Γιώργος Κοντογιώργης: «Η Ελλάδα έπρεπε να επεκτείνει παντού την αιγιαλίτιδα ζώνη της στα 12 μίλια»

Γιώργος Κοντογιώργης: «Η Ελλάδα έπρεπε να είχε επεκτείνει παντού την αιγιαλίτιδα ζώνη της στα 12 μίλια»

Η υπόθεση της επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης ομολογεί ότι η Ελλάδα εξελίσσεται ολοταχώς προς την «ιμιοποίησή» της. Οι ιδεολογικές και πραγματικές βάσεις της συνθηκολόγησης

Συνέντευξη στη

FREE SUNDAY #470. Στις 27-28/10/18  

https://freesunday.gr/images/teuxoi/FS_470.pdf

Από Δημήτρης Χρυσικόπουλος

Κατ'αρχάς, θα ήθελα να μιλήσουμε για το Σκοπιανό, μετά και την κρίσιμη ψηφοφορία στη Βουλή της ΠΓΔΜ που ουσιαστικά επικύρωσε τη συνταγματική αναθεώρηση και την αλλαγή του ονόματος. Τι σημαίνει αυτό για την Ελλάδα και τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή;

Σε ό,τι αφορά στα ποιοτικά στοιχεία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής αρκεί να αναλογισθούμε απολογιστικά την σημασία που αποδίδει ο διεθνής παράγοντας στην υπόθεση αυτή, για να αντιληφθούμε το διαπραγματευτικό περιθώριο που είχε η ελληνική πλευρά να επιτύχει μια συμφέρουσα συμφωνία για τη χώρα. Η συμφωνία των Πρεσπών υιοθετεί εξ ολοκλήρου τον εθνικισμό των γειτόνων. Ο επιθετικός προσδιορισμός στο όνομα είναι απλώς προσχηματικός. Δεν έχει προσεχθεί ότι με τη συμφωνία των Πρεσπών παραδίδεται «πολιτισμικό έδαφος», συντελείται ένας διαμοιρασμός εθνικής ταυτότητας με τους γείτονες. Ο οποίος δεν αφορά, όπως νομίζεται, στην αρχαία ιστορία, αλλά στο σύνολο της μακεδονικής πτυχής του ελληνισμού έως τους νεότερους χρόνους. Μέχρι τώρα ο ελληνισμός συρρικνωνόταν κυρίως δημογραφικά και εδαφικά. Τη φορά αυτή συντελείται η πολιτισμική του συρρίκνωση, δηλαδή η παράδοση πολιτισμικής/συλλογικής ταυτότητας. Το διακύβευμα της παράδοσης «πολιτισμικού εδάφους» θα φανεί συντωχρόνω πολύ πιο σημαντικό σε ό,τι αφορά στη βυζαντινή και στη νεότερη κληρονομιά. Γιατί η πτυχή αυτή, αγγίζει ευθέως τη γεωπολιτική διάσταση της συμφωνίας, η οποία θα κάνει αργά ή γρήγορα την εμφάνισή της από τη στιγμή που εισάγεται θεσμικά η αντίστιξη του ονόματος της χώρας προς την εθνική και πολιτειοτική αναγωγή της στο έθνος των Μακεδόνων και στους Μακεδόνες πολίτες. Πρόκειται για προσημείωση δικαιώματος για το σύνολο της Μακεδονίας. Η άρνηση των σλαβομακεδόνων να αποδεχθούν την ονομασία αυτή της γείτονος χώρας, με το πρόσχημα ότι ο πληθυσμός της είναι εθνολογικά σύνθετος, μπορούσε να επιλυθεί με την ομοσπονδοποίησή της. Έτσι κάθε εθνότητα θα αυτοπροσδιοριζόταν στο εσωτερικό του ομόσπονδου κρατιδίου που θα της ανήκε, χωρίς ο επιθετικός προσδιορισμός στο όνομα του κράτους να εγείρει ζητήματα για την Ελλάδα και για τη σταθερότητα στην περιοχή. Δεν θέλω να γίνω μάντης κακών αλλά φοβάμαι ότι θα έρθει κάποια στιγμή που το πρόταγμα μιας ενιαίας γεωγραφικά κρατικής οντότητας που θα ακούει στο όνομα της Μακεδονίας θα γίνει μείζον πρόβλημα στην εσωτερική πολιτική ζωή της Ελλάδας και θα απειλήσει την ενότητά της. Η «αμέλεια» της ελληνικής πολιτικής τάξης να προσεγγίσει το πρόβλημα κατά τον τρόπο της προβολής των επιπτώσεών του στο μέλλον, ομολογεί καταφανώς την ανεπάρκεια και χωρίς άλλο την αδιαφορία της για ότι αγγίζει τα συμφέροντα της χώρας.

Τι σημαίνει για την Ελλάδα η επικύρωση/υλοποίηση της συμφωνίας από τα Σκόπια;

Θέλω να επισημάνω μια πτυχή του θέματος που είναι κεφαλαιώδης. Η συμφωνία των Πρεσπών συνάδει με τη βαθιά ιδεολογία της Συριζαίας Αριστεράς, την οποία διακήρυσσε και διακινούσε πριν ανέβη στην εξουσία αλλά και μετά. Οι απίθανοι αυτοί αντιδραστικοί και εθελόδουλοι δημοσιώνες, που από καταληψίες των πανεπιστημίων έγιναν καταληψίες του κράτους, εχθρεύονται πλήρως, δηλαδή σε βαθμό κυνικότητας, κάθε τι που ανάγεται στην ελληνική κοινωνία και στις κληρονομίες της. Οι ίδιοι αυτοί στήριξαν μέχρι σήμερα σε κάθε ευκαιρία τον πλήρη εθνικισμό των γειτόνων, που μια άλλη ανάγνωση ομολογεί την αντιπάθεια με την οποία αντιμετωπίζουν την ελληνική κοινωνία. Μόλις πρόσφατα βουλευτής του Σύριζα δήλωνε από το βήμα της βουλής ότι «εχθρός μας δεν είναι ο εθνικισμός των γειτόνων μας αλλά ο εθνικισμός των Ελλήνων». Η συμφωνία με τη γείτονα χώρα ήταν γι’αυτούς μια ευκαιρία να επιφέρουν πλήγμα στην πολιτισμική συνοχή της κοινωνίας, στο μέτρο που αυτή αποτελεί τον παράγοντα εκείνον που τους είχε βάλει διαχρονικά στο περιθώριο της πολιτικής ζωής και τους αντέτεινε την πλήρη διαφωνία της στις πολιτικές τους επιλογές, όταν ανήλθαν στην εξουσία. Όλες οι πολιτικές τους, ως περιθωριακό κόμμα και ως κυβέρνηση, απέβλεπαν και αποβλέπουν στην αποδόμηση των θεμελίων της κοινωνικής συλλογικότητας, και στο πλαίσιο αυτό της ελληνικής κληρονομιάς που την σφυρηλατεί. Συμβαίνει μάλιστα το εξής παράδοξο: αυτά τα ιδιοτελή απολιθώματα το 18ου αιώνα εγκαλούν την ελληνική κοινωνία για εθνικισμό, για συντηρητισμό, την αποκαλούν «ετερόκλητο όχλο», μόνο και μόνο επειδή διεκδικεί αυτό που είχε διαχρονικά δηλαδή το δημοκρατικό δικαίωμα να έχει λόγο για τις πολιτικές που αφορούν στις τύχες της. Της αντιτείνουν το έθνος του κράτους τη στιγμή που αυτή διεκδικεί το έθνος της κοινωνίας. Αυτή καθεαυτή, η πολιτική αυτή αντιμετώπιση της κοινωνίας των πολιτών, αξιολογείται εξ αντικειμένου ως βαθιά αντιδραστική, και καταφανώς εθελόδουλη. Είναι αντιδραστική στον πυρήνα της ιδεολογίας της, καθόσον, απορρίπτοντας την ελληνική ανθρωποκεντρική/δημοκρατική κληρονομιά υπέρ του δυτικού μετα-φεουδαλικού διαφωτισμού, νομιμοποιεί το μοναρχικό κράτος ως ανώτερο της δημοκρατίας, και μάλιστα σε μια στιγμή που στη Δύση έχει ανοίξει ένας μεγάλος διάλογος με πρόσημο την αμφισβήτηση του δημοκρατικού του χαρακτήρα. Συγχρόνως, έχουν μεταβληθεί σε κατεξοχήν φορείς της ιδεολογίας της εξάρτησης της χώρας, που επί δύο αιώνες η κρατική διανόηση δεν μπόρεσε να επιβάλει.

Κατά την τελετή παράδοσης-παραλαβής του ΥΠΕΞ ο κ. Κοτζιάς παρέδωσε στον πρωθυπουργό ΠΔ για την επέκταση της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 μίλια. Πώς κρίνετε την κίνηση αυτή της Ελλάδας;

Απαράδεκτη διαχείριση ενός κρίσιμου εθνικού ζητήματος. Είναι ανεύθυνη και υπακούει αποκλειστικά σε εσωτερικές προτεραιότητες. Δηλαδή στην αντιστάθμιση του πολιτικού κόστους της συμφωνίας των Πρεσπών, με ένα ευαίσθητο πλην όμως υψηλού εθνικού συμβολισμού ζήτημα. Στην πραγματικότητα με τον τρόπο αυτόν τορπιλίσθηκε η όποια διαχείρισή του. Παρόλ’αυτά, η υπόθεση της επέκτασης της αιγιαλίτιδας ζώνης στα 12 μίλια ομολογεί ότι η Ελλάδα εξελίσσεται ολοταχώς προς την «ιμιοποίησή» της. Όλοι μαζί έβλαψαν και συνεχίζουν να βλάπτουν την χώρα, οδηγώντας την σε τέτοιο βαθμό ανυποληψίας ώστε η Τουρκία να αποφασίζει εάν θα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα ακόμη και στο Ιόνιο. Είχα σε πολύ παλαιό και ανύποπτο χρόνο υποστηρίξει ότι η Ελλάδα έπρεπε να επεκτείνει παντού την αιγιαλίτιδα ζώνη της στα 12 μίλια. Ανεξαρτήτως του αν θα ανεχόταν την παραβίασή τους από την γείτονα, θα αποτελούσε ήδη μια τετελεσμένη πραγματικότητα.

Η Τουρκία αντέδρασε άμεσα στο ζήτημα των 12 μιλίων, θέτοντας εμμέσως ζήτημα casus belli. Πώς πιστεύετε ότι η Αθήνα πρέπει να αντιμετωπίσει τη στάση της Άγκυρας;

Οφείλουμε να διακρίνουμε το «πρέπει» από το «πώς» εντέλει θα αντιδράσει η Αθήνα, Ξέρετε, η ελληνική πολιτική τάξη χρεώνεται εξ ολοκλήρου την ανατροπή των συσχετισμών σε βάρος της χώρας, στη διάρκεια της μεταπολίτευσης. Και συνεχίζει ακόμη και σήμερα να την βυθίζει στην αδυναμία και την ανυποληψία. Συγχρόνως, σε μια περίοδο που η Τουρκία μεταβάλλεται ραγδαία σε περιφερειακή δύναμη, η ελληνική άρχουσα τάξη διαχειρίζεται τα εθνικά ζητήματα με μέτρο την αποποίησή τους και τη μεταφορά τους ως «καυτής πατάτας» στους επόμενους. Πολύ φοβάμαι ότι η «ιμιοποίηση» της χώρας, είναι θέμα χρόνου να ολοκληρωθεί, για έναν και μοναδικό λόγο. Η πολιτική είναι απολύτως αυτονομημένη από την κοινωνική συλλογικότητα και, συνακόλουθα, είναι σε διάσταση με το κοινό συμφέρον. Τα συμφέροντα και οι προτεραιότητες των κατόχων του κράτους είναι πλήρως διακριτά από το συμφέρον της χώρας. Η διαπίστωση αυτή, επιβεβαιώνεται κάθε στιγμή στον πολιτικό τους λόγο. Έχουν οδηγήσει σε τέτοιο βαθμό αλλοτρίωσης και αυτονόμησης την πολιτική που δεν μεριμνούν καν να τηρήσουν τα προσχήματα. Με διαφορετική διατύπωση, στο ελληνικό πολιτικό σύστημα, δεν υπάρχει κανένας θεσμός ή τρόπος, που θα μπορούσε να αναγκάσει την πολιτική εξουσία να εναρμονισθεί με το συμφέρον της χώρας. Εν ολίγοις, το πρόβλημα της χώρας είναι το καθόλα τριτοκοσμικό της κράτος της κομματοκρατίας με το ομόλογο πολιτικό προσωπικό, όχι η κοινωνία.