Γιώργος Κοντογιώργης Η χρηματοδότηση της πολιτικής υπό το πρίσμα της κομματοκρατίας

Γιώργος Κοντογιώργης

Η χρηματοδότηση της πολιτικής υπό το πρίσμα της κομματοκρατίας

Το ζήτημα της χρηματοδότησης των κομμάτων αποτελεί μια κραυγαλέα ομολογία του γεγονότος ότι το πολιτικό προσωπικό εφαρμόζει έναντι της κοινωνίας με ευλάβεια το δόγμα των λυμεώνων της ρωμαιοκρατίας: «Ομονοείτε, υμάς (και τους συγκατανευσιφάγους) πλουτίζετε, των άλλων πάντων καταφρονείτε». Στο παρελθόν της κρίσης αμνήστευσαν εαυτούς και τους τραπεζίτες για τα «δάνεια» που έλαβαν και συνεχίζουν να αυτοαποφασίζουν για την χρηματοδότησή τους από τον κρατικό προϋπολογισμό, χωρίς αιδώ προς τα θύματά τους και χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν.

Το χειρότερο όμως είναι ότι δεν αισχύνονται να τους εξαναγκάζει η τρόικα να κάνουν το αυτονόητο: να πάψουν να συμπεριφέρονται ως ιδιοκτήτες και λυμεώνες του κράτους (η αποκομματικοποίηση, η αυτοαμνήστευσή τους κλπ).  Η Συριζαία κυβέρνηση μας πληροφορεί ότι, κατ’εντολήν της τρόικας, θα φέρει νόμο για την χρηματοδότηση των κομμάτων. Εάν όμως αληθεύει το δημοσίευμα, η νέα ρύθμιση δεν ξεφεύγει στο παραμικρό από την μέχρι τούδε, που αναπαράγει το καθεστώς της διαπλοκής και της διαφθοράς, στο οποία είναι βουτηγμένο, με πρωτοφανή ομοφωνία, το σύνολο του κομματικού συστήματος.

Τι προβλέπει, σύμφωνα με το δημοσίευμα η ρύθμιση:

1) Ουδέν για την κρατική χρηματοδότηση, που επομένως, αφήνεται στη διακριτική ευχέρεια των κομμάτων να αποφασίζουν πόσο βαθιά στην τσέπη της κοινωνίας θα βάλουν το χέρι τους.

2) Θα δέχονται, λέει, χρηματοδότηση από ιδιώτες όχι από εταιρίες!... Θα μπορεί δηλαδή ο ιδιοκτήτης εταιρίας ή ένας αχυράνθρωπος της να δωρίζει χρήματα στο κόμμα, άνευ άλλου!... Προσποιούνται ότι αγνοούν πως ο ιδιώτης που χαρίζει χρήματα σε κόμμα ή σε πολιτικό, μεταβάλλεται πράγματι σε εντολέα του…

3) Ο ιδιώτης αυτός, λαμβάνεται πρόνοια ώστε να μην δημοσιοποιείται το όνομά του. Η ανωνυμία, γράφει το δημοσίευμα, επιβάλλεται για λόγους προστασίας των προσωπικών του δεδομένων. Εάν προσέξουμε, και από το παρελθόν της κομματοκρατίας, οι «Αρχές» έχουν ως σκοπό όχι την προστασία της ιδιωτικής/προσωπικής ζωής των πολιτών, αλλά τους ιδιώτες από τις δημόσιες αδικοπραγίες στις οποίες εμπλέκονται. Επομένως, η ανωνυμία στη χρηματοδότηση των κομμάτων/πολιτικών αποβλέπει στην απόκρυψη των υπόγειων διαδρομών τους, η οποία αντίκειται στο δημόσιο σκοπό τους. Διότι τον καταδολιεύει.

4) Προβλέπεται Επιτροπή ελέγχου της χρηματοδότησης των κομμάτων/πολιτικών. Πέραν του ότι το νομοσχέδιο δεν πρωτοτυπεί στο θέμα αυτό, πληροφορούμαστε ότι θα απαρτίζεται από έναν κύκλο διορισμένων από τα κόμματα «προσωπικοτήτων», αλλά και από εκπροσώπους των κομμάτων!.. Είναι τόσο «ευαίσθητο» το όλο ζήτημα προφανώς που δεν εμπιστεύονται ακόμη και τις «οικείες» προς αυτούς  «προσωπικότητες» του κράτους.

5) Μας πληροφορεί επίσης ότι εάν μια τράπεζα αποφασίσει τη διαγραφή του χρέους ενός κόμματος  (sic) οφείλει να ενημερώσει τον Πρόεδρο της Επιτροπής. Ουδεμία όμως πρόνοια δεν εμπεριέχεται για τις ευθύνες των ιθυνόντων των κομμάτων για τη διαχείριση των οικονομικών τους.

Δεν θα πω ότι χαίρομαι που επιβεβαιώνομαι στην επισήμανση ότι το ελληνικό αδιέξοδο οφείλεται στην εμμονή της κομματοκρατίας να παραμένει αδιόρθωτη, να λυμαίνεται το κράτος και να αρνείται να σκεφθεί εθνικά, έστω την τελευταία στιγμή της καταστροφής. Το τραγικό είναι ότι σύσσωμη η πολιτική τάξη, με προέχουσα στη φάση αυτή την Αριστερά, δεν αισχύνεται για τον διεθνή διασυρμό της, για την απαξίωσή της και για τον εξευτελισμό της στα μάτια μιας ολόκληρης κοινωνίας. Είναι τόσο πολύ εμποτισμένη από το ιδιώνυμο της δυναστικής αλλοτρίωσης και της εξουσίας που είναι ικανή να φτάσει έως τις εσχατιές της ασχήμιας και της αδιαντροπιάς.  

Διαφορετικά, θα είχε προλάβει την τρόικα, θα είχε, εν προκειμένω, θεσμοθετήσει η ίδια την απαγόρευση της εξαγοράς της από σκοτεινά κέντρα διαπλοκής και την απολογιστική, επί αποδείξει, επιχορήγησή της από το κράτος για συγκεκριμένες, περιοριστικά διατυπωμένες πολιτικές λειτουργίες ή δράσεις. Δράσεις, που δεν θα έχουν να κάνουν με την πελατειακή καταδολίευση της κοινωνίας, την ιδιοποίηση του δημοσίου πλούτου και τον ευδαίμονα και αλαζονικό τους βίο. Και επίσης με θεσμούς ελέγχου που δεν θα αναπαράγουν τον εαυτό της.