, που συγκλόνισε τις κοινωνίες παγκόσμια, είναι το Matrix. Δηλαδή, αυτό που είδαμε, αυτή τη διαπάλη μεταξύ των δύο δυνάμεων, των δύο τάσεων από την αρχή της δεκαετίας του ’90, τη βλέπουμε σήμερα να οδηγείται σε μία τελική σύγκρουση, σε μία μετάβαση, όπως πολύ ορθά το ερμηνεύσατε. Γ.Κ.: Είναι προφανές, ότι αυτό που διακηρύχθηκε το 18ο και 19ο αιώνα και ολοκληρώθηκε μετά τον Ψυχρό Πόλεμο δηλαδή, προς το τέλος του 20ου αιώνα, τελείωσε οριστικά. Όλος ο αγώνας σε αυτή την περίοδο ήταν να εξέλθουν οι κοινωνίες από τη Φεουδαρχία και να δομηθούν ανθρωποκεντρικά. Μην εξετάσουμε την Ελληνική περίπτωση που τη φέραμε πίσω να εναρμονιστεί με την έξοδο από τη Φεουδαρχία, ας μείνουμε στη γενική τάση. Την έξοδο από τη Φεουδαρχία είχε ως σκοπό ο Διαφωτισμός. Αυτό, τελείωσε. Εκπλήρωσε τον ρόλο του, έφτασε στο τέλος. Μόλις η ανθρωποκεντρική εποχή κυριάρχησε, αναδύθηκαν οι νέες δυνάμεις που αμφισβήτησαν τις κατακτήσεις του παλαιού καθεστώτος οδηγώντας τις εξελίξεις στο μέλλον. Αυτό, μπορεί να παρομοιασθεί με την ιστορία του Τρυποκάρυδου με τον Αετό. Τα πουλιά έβαλαν στοίχημα ποιο θα ανέβει πιο ψηλά για να γίνει Βασιλιάς των Πτηνών. Και βέβαια, ανέβηκε ο Αετός, αλλά μόλις έφτασε στην κορυφή πρώτος, πετάγεται κάτω από τις φτερούγες του ο Τρυποκάρυδος, όταν είχε εξαντληθεί πια και ο Αετός και του λέει: «Εγώ είμαι ο νέος βασιλιάς». Οι νέες δυνάμεις λοιπόν, που υπόσχονται τη μετάβαση στο μέλλον, είναι κάτω από τις φτερούγες αυτών που κατάφεραν με την νέα οικονομία και τεχνολογία να ηγεμονεύσουν, αλλά δεν το βλέπουν γιατί έχουν γίνει αλαζόνες, γιατί βλέπουν ότι δεν υπάρχει τίποτα να τους αντιτείνει. Αυτό, συνέβη λοιπόν, από τη δεκαετία του ’80 – ’90, ουσιαστικά. Τότε λοιπόν, εμφανίσθηκαν δύο μεγάλες, υποτίθεται, θεωρίες, του Φουκουγιάμα και του Χάντινγκτον. Του μεν Φουκουγιάμα υπέσχετο την ομοιογένεια του κοινωνικού κόσμου στο σύνολο του πλανήτη, η οποία δεν ήταν τίποτα άλλο παρά αναπαραγωγή του τι έγινε μέσα στα Κράτη στη διάρκεια της προηγούμενης περιόδου: μία γλώσσα, ένα Κράτος, η Μοναρχία, μία κοινωνία ομοιογενής και ούτω καθεξής και βεβαίως, το τέλος της Ιστορίας. Το τέλος της ιστορίας δίδασκε ότι μετά την υπέρτατη Δημοκρατία που διακήρυξε η Γαλλική Επανάσταση και ο Διαφωτισμός, είναι οι δικτατορίες. Μας προειδοποιούσε επομένως ότι δεν πρέπει να αμφισβητήσουμε το παρόν πολιτικό και οικονομικό σύστημα διότι εναλλακτική λύση είναι η δικτατορία. Και σήμερα αυτό δεν μας λένε; Εάν πείτε σε κάποιον, ότι δεν σας αρέσει το Κοινοβουλευτικό Πολίτευμα κατ’ αυτούς, η Δημοκρατία, θα σκεφτούν με βεβαιότητα ότι είστε Χουντικοί. Αυτός λοιπόν, ο ιδεολογικός παρωπιδισμός, είναι όπως οι παρωπίδες που βάζουν στα άλογα για να πηγαίνουν σε μία κατεύθυνση, εκφράζει την αρχή της ενιαίας σκέψης. Είναι η κατ’ εξοχήν φασιστική λογική που θέλουν να εγκιβωτίσουν τα μυαλά των ανθρώπων ώστε να εστιάσουν σε μία άποψη και όχι να διερωτηθούν επάνω σε αυτή τη μία άποψη. Ο Φουκουγιάμα λοιπόν, αυτό μας είπε. Τελειώσαμε, λέει, με την εξέλιξη, μη συζητάμε, γιατί θα πάμε στο χειρότερο. Τώρα αρχίζει και τα αναμασά όλα αυτά, τα αναθεωρεί. Αλλά δεν έχει να μας δώσει κάποια άλλη πρόταση. Από την άλλη, ο Χάντινγκτον, έβαλε τις Θρησκείες, ως καθοριστική παράμετρο της εξέλιξης του ανθρώπου. Μας έλεγε, ότι οι Ορθόδοξοι, εννοώντας την Ρωσία, δεν είναι δεκτικοί Δημοκρατίας, ενώ οι Καθολικοί και οι Προτεστάντες είναι φύσει δημοκράτες. Δεν συνεκτίμησε δύο βασικά ζητήματα. Το πρώτο είναι ότι, αυτή την συμπεριφορά που έχει σήμερα το Ισλάμ, την είχαν οι Καθολικοί επί πολλούς, πολλούς αιώνες, μέχρι και τον 20ο αιώνα. Άρα, κατά τι είναι δεκτικοί Δημοκρατίας οι μεν και δεν είναι οι δε; Οι Δυτικοί λοιπόν, πήραν πρώτοι τα φώτα, την ανθρωποκεντρική πραγματικότητα εντέλει, από τον Ελληνικό κόσμο, και στη συνέχεια τον κατέστρεψαν και μαζί του τη Δημοκρατία, για να προτείνουν, ως Δημοκρατία, την εκλόγιμη Μοναρχία, που διαδέχθηκε την Απολυταρχία. Το δεύτερο ζήτημα που αγνόησε είναι η δημοκρατική υποστασιοποίηση της ελληνικής εκδοχής του Χριστιανισμού, την οποία κατέλυσε η δυτική απολυταρχία στο όνομα του εξευρωπαϊσμού της ελληνικής κοινωνίας. Το να το κάνει κανείς Ιδεολογία, εμφανίζοντάς την ως επιστημονική αλήθεια είναι όπως αντιλαμβάνεστε ενδιαφέρον για τον «εργοδότη» σου, που σπεύδει να σε κάνει διάσημο, έτσι όμως δεν αναλογίσθηκαν για τις συνέπειες. Τις οποίες ζούμε σήμερα στο πρόσωπο του Ισλάμ, το οποίο στη συνέχεια το ανέδειξαν σε πρόβλημα για τη Δύση. Προβάλλοντας δηλαδή, μετά τον υπαρκτό Σοσιαλισμό, τους Θρησκευτικούς διαχωρισμούς, ως εάν οι Θρησκείες δημιουργούν την εξέλιξη, αντί να σκεφθούν, ότι η διαφορά μεταξύ Προτεσταντισμού – Καθολικισμού μέσα στο Χριστιανισμό και υπό μίαν έννοια Ρωσικής Ορθοδοξίας, έναντι της Ελληνικής Ορθοδοξίας έγκειται στο ότι εγκαταστάθηκαν σε διαφορετικούς και δη φεουδαλικούς κόσμους. Οι μεν αφού βίωναν τη φεουδαρχία μεταλλάχθηκαν σε δεσποτικές εκκλησίες η δε ελληνική δεν μπορούσε να μην έχει το Δημοκρατικό υπόβαθρο, ως Εκκλησία του Δήμου των πιστών, γι’ αυτό λέγεται Εκκλησία, αφού ο κόσμος αυτός βίωνε τη Δημοκρατία. Ε, λοιπόν, αυτά, είναι ψιλά γράμματα για τους παραγωγούς σκέψης στη νεωτερικότητα. Όχι μόνο γιατί κάνουν Ιδεολογία, αλλά και γιατί έχουν απόλυτη άγνοια της Επιστήμης, αυτού που είναι το σύστημα γνώσης το οποίο θα τους επιτρέψει να ερμηνεύουν, να γνωρίζουν και να προσαρμόζουν τις πραγματικότητες στις συνθήκες, στις οποίες ζουν ή που προβλέπουν ότι θα έρθουν. Μ.Π.: Κύριε Καθηγητά, είπατε σε πρόσφατη συνέντευξή σας, ότι το Ελληνικό πολιτικό σύστημα πάσχει από Γουναρισμό. Πιστεύετε, ότι το Μεταπολιτευτικό καθεστώς θα μας οδηγήσει σε Εθνικό ακρωτηριασμό και καταστροφή και θα έχουμε ένα νέο Γουδί; Γ.Κ.: Διατύπωσα αυτή την συμβολική, αλλά με ουσιαστικό περιεχόμενο προσέγγιση του πολιτικού συστήματος διότι, ο ακρωτηριασμός δεν είναι αυτός που έρχεται δυστυχώς με βεβαιότητα, είναι όλοι εκείνοι οι ακρωτηριασμοί που προσκάλεσε το κράτος αυτό μέχρι σήμερα. Όλες οι ήττες του Ελληνικού κόσμου, όλες οι καταστροφές, που είναι πάρα πολλές, του Ελληνισμού, έγιναν διά χειρός των Αθηνών, του Κράτους αυτού. Ο Γουναρισμός, συμβολίζεται με το Γούναρη, αλλά ήταν ένα ολόκληρο κίνημα που διείπε το ελλαδικό κράτος από τη στιγμή που εγκαταστάθηκε η ευρωπαϊκή απολυταρχία στην ελληνική κοσμοσυστημική μήτρα. Σε ό,τι αφορά στο Μικρασιατικό εγχείρημα, ειπώθηκε ότι στην πραγματικότητα, εμείς, είμασταν αποικιοκράτες, δεν πραγματοποιούσαμε δηλαδή, στην Μικρά Ασία εθνική ολοκλήρωση. Ως εάν είμασταν εμείς οι κατακτητές και όχι οι Οθωμανοί Τούρκοι, που υπέταξαν και εξολόθρεψαν ολόκληρους πληθυσμούς, ενώ άλλους τους εξανάγκασαν να αλλάξουν θρήσκευμα για να επιβιώσουν. Το να ορίζεις το εγχείρημα της ελευθερίας των πληθυσμών που κατόρθωσαν να επιβιώσουν ως ιμπεριαλιστικό ή αποικιοκρατικό πάει πολύ. Το χειρότερο όμως που δείχνει τις σταθερές που συντηρεί το κράτος αυτό είναι ότι οι επίγονοι του Γουναρισμού επιχειρούν να λευκάνουν τους συντελεστές της μικρασιατικής καταστροφής στις ημέρες μας. Αναφέρομαι σε όλους εκείνους που διακήρυσσαν τότε του δόγμα του «Οίκαδε», της μικράς πλην εντίμου Ελλάδος. Φοβόντουσαν ουσιαστικά, ότι εάν ελευθερώνονταν οι πληθυσμοί αυτοί θα ήσαν ευγνώμονες του ελευθερωτή τους και θα γινόντουσαν χορηγοί της πολιτικής του ηγεμονίας. Αυτό λοιπόν, δεν είναι μοναδικό φαινόμενο στην περίπτωση του Μικρασιατικού και της καταστροφής, είναι η σταθερά από τότε που εγκαθιδρύθηκε το Ελληνικό Κράτος. Για να καταλάβουμε τι συμβαίνει και γιατί συμπεριφέρονται ως Γουναριστές, πρέπει να έχουμε στο νου μας τι συνέβη, με την εγκαθίδρυση αυτού του Ελλαδικού Κράτους. Ο Ελληνικός κόσμος, πριν την Επανάσταση και ακόμα σε όλο τον 19ο αιώνα, ήταν ένας κόσμος που είχε δικό του ζωτικό χώρο, συγκροτημένο, όπως και στην Αρχαιότητα, σε κοινά, σε πόλεις, όπου εκεί παρήγε όλον αυτό τον Πολιτισμό που γνωρίζουμε, ακόμα και στην περίοδο της Τουρκοκρατίας: πνευματικό, οικονομικό, πολιτικό και πολλά άλλα. Η επιρροή του ελληνισμού αυτού ξεπερνούσε τα όρια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, εκτείνονταν στη Ρωσία, στην Αυστρία, στη Μεσόγειο κ.λ.π. Με την ήττα της Επανάστασης, η οποία απέβλεπε στη διαδοχή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και όχι στο Ελλαδικό Κράτος της Πελοποννήσου και επιπλέον σε ένα Κράτος Κοσμοπολιτειακού τύπου και όχι σε ένα Κράτος Απολυταρχίας, ο ελληνισμός έγινε δέσμιος της νέας τάξης. Με την επιβολή λοιπόν του ευρωπαϊκού απολυταρχικού κράτους στη ζωτική μήτρα του ελληνικού κοσμοσυστημικού χώρου, καταλύθηκε η αυτονομία του Ελληνισμού, έπαψε να διαθέτει ζωτική αυτονομία η απολυταρχία έγινε εσωτερική του υπόθεση που έθετε το δίλημμα ή να επιβληθεί καταλύοντας τον μείζονα ελληνισμό και τα ιστορικά κοσμοσυστημικά του θεμέλια ή να καταρρεύσει. Σε αυτή την θανάσιμη αντιμαχία δεν υπήρχε δυνατότητα για συμβιβασμούς: στο δίλημμα ή εσείς, δηλαδή ο ιστορικός Ελληνικός κόσμος με την εμβέλεια που διέθετε ή εμείς, το έλασσον Απολυταρχικό Κράτος των Αθηνών, στοχοποιήθηκε ο ιστορικός Ελληνισμός. Γι’ αυτό και η μεγάλη συζήτηση σήμερα, εάν υπήρχε Έθνος πριν από το Κράτος ή το κράτος δημιούργησε το έθνος, καλά κρατεί. Χωρίς τη διάρρηξη της ελληνικής κοινωνίας με το ιστορικό της παρελθόν δεν είναι εφικτή η νομιμοποίηση του ελλαδικού κράτους. Ο ισχυρισμός ότι αυτός εν πάση περιπτώσει ο Ελληνισμός, δεν είχε καμία ιδέα για το Κράτος και γι’ αυτό του δώσαμε εμείς, οι Δυτικοί, την ιδέα του Κράτους μας, τον ανασυνδέσαμε με την Αρχαιότητα που είχε αποκοπεί και τον προικίσαμε με αξίες και θεσμούς όπως η δημοκρατία αποτελεί την μόνιμη επωδό του επιχειρήματος. Τα έργα μου τώρα για το Βυζάντιο δείχνουν, ότι ο ελληνισμός είχε αναπτύξει σε επίπεδο Κοσμόπολης τη Δημοκρατία, είχε αναπτύξει θεσμούς, είχε καταλύσει τη δουλεία, η Δημοκρατία δηλαδή, λειτουργούσε μέσα σε ένα πλέγμα χωρίς δουλεία, με όλους τους πολίτες, που μοιάζει εντελώς με την ιστορική εξέλιξη από την Αρχαιότητα και τους Ελληνιστικούς Χρόνους. Είναι απολύτως ψευδές και ιδεολογικά διατεταγμένο το επιχείρημα ότι ο βυζαντινός ελληνισμός δεν είχε συνάφεια ταυτοτική και συστημική με την ελληνική αρχαιότητα. Αυτό το Ελλαδικό Κράτος λοιπόν, έπρεπε να ξεκαθαρίσει τους λογαριασμούς του με τον μείζονα Ελληνισμό, που σήμαινε την φυσική του εξαφάνιση. Έφθασε μέχρι να ψηφίζει Νόμους που εμπόδιζαν τους Έλληνες της οθωμανικής επικράτειας να έρχονται στην Ελλάδα, να καταργεί παντού τα κοινά και τη δημοκρατία τους, ενοχοποίησε το επιχειρείν, που ήταν το ιστορικό ιδίωμα των Ελλήνων το οποίο ενοχοποιεί ακόμη, και εντέλει εξαφάνισε τον μείζονα ελληνισμό. Και τώρα λοιπόν, που απέμεινε μόνο ο Ελλαδικός Ελληνισμός, η κρατική νομενκλατούρα αγωνιά στην προσπάθειά της ή να του αλλάξει ταυτότητα, δηλαδή, να τον κοντύνει, να μην έχει ιστορικές εξάρσεις, να μην έχει αντιστασιακό χαρακτήρα απειλώντας τον ότι διαφορετικά θα αλλάξει λαό. Η συνάντηση της νομενκλατούρας αυτής με το δόγμα της διεθνούς των αγορών της προσφέρει τη μεγάλη ευκαιρία να ρυθμίσει μια για πάντα τους λογαριασμούς της με την ελλαδική κοινωνία. Αυτό το Κράτος λοιπόν, είναι ο μεγάλος ασθενής στο μέτρο που ακριβώς, που επειδή δεν είναι ανατάξιμο, έχοντας εξαφανίσει τον μείζονα Ελληνισμό, τώρα καταγίνεται στο να εξαφανίσει και τον εσωτερικό Ελληνισμό. Κανείς δεν μιλάει για το πως θα ξαναφέρουμε πίσω αυτούς που έφυγαν. Κανείς δεν θέλει να ανασυνδέσει τον απόδημο Ελληνισμό, τη διασπορά με το Ελληνικό Κράτος και την Πολιτεία. Αυτό, είναι το τραγικό ζήτημα αυτής της ιστορίας. Το ενδιαφέρον εστιάζεται στο πώς η κρατική νομενκλατούρα θα εκμεταλλευθεί τον πατριωτισμό της διασποράς, πως θα τους μεταλλάξει σε κομματόσκυλα και αυτούς, αλλά σε καμία περίπτωση, πως θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις, ώστε αυτοί να γίνουν ενεργό στοιχείο, μία Πολιτεία μέσα στην Πολιτεία, δηλαδή, να αποκτήσει και η διασπορά εθνική πολιτική τάξη, η οποία θα συμμετέχει στα δρώμενα του ελλαδικού Κράτους. Άρα λοιπόν, ας μην διερωτόμαστε γιατί με τόση προθυμία εκχωρούν εθνική ταυτότητα, δηλαδή, εθνική ιστορία, με προσημείωση και στο εδαφικό, στους Σκοπιανούς, ή όπως τώρα σπεύδουν να εκχωρήσουν εθνική κυριαρχία στους Τούρκους. Το ερώτημα με το οποίο προσφέρουν τη συνθηκολόγηση, είναι σαφές: Πόλεμο θέλετε; Άρα, αφού δε θέλετε πόλεμο, ας τους εκχωρήσουμε τώρα ό,τι θέλουν, ώστε αργότερα, να μας πάρουν και τα υπόλοιπα. Και αυτό, λέγεται Αποτρεπτική Στρατηγική. Μ.Π.: Μόλις κυκλοφόρησε ο 4ος Τόμος του συγκλονιστικού επιστημονικού σας έργου: Το Ελληνικό Κοσμοσύστημα. Μέσα από αυτούς τους 4 Τόμους, μετατρέπετε τον πιο αδαή αναγνώστη σε θέματα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας, σε σχεδόν ολοκληρωμένο Πολιτικό Επιστήμονα. Να περιμένουμε και 5ο Τόμο με την Νεώτερη Πολιτική Ιστορία; Γ.Κ.: Αυτό που κάνω σε αυτούς τους Τόμους του, όπως τους επιγράφω ως «Ελληνικό Κοσμοσύστημα», είναι να ανασυγκροτώ την κοσμοϊστορία με όρους κοσμοσυστήματος και στη συνέχεια να αντλώ από τα πεπραγμένα της τα στοιχεία μιας μίας καινούργιας, στη σφαιρικότητά της, Κοινωνικής Επιστήμης. Σε όλα τα πεδία, από την Πολιτική, την Οικονομία μέχρι την κοινωνιολογία κλπ. Το εγχείρημά μου απαλλάσσει την επιστήμη από το ιδεολογικό της έρμα έτσι ώστε να δίνει σαφείς απαντήσεις στα τέσσερα θεμέλια της γνωστικής διαδικασίας: την εννοιολογία των φαινομένων, την τυπολογία τους, την κοινωνική βιολογία και μια μέθοδο που μας επιτρέπει να θέτουμε σε συγκριτική δοκιμασία φαινόμενα ανήκοντα σε διαφορετικούς κοσμοσυστημικά χρόνους. Αυτό λοιπόν, είναι το corpus, το σώμα, ενός ουσιαστικά Εξάτομου Έργου, γιατί, οι 4 Τόμοι που έχουν ήδη κυκλοφορήσει θα συνοδευθούν από έναν 5ο Τόμο, ο οποίος είναι στο Τυπογραφείο και κυκλοφορεί τις προσεχείς εβδομάδες, που περιέχει επίσης και όλη τη συζήτηση, όχι για τον Ελληνισμό μόνο, αλλά για το σύνολον του Κόσμου, για το πως φτάσαμε στη Νεώτερη Εποχή, που έχει και έναν τεράστιο διάλογο με την Νεώτερη Επιστήμη, όπου την αποδομώ κυριολεκτικά. Ο Τόμος αυτός, θα καταλήξει στον 6ο Τόμο, όπως είπα, ο οποίος είναι σχεδόν έτοιμος, που θα περιέχει το τέλος του ανθρωποκεντρικού ή Ελληνικού Κοσμοσυστήματος μικρής κλίμακας, με το τέλος δηλαδή και της Τουρκοκρατίας και την νίκη του δυτικού δρόμου προς τη νεωτερικότητα που σηματοδότησε αφενός την ολική μετάβαση στη μεγάλη κλίμακα με ό,τι μεγαλειώδες έχει, αλλά και την ολική οπισθοδρόμηση στο επίπεδο της εξέλιξης του ανθρώπου. Αυτός ο 6ος Τόμος λοιπόν, θα κλείνει αυτή την πορεία του Έργου, αλλά θα ακολουθήσει επίσης, είναι στη διαδικασία της προετοιμασίας, ένας ακόμη Τόμος, που θα περιέχει τη Γενική θεωρία, όπως λέμε, της κοσμοσυστημικής γνωσιολογίας. Εκεί, θα περιέχεται αποκλειστικά το γνωσιολογικό μέρος των πορισμάτων που αναδεικνύει η κοσμοσυστημική ανάγνωση της κοσμοϊστορίας. Μέχρι το τέλος του χρόνου, όμως, θα κυκλοφορήσει και ένας Τόμος αρκετά εκτενής, γύρω στις 500 σελίδες, που θα περιέχει τον απολογισμό των πεπραγμένων αυτής της σχέσης Ελληνισμού και Κράτους. Τα πεπραγμένα των 200 χρόνων. Για να δείξει ακριβώς, ποια είναι, όπως σας επεσήμανα και στην αρχή, η αιτία της Ελληνικής κακοδαιμονίας δηλαδή, αυτό το Κράτος, το οποίο έχει φυτευτεί στη μήτρα του ελληνισμού για να τον καταστρέψει, για να τον μεταμορφώσει στο τέλος, σε ένα προσάρτημα περιδεές και εθελόδουλο στις ηγεμονεύουσες δυνάμεις της εποχής μας, έως ότου εκλείψει οριστικά ως εθνικό δείγμα από το ιστορικό προσκήνιο. Σας ευχαριστούμε πολύ, κύριε Καθηγητά, για την τιμή αυτής της πολύ όμορφης, αποκαλυπτικής και σε βάθος συζήτησης! Follow us on Twitter Join our Facebook page