Γιώργος Κοντογιώργης, Η «εκλόγιμη μοναρχία» και ο
«καθεστωτικός άνθρωπος»
Δημοσιεύθηκε
5 Αυγούστου 2017 -
του Γιώργου Κοντογιώργη
Το σημερινό εκπαιδευτικό καθεστώς χρησιμοποιεί τους
μηχανισμούς που “διδάσκουν” την πολιτική παιδεία. Το ίδιο και τα ΜΜΕ. Έτσι
συγκροτείται ο καθεστωτικός άνθρωπος. Κάθε Πολιτεία έχει τη δική της πολιτική
παιδεία. Οι θεράποντες της “μοναρχικής Πολιτείας” (της “εκλόγιμης μοναρχίας”)
επιχειρούν να πείσουν τους υπηκόους τους ότι είναι πολίτες και ότι το σύστημα
είναι δημοκρατικό. Ό,τι επομένως εάν αμφισβητήσουν το σύστημα αυτό θα είναι
υπόλογοι φιλικών αισθημάτων προς τη δικτατορία.
Προφανώς και
δεν αναμένεται να ομολογήσουν ότι το κρατούν γενικώς παντού σημερινό σύστημα
είναι αυθεντικά ολιγαρχικό. Όχι τόσο γιατί εντρέπονται να αποδεχθούν ότι είναι
θεράποντες της ολιγαρχίας, αλλά επειδή θα απωλέσουν τη νομιμοποίησή του.
Καθένας τότε θα αρχίσει να σκέφτεται πώς θα φέρει τη δημοκρατία.
Έχει
ενδιαφέρον να προσεχθεί ότι στο ελληνικό σχολείο διδάσκεται η πολιτική παιδεία
της εκλόγιμης, της μοναρχευομένης ολιγαρχίας, σαν αυθεντικά δημοκρατικής.
Ταυτοχρόνως, αποφεύγεται κάθε αναφορά στην εκφυλιστική εκδοχή της που επικρατεί
στη χώρα, στην κομματοκρατία.
Όργανο κυβερνητικής βούλησης
Ας
αναλογισθούμε τι θα συνέβαινε στις αίθουσες των σχολείων εάν ο δάσκαλος
εξηγούσε στους μαθητές ότι κανένα από τα θεμελιώδη άρθρα του Συντάγματος δεν
εφαρμόζεται σύμφωνα με το πνεύμα και το γράμμα του, επειδή παραβιάζεται από τα
ίδια τα κόμματα. Ό,τι η Βουλή λειτουργεί ως θεσμός απλής νομιμοποίησης της
κυβερνητικής βούλησης και καθαγίασης των ανομιών του πολιτικού προσωπικού.
Στον
αντίποδα, η πολιτική παιδεία της δημοκρατίας (και της αντιπροσώπευσης) θα
απέδιδε στις έννοιες το πραγματικό τους περιεχόμενο. Θα διέκρινε μεταξύ
εκλόγιμης μοναρχίας, αντιπροσώπευσης και δημοκρατίας, μεταξύ ελευθερίας και
δικαιώματος. Θα εξηγούσε ότι στο σημερινό πολιτικό σύστημα η κοινωνία είναι
ιδιώτης, ότι δεν της αναγνωρίζεται καμία θέση στην Πολιτεία. Ότι ο πολιτικός
δεν υπόκειται στην Πολιτεία δικαίου, ότι δεν συγχωρείται λάθος στην επιλογή της
κοινωνίας και συνακόλουθα δικαίωμα ανάκλησης, ελέγχου, αναζήτησης ευθυνών, ή
ακόμη αξίωση αλλαγής πορείας της χώρας.
Θα εξηγούσε
ότι ο πολιτικός ηγέτης κατέχει συγχρόνως τις ιδιότητες του εντολέα και του
εντολοδόχου, δηλαδή την εξουσία να αποφασίζει σε πρώτο και τελευταίο βαθμό για
τις τύχες μιας ολόκληρης χώρας/κοινωνίας, χωρίς η τελευταία να μπορεί να
αρθρώσει αντίρρηση. Η επίγνωση του γεγονότος αυτού αρκεί από μόνη της για να
οδηγήσει σε εφιαλτικά συμπεράσματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου