Γ. Κοντογιώργης, Πώς οπισθοδρομώντας εμμονικά στο παρελθόν του 18ου αιώνα η σκέψη μας έχει την ψευδαίσθηση ότι θα αντιμετωπίσει τα προβλήματα του παρόντος και του μέλλοντος, 28.3.2016
Συνέντευξη στις 28.3.2016 στο ραδιοφωνικό σταθμό Ράδιο 9,84 και στον Γιώργο Σαχίνη.
3 σχόλια:
Ανώνυμος
είπε...
Ενώ δεν μπορεί να μην συμφωνήσει κάποιος με την διεισδυτική και ενδελεχή ανάλυση/κριτική του κ. καθηγητή για το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας, προκαλεί απορία η επίμονη άρνηση του για τα δημοψηφισματικά εργαλεία, ως μέσο ουσιαστικής συμμετοχής των πολιτών στο πολιτικό γίγνεσθαι.
Και φυσικά δεν αναφέρομαι σε ψευδοψηφίσματα όπως ήταν το plebiscite του Τσίπρα αλλά σε δημοψηφίσματα πολιτών, με πρώτιστα τα Υποχρεωτικά Συνταγματικά Δημοψηφίσματα και τις Προτάσεις πολιτών για Αναθεώρηση του Συντάγματος.
Η έννοια του Δημοψηφισματικού Δήμου ακούγεται ενδιαφέρουσα αλλά προϋποθέτει την ύπαρξη μιας ώριμης κοινωνίας - αλλιώς θα εκμαυλιστεί και θα χάσει τη δυναμική του.
Υπό αυτήν την έννοια, τα δημοψηφίσματα πολιτών - ως δομημένος τρόπος έκφρασης της άμεσης βούλησης των πολιτών - αποτελούν το ιδανικό μέσο εκπαίδευσης των πολιτών στη διαβούλευση, την πολιτική σκέψη, και τις υποχρεώσεις που συνεπάγεται η λήψη αποφάσεων άμεσα από το λαό. Το πραγματικά ζητούμενο δεν είναι το εάν τα δημοψηφίσματα είναι αυθεντικά δημοκρατικό εργαλείο αλλά το ποιές προϋποθέσεις (πολιτικό χρήμα, ΜΜΕ, καμπάνιες υποστήριξης κλπ) θα διασφαλίσουν ότι δεν θα γίνει χειραγώγηση του.
Η ανάλυσή μου είναι συνεπής με τη γνωσιολογία μου η οποία διδάσκει πώς εξελίσσονται τα κοινωνικά πράγματα. Αυτή καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το «δημοψήφισμα» οποιασδήποτε κοπής και τα «αμεσοδημοκρατικά» φληναφήματα που διακινούνται καθημερινά και παραχαράσσουν τις έννοιες, εναίς και τη δημοκρατία, εγγράφονται στο παρόν καθεστώς της μοναρχεύουσας ολιγαρχίας. Δεν την υπερβαίνουν ούτε κατά μικρόν. Αντιστρέφοντας την απορία σας ωστόσο διερωτώμαι: τι είναι αυτό που σας κάνει να μην θέλετε την υπέρβαση του παρόντος καθεστώτος, που υπόσχεται η αντιπροσωπευτική μεθάρμοση της πολιτείας, η οποία εισάγει την κοινωνία των πολιτών ως καθημερινό συστατικό θεσμό στην πολιτική διαδικασία; Μήπως η ομολογία που διατυπώνετε ήδη ότι η κοινωνία χρειάζεται την καθοδήγηση σας για να ωριμάσει; Ή, με άλλα λόγια, η δυσπιστία σας κατέναντι της κοινωνίας, η οποία συνάδει ομοθετικά με τον ολιγαρχικό λόγο της νεοτερικότητας; Σε τελική ανάλυση, μήπως πριν απορήσετε θα έπρεπε να είχατε ενσκήψει στα γραπτά μου με την προδιάθεση έτοιμη να αποσείσετε τις ολιγαρχικές βεβαιότητες που σας έχουν ενσταλάξει οι νεοτερικοί στοχαστές που ενδεχομένως αναγιγνώσκετε;
3 σχόλια:
Ενώ δεν μπορεί να μην συμφωνήσει κάποιος με την διεισδυτική και ενδελεχή ανάλυση/κριτική του κ. καθηγητή για το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας, προκαλεί απορία η επίμονη άρνηση του για τα δημοψηφισματικά εργαλεία, ως μέσο ουσιαστικής συμμετοχής των πολιτών στο πολιτικό γίγνεσθαι.
Και φυσικά δεν αναφέρομαι σε ψευδοψηφίσματα όπως ήταν το plebiscite του Τσίπρα αλλά σε δημοψηφίσματα πολιτών, με πρώτιστα τα Υποχρεωτικά Συνταγματικά Δημοψηφίσματα και τις Προτάσεις πολιτών για Αναθεώρηση του Συντάγματος.
Η έννοια του Δημοψηφισματικού Δήμου ακούγεται ενδιαφέρουσα αλλά προϋποθέτει την ύπαρξη μιας ώριμης κοινωνίας - αλλιώς θα εκμαυλιστεί και θα χάσει τη δυναμική του.
Υπό αυτήν την έννοια, τα δημοψηφίσματα πολιτών - ως δομημένος τρόπος έκφρασης της άμεσης βούλησης των πολιτών - αποτελούν το ιδανικό μέσο εκπαίδευσης των πολιτών στη διαβούλευση, την πολιτική σκέψη, και τις υποχρεώσεις που συνεπάγεται η λήψη αποφάσεων άμεσα από το λαό. Το πραγματικά ζητούμενο δεν είναι το εάν τα δημοψηφίσματα είναι αυθεντικά δημοκρατικό εργαλείο αλλά το ποιές προϋποθέσεις (πολιτικό χρήμα, ΜΜΕ, καμπάνιες υποστήριξης κλπ) θα διασφαλίσουν ότι δεν θα γίνει χειραγώγηση του.
Η ανάλυσή μου είναι συνεπής με τη γνωσιολογία μου η οποία διδάσκει πώς εξελίσσονται τα κοινωνικά πράγματα. Αυτή καταλήγει στο συμπέρασμα ότι το «δημοψήφισμα» οποιασδήποτε κοπής και τα «αμεσοδημοκρατικά» φληναφήματα που διακινούνται καθημερινά και παραχαράσσουν τις έννοιες, εναίς και τη δημοκρατία, εγγράφονται στο παρόν καθεστώς της μοναρχεύουσας ολιγαρχίας. Δεν την υπερβαίνουν ούτε κατά μικρόν. Αντιστρέφοντας την απορία σας ωστόσο διερωτώμαι: τι είναι αυτό που σας κάνει να μην θέλετε την υπέρβαση του παρόντος καθεστώτος, που υπόσχεται η αντιπροσωπευτική μεθάρμοση της πολιτείας, η οποία εισάγει την κοινωνία των πολιτών ως καθημερινό συστατικό θεσμό στην πολιτική διαδικασία; Μήπως η ομολογία που διατυπώνετε ήδη ότι η κοινωνία χρειάζεται την καθοδήγηση σας για να ωριμάσει; Ή, με άλλα λόγια, η δυσπιστία σας κατέναντι της κοινωνίας, η οποία συνάδει ομοθετικά με τον ολιγαρχικό λόγο της νεοτερικότητας; Σε τελική ανάλυση, μήπως πριν απορήσετε θα έπρεπε να είχατε ενσκήψει στα γραπτά μου με την προδιάθεση έτοιμη να αποσείσετε τις ολιγαρχικές βεβαιότητες που σας έχουν ενσταλάξει οι νεοτερικοί στοχαστές που ενδεχομένως αναγιγνώσκετε;
Δημοσίευση σχολίου