Η Συριζαία Αριστερά ως Νέα Δεξιά. Από την παρουσίαση του βιβλίου στον Ιανό

Ο «πλανήτης των πιθήκων» της νεοτερικότητας  

Η κοινωνία απορρίπτοντας την εκφυλισμένη εκφορά της μοναρχευομένης ολιγαρχίας δεν απορρίπτει τη δημοκρατία. Αυτήν φρόντισε η κομματική νομενκλατούρα να την εκτοπίσει από τη νεοτερικότητα, μεταβάλλοντας τη γη σε «πλανήτη των πιθήκων»

Τέτοια παραχάραξη των εννοιών δεν ξέρω αν έχει γνωρίσει άλλη φορά η Ιστορία και διακινείται από την εμπροσθοφυλακή των ιδεολόγων  της άρχουσας Αριστεράς και την εν γένει κρατική διανόηση. Ο πρωθυπουργός είναι μονάρχης με θητεία που κατέχει όλες τις εξουσίες και όλα τα προνόμια και ασυλίες που είχε ο απολυταρχικός μονάρχης. Αν συγκρίνει κανείς το πολιτικό σύστημα της απολυταρχίας και το πολιτικό σύστημα που υπάρχει σήμερα, θα διαπιστώσει ότι είναι ως προς τη φύση του ένα και το αυτό.

Μας λένε ότι το σημερινό σύστημα είναι αντιπροσωπευτικό. Αν ήταν αντιπροσωπευτικό, δεν θα ο ίδιος ο πρωθυπουργός και εντολέας και εντολοδόχος, δηλαδή πολιτικά κυρίαρχος. Το σύστημα της πολιτικής κυριαρχίας είναι απολυταρχικό. Και σε κάθε περίπτωση, οφείλουν κάποτε οι ιδεολόγοι της μοναρχευομένης ολιγαρχίας να συνομολογήσουν ότι αντιπροσώπευση και δημοκρατία είναι δύο φύσει αντιλεκτικά συστήματα. Δεν γίνεται μια πολιτεία να είναι συγχρόνως και αντιπροσωπευτική και δημοκρατική. είναι και τα δύο. Και εν πάση περιπτώσει, το σημερινό σύστημα δεν είναι ούτε αντιπροσώπευση ούτε δημοκρατία. Ο ισχυρισμός μάλιστα ότι η νεοτερικότητα πέτυχε το απόλυτο θαύμα να εφεύρει την πολιτεία στην οποία συνευρίσκονται η αντιπροσώπευση και η δημοκρατία, τη στιγμή που δεν είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο, είναι «παρά φύσιν» ασελγής, προσβάλει την ανθρώπινη νοημοσύνη.

Όταν επομένως η κοινωνία των πολιτών απορρίπτει τον λεγόμενο «κοινοβουλευτισμό», δεν απορρίπτει τη δημοκρατία ή την αντιπροσώπευση, διότι δεν υπάρχουν, αλλά το συντηρητικό ιδιώνυμο της εποχής μας, δηλαδή την μοναρχευομένη ολιγαρχία εξ αιτίας της οποίας έχει περιέλθει σε δεινή κατάσταση και της απαγορεύει τη μετάβαση στο μέλλον της προόδου.

Η «Αριστερά», καλό θα ήταν να μην εκτίθεται, χρεώνοντας με  «συντηρητικά αντανακλαστικά» την κοινωνία και τη στροφή της προς τη Δεξιά και μάλιστα προς την «Άκρα Δεξιά». Να ομολογήσει ότι στο μέτρο που η ίδια έγινε παρακολούθημα της Δεξιάς, και όλο το πολιτικό/κομματικό φάσμα μοιάζει σαν μια σταγόνα νερού, η κοινωνία δεν διακρίνει, δικαίως, κάποια διαφορά ανάμεσα στην όποια αριστερά και στην όποια δεξιά ή ακροδεξιά.

Η Αριστερά στη εξουσία απέδειξε ότι αντιμάχεται εξίσου αν όχι περισσότερο την κοινωνία, περιφρονεί την βούλησή της και την βλάπτει στον πυρήνα της ανθρωποκεντρικής της υπόστασης. Αυτή και όχι η Δεξιά αποκάλεσε «όχλο» τον αντίλογο της κοινωνίας που δεν στοιχίζεται συντεταγμένα ως αγέλη πίσω από τις κομματικές νομενκλατούρες.   

("Ο πλανήτης των πιθήκων" είναι ένα κινηματογραφικό έργο πολύ παραστατικό των όσων συμβάινουν σήμερα. Αξίζει να το δεί κανείς....)

(Από την παρουσίαση του βιβλίου του Γ.Κοντογιώργη, Η Συριζαία Αριστερά ως Νέα Δεξιά, πρόσφατα στον Ιανό).