Γ. Κοντογιώργης - Το ιδιοκτησιακό καθεστώς των ΜΜΕ και η πολιτική 6-5-2015

Γ. Κοντογιώργης - Το ιδιοκτησιακό καθεστώς των ΜΜΕ και η πολιτική 6-5-2015

(Βλέπε την σχετική ομιλία μου εδώ:

 Επειδή τις ημέρες αυτές συζητείται η νομοθετική "μεταρρύθμιση" του καθεστώτος των ΜΜΕ, έκρινα σκόπιμο να επαναφέρω την παρέμβασή στο ζήτημα αυτό, που έγινε στις 6/6/2015 και στην οποία επανέλαβα προγενέστερες απόψεις μου, που έχουν ήδη προ πολλών ετών δημοσιευθεί σε βιβλία μου ή και αλλού. Τι προκύπτει από την σημερινή παρέμβαση της κυβέρνησης; Ότι ο πολιτική τάξη δεν έχει λόγους να μάθει κάτι παραπάνω από αυτό που ξέρει... Ότι έχει λάβει διαζύγιο από τη γνώση... Ότι η μελέτη των πολιτικών ζητημάτων διεξάγεται στο καφενείο του Μαξίμου και οι λύσεις που προκρίνονται εστιάζονται στο συμφέρον του κομματικού μαγειρείου και, μάλιστα, του περιβάλλοντος της ηγεσίας.... Ότι μεταξύ των κομματικών αντιπάλων δεν υπάρχει η παραμικρή διαφοροποίηση. Συμφωνούν σε όλα, εκτός από το ζήτημα του ποιός θα έχει τη νομή, τον έλεγχο των ΜΜΕ και το προνόμιο της διαπλοκής με τους συντελεστές τους. Η προτεινόμενη ρύθμιση αποβλέπει στο να εισπράξει η κυβέρνηση κάποια χρήματα από τους ιδιοκτήτες των Μέσων. Πράγμα που από μόνο του δεν είναι κακό. Πλην όμως για το πολιτικό σύστημα και για την κοινωνία, δηλαδή για τη διαπλοκή και τη διαφθορά, το ζήτημα δεν είναι αυτό. Δεν εστιάζεται στο εάν ιδιοκτήτες των ΜΜΕ θα είναι οι τωρινοί ή κάποιοι άλλοι που θα καταβάλλουν περισσότερα. Είναι η ταύτιση της ιδιοκτησίας του Μέσου με το σύστημα δηλαδή με τη διαχείρισή του. Είναι αδιάφορο εάν ο ιδιοκτήτης θα λέγεται έτσι ή αλλιώς. Το ζήτημα είναι ότι ο ιδιοκτήτης, όποιος και αν είναι, θα αποφασίζει για το περιεχόμενο του διαλόγου, για τα πρόσωπα που θα εμφανισθούν στην Τ/Ο, για τα θέματα που θα συζητηθούν κλπ. Διότι αγνοείται ότι έχει παρέλθει ο καιρός που το ΜΜΕ λειτουργούσε ως μέσον ενημέρωσης και έχει μεταβληθεί σε πεδίο παραγωγής πολιτικής. Και στο ζήτημα αυτό, η κομματική νομενκλατούρα δεν έχει απάντηση. Δεν το αγγίζει. Απλώς διαγκωνίζεται ποιά ή πόσα ΜΜΕ θα ελέγχει, γινόμενη όμηρος  των τηλεκρατόρων, και όχι πώς η ελευθερία των ΜΜΕ θα λειτουργεί ως καταπίστευμα για τη διασφάλιση της ελευθερίας της κοινωνίας των πολιτών. Εν προκειμένω, η ρύθμιση που προκρίνεται, είναι η ίδια με την προηγούμενη, με όποια προηγούμενη, είναι βαθιά καθεστωτική, εδράζεται στις αντιλήψεις του περασμένου αιώνα για το πολιτικό σύστημα. Εν προκειμένω, όμως η ιδιοποίηση πηγαίνει πολύ πιο πέρα. Καταλήγει ώστε ο ιδιοκτήτης του Μέσου να μεταβάλλεται σε ιδιοκτήτη της πολιτικής, να την μεταποιεί σε προϊόν,  να μεταλλάσει τον πολίτη σε απλό καταναλωτή και τον πολιτικό σε πελάτη. Η καθεστωτική αυτή εμμονή Δεξιάς και Αριστεράς μας επαναφέρει σε εκείνη την αλήστου κάλους συζήτηση για τον λεγόμενο "βασικό μέτοχο" που δεν κατάφερνε καν να διακρίνει ότι είναι καλύτερο για το πολιτικό σύστημα να έχει να κάνει με έναν ιδιοκτήτη παρά με πολλούς συνασπισμένους πίσω από τα συμφέροντα ενός και μόνου καναλιού. Το συμπέρασμα; Στο ότι Δεξιά και Αριστερά διαφέρουν μόνο ως προς το διακύβευμα του ελέγχου της εξουσίας. Διαγκωνίζονται για τα "ιμάτια" του κράτους. Οι ρυθμίσεις που επινοούν αποβλέπουν στον έλεγχο των Μέσων (και στην ύφανση προνομιακών σχέσεων με τους τηλεκράτορες) και όχι στην εγγραφή των ΜΜΕ σε ένα κανονιστικό περιβάλλον που θα αποτρέπει τη διαπλοκή και την ιδιοποίηση του δημοσίου χώρου από μια καθόλα παρασιτική, επιπλέον, αστική τάξη συγκατανευσιφάγων. Η επιλογή αυτή εξηγεί άλλωστε και την αγωνία της εκάστοτε εξουσίας να καθυποτάξει ή να υποβάλει σε καθεστώς χειμερίας νάρκης, το ΕΣΡ, με όχημα εθελόδουλους που προσποιούνται τα μέλη.  Όταν το είχα εισηγηθεί ως Πρόεδρος της ΕΡΤ και ενόψει της βίαιης εισβολής των ιδιωτών στον ραδιοτηλεοπτικό χώρο, είχα ακριβώς προτείνει τη συγκρότησή του κατά τρόπο ώστε να μην μεταβληθεί σε παραμάγαζο της κομματοκρατίας. Οι κρατούντες της κομματικής νομενκλατούρας,  από την Αριστερά έως τη Δεξιά, έσπευσαν να εγκαταστήσουν σε αυτό τη διακομματική επιτροπή, που είχα εκπαραθυρώσει από τον κρατικό φορέα. Τι δεν θέλησαν και εξακολουθούν να αρνούνται; Την ανάδειξη του ΕΣΡ σε κατεξοχήν ανεξάρτητη και μάλιστα κανονιστική και ελεγκτική αρχή των ΜΜΕ.  Η Συριζαία Αριστερά δεν αφήνει τελικά ευκαιρία να επιβεβαιώνει ότι ανήκει στο παλαιό καθεστώς της κομματοκρατίας και περισσότερο ότι διακατέχεται από μια απολύτως συντηρητική έως αντιδραστική λογική.  Μέριμνά της είναι να καταλάβει τον χώρο της Δεξιάς, δηλαδή να ασκήσει αντ'αυτής τη νομή του κράτους, χωρίς να αγγίξει στο παραμικρό τα αίτια της ελληνικής κακοδαιμονίας.