Ο Γ.Κοντογιώργης στο Κόντρα Τσάνελ, στις 12.7.2015
Μετά τη συνθηκολόγηση. Ο πρωθυπουργός καλείται να υπερβεί τον εαυτό του, την ολιγαρχική κομματοκρατία στην οποία ζυμώθηκε, να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων και να πραγματοποιήσει τη φυγή προς τα εμπρός που χρειάζεται η χώρα.
6 σχόλια:
O κύριος Λυγερός μιλάει για διαπλοκή , ο κύριος Κοντογιώργης δίνει έμφαση στην κομματοκρατία, αφενός η διαπλοκή είναι χαρακτηριστικό του βαθέως κράτους και αφετέρου η κομματοκρατία κομμάτι της. Όσο ελπίζουμε να αλλάξει χαρακτήρα η Σικελική μαφία άλλο τόσο θα αλλάξει και ο χαρακτήρας του βαθέως κράτους της Ελλάδος και όταν λέμε βαθύ κράτος δεν εννοούμε μόνο τα υψηλόβαθμα στελέχη του δημόσιου τομέα, μόνο πολιτικούς, ανώτερους δικαστικούς, στελέχη , στρατιωτικούς κτλ αλλά σε αυτό συμπεριλαμβάνονται και ολιγάρχες, επιχειρηματίες, άνθρωποι της νύχτας και του υποκόσμου κτλ.
Και έναν λόγο περί Ζωής Κωνσταντοπούλου, το βαθύ κράτος της Ελλάδος μεριμνεί πάντα για την προστασία και την διαιώνισή του, αν παρ' όλα αυτά, κάποιος λόγω συγκυριών βρεθεί να κατέχει εξέχουσα θέση και τον αισθανθούν ως απειλή τότε θα δράσει με δύο τρόπους, πρώτα θα στοχοποιηθεί ως προβληματική προσωπικότητα και μετά θα φροντίσει να βγει εκτός συστήματος, στην περίπτωση της Κωνσταντοπούλου η πόρτα της εξόδου ήδη ανοίγει. Η αποθέωση ανθρώπων σαν τον Καποδίστρια είναι εύκολη διότι ο νεκρός ποτέ δεν ενοχλεί, πολύ αμφιβάλλω αν οι περισσότεροι εξ αυτών που τον εκθειάζουν θα είχαν την ίδια συμπεριφορά αν ο Ιωάννης Καποδίστριας δρούσε ως προσωπικότητα στον παρόντα χρόνο. Με τα μέτρα που κρίνεται η Κωνσταντοπούλου η συντριπτική πλειοψηφία όλου του πολιτικού κόσμου, και στην Ευρώπη και εδώ στην Ελλάδα, αποτελούν ανίατες ψυχιατρικές περιπτώσεις, γιατί λοιπόν όλοι μένουν στο απυρόβλητο εκτός της Κωνσταντοπούλου τώρα; Mα επειδή οι υπόλοιποι είναι μέλη του βαθέως κράτους, γιατί για παράδειγμα δεν αντιμετωπίστηκαν με όρους καθαρής ψυχιατρικής και όχι συμπεριφορισμού ο Εύαγγελος Βενιζέλος, ο Σαμαράς, ο Παπανδρέου ή ο Μεϊμαράκης ενώ δώσαν και δίνουν πολλές αφορμές για μια τέτοια προσέγγισή τους;
Το σχόλιό σας, όπως και πολλά άλλα, περιέχουν τροφή για διάλογο. Όμως, στο παρόν σχόλιο, έχω ήδη απαντήσει στο ζήτημα της κομματοκρατίας δια μακρών σε άρθρο μου που μπορείτε να το αναζητήσετε στο εδώ ιστολόγιο (είναι η εισαγωγή στην έννοια) αλλά και στο ομόλογο βιβλίο μου. Η κομματοκρατία ορίζει τον εκφυλισμό της ολιγαρχικής πολιτείας. Το κομματικό σύστημα, από διαχειριστής της ολιγαρχικής πολιτείας και του ολιγαρχικού προτάγματος/συμφέροντος, γίνεται νομέας του. Οφείλουμε εν προκειμένω να διακρίνουμε την πολιτεία της ολιγαρχίας (και κυριολεκτικά το σημερινό σύστημα που όλοι αυτοπροαιρέτως το αποκαλούν δημοκρατία είτε διότι αγνοούν την έννοια είτε επειδή εντρέπονται να το ομολογήσουν) από την ολιγαρχική τάξη. Στο πλαίσιο αυτό είναι εξίσου σημαντικό να διακρίνουμε τους ολιγάρχες ως μέλη μιας οικονομικής/κοινωνικής τάξης (λχ η αστική τάξη) από τους ολιγάρχες που λειτουργούν ως παρακοιμώμενοι/παράσιτα του κράτους. Οι τελευταίοι χρησιμοποιούν το κράτος ως πρυτανείο σίτισης, με τους όρους της διαπλοκής και της διαφθοράς. Η διαπλοκή λοιπόν ανθίζει εκεί όπου η κομματοκρατία υφαίνει τον καμβά του θεσμικού, λειτουργικού και ηθικού της συστήματος, προκειμένου να μπορέσει να λυμανθεί το κράτος. Οι δυνάμεις της διαπλοκής αποτελεούν συμφυές στοχείο της ολιγαρχικής κομματοκρατίας. Δεν υπάρχει αυτοτελώς, φυτρώνει όπου το θέλει το πολιτικό σύστημα. Ώστε δεν υπάρχει διαπλοκή και διαφθορά ανεξάρτητα από το πολιτικό σύστημα. Η ολιγαρχία ως κοινωνικό/οικονομικό φαινόμενο, προϋποθέτει την ολιγαρχία ως πολιτεία για να κυριαρχήσει. Και εάν στο περιβάλλον του πολιτικού συστήματος ανθεί η κομματοκρατική ιδιοποίηση, θα επικρατεί στις τάξεις της ολιγαρχίας η κατά συνεκδοχήν τάξη της παρασιτικής ολιγαρχίας. Από τη άλλη, είναι προφανές ότι ολιγάρχες, ως τάξη ή ως οπαδοί της ολιγαρχικής πολιτείας, σταδιοδρομούν και στις άλλες πολιτείες. Οι κοινωνίες είναι εκ των πραγμάτων πολυδαίδαλες, στο οικονομικό, κοινωνικό, πολιτισμικό, ιδεολογικό και πολιτικό τους υποστατικό.
Σε ότι αφορά στην κυρία ΖΚ έχω να σας επαναλάβω ένα σημείωμα που χρειασθηκε να δημοσιεύσω χθες στο φ/β. Λυπάμαι που δεν μπορώ να την ταξινομήσω ως λογικά σκεπτόμενο άτομο. Ξέρετε η ελευθερία της βούλησης που επικαλείται για να διαφοροποιεί τον εαυτό της, προϋποθέτει την ύπαρξη σκοπού. Θέλει να εκδηλώνει την ελεύθερη βούλησή της για κάποιο σκοπό που εν προκειμένω δεν είναι ουδέτερος. Είναι το συμφέρον της κοινωνίας/χώρας. Και συναρτάται η δήλωση αυτή με την ομόλογη δυνατότητα του άλλου να την εκδηλώνει. Δεν ξέρω εάν σας διέφυγε μέχρι τώρα το γεγονός ότι η κυρία αυτή όταν ομιλεί βρυχάται, δεν επιχειρηματολογεί. Αυτό όμως που με ενοχλεί είναι η εντελώς κομματοκρατική και ολιγαρχική της ιδεολογία και πολιτική πράξη, την οποία επενδύει με δημοκρατική ρητορική. Ιδού το σημείωμα οπαδού της ΖΚ, η οποία όπως προκύπτει αντιλαμβάνεται ότι οφείλει να "ανήκει" σε κάποιον, με λύπη μου το λέω, και να αξιολογεί τον λόγο του άλλου δυνάμει του "ανήκειν" της αυτό. Το δράμα, αν θέλετε του ανθρώπου, είναι η εθελοδουλεία : "Επειδή ο κομματικός πατριωτισμός δεν κρύβεται θέλω κατ'εξαίρεση να τονίσω μερικά πράγματα στους "οπαδούς" της ιδιοτέλειας: (1) Η ΖΚ έβγαλε ένα διάτρητο/ πρόχειρο πόρισμα για το χρέος που απαξιώνει το εγχείρημα. Συγχρόνως, ανακάλυψε ότι δεν πρέπει να πληρωθεί στους πιστωτές, δεν έβγαλε όμως άχνα για αυτούς που το δημιούργησαν, δηλαδή για την ελληνική πολιτική τάξη. Αυτοί προφανώς δεν υπέχουν ευθύνη. (2) Είναι αυτή που προστρέχει φανατικά να αναλάβει δικαστικούς ρόλους στα εξεταστικά πλυντήρια της Βουλής, χωρίς ποτέ να αποδεχθεί το αυτονόητο ότι η αρμοδιότητα αυτή όφειλε να ανήκει στη δικαιοσύνη. Ουδέν για την ανάγκη αναστολής του άρθρου 86 ή για την ιδέα να διαβιβάζεται απευθείας στη δικαιοσύνη το πόρισμα των δικαστικών αρχών για τους πολιτικούς. (3) Έξι μήνες τώρα και δεν ανακάλυψε ακόμη ότι υπάρχει ένας νόμος περί μη ευθύνης των πολιτικών και αντίστοιχες διατάξεις του Κανονισμού της Βουλής που τον θέσπισε η επάρατη Δεξιά και αποτελεί πρόκληση στον πολιτισμό. (4) Η υπερβολική προσήλωση ενός ανθρώπου στη "δημοκρατία" μπορεί να τον εμπνεύσει να κλειδωθεί στο γραφείο του και να μην ανοίγει σε κανέναν επί ώρες προκειμένου να εμποδίσει τη Βουλή να συνεδριάσει. Πληροφορούμαι ότι το έπραξε αυτό κάποιος κακοήθης υπάλληλος της Βουλής. Δεν διανοούμαι ούτε υπαινίσσομαι προφανώς ότι το έπραξε η ΖΚ. Αλλά λέω εγώ. Τι θα έλεγε κανείς εάν το έπραττε; Λέω... Να συνεχίσω; Νόμιζα ότι όσοι με διαβάζουν εδώ και χρόνια θα είχαν συναποκομίσει ότι η θέση του οπαδού αποτελεί τη χαρά του κομματάρχη, διότι τοποθετεί τον πολίτη στη θέση του εθελόδουλου φανατικού που του στερεί αυτοβούλως τη δυνατότητα να σκέφτεται; Αντιλαμβάνομαι ότι κάποιοι αναζητούν τον τρόπο να παραιτηθούν από την ελευθερία του σκέπτεσθαι. Γι'αυτό όμως δεν μπορώ να πράξω το παραμικρό. Και μια διόρθωση με το συμπάθιο: Δεν είναι "κρεμαστάρια", αλλά "κρεμάθ(δ)ες".
Συμπέρασμα: Οι ανωτέρω, ολίγες διότι θα μπορούσα εάν άξιζε τον κόπο να επικαλεσθώ πολλές ακόμη, επισημάνσεις ομολογούν ότι η κυρία αυτή είναι οργανικό μέρος του βαθέως κράτους στο οποίο ανήκουν και όλοι όσους επικαλείσθε στο δικό σας σημείωμα. Το ανήκειν της κυρίας στον Σύριζα ουδόλως την διαφοροποιεί, με δεδομένο ότι η κατά δήλωσιν Αριστερά δεν ορίζει μια προοδευτική συνεπαγωγή του δηλούντος. Εκτός εάν έχετε λόγους να διατείνεσθε ότι ο λόγος και το έργο της ΖΚ είναι προοδευτικά. Αρχής γενομένης από την καταπιστευματική πολιτική της σταδιοδρομία.
Στο συλλογισμό σας εμπλέκετε τον Καποδίστρια. Υποθέτω ότι δεν είχατε κατά νουν να συγκρίνετε τον μεγάλο αυτόν πολιτικό ή την μοίρα του με την εν λόγω κυρία ή ακόμη και με την σημερινή πολιτική τάξη της χώρας.
Απο μια συνέντευξη του Γιώργου Κοντογιώργη το 2013 βλέπε http://contogeorgis.blogspot.gr/2013/03/blog-post_29.html.
“Ο Αριστοτέλης, αλλά και ο Πολύβιος μας μεταφέρουν την πληροφορία ότι τα πολιτικά αδικήματα τιμωρούνται αυστηρότερα στη δημοκρατία διότι δεν προσμετράται μόνο το είδος του αδικήματος αλλά και ο αριθμός των βλαπτομένων. Το πολιτικό αδίκημα βλάπτει πολλούς, το σύνολο. Σημειώνω δε ότι στη δημοκρατία τιμωρείται τόσο ο παρανόμων πολιτικός (ο κλέφτης, ο ευνοών τινά εις βάρος άλλου κλπ) όσο και ο πολιτικός που με τις πολιτικές του (ή με τις συμβουλές του) βλάπτει το κοινωνικό σύνολο. Συνάγεται λοιπόν, από τις πολλαπλές πρόνοιες ασυλίας ή από τα επιχειρήματα κατά της υποβολής του πολιτικού στη δικαιοσύνη, ο βαθιά ολιγαρχικός χαρακτήρας του πολιτεύματος. Χρειάζεται μια ακόμη επισήμανση. Το σύστημα ασυλίας των Ελλήνων πολιτικών ξεπερνάει ακόμη και εκείνο των τριτοκοσμικών χωρών, προσομοιάζει σε σύστημα μαφιόζων, παραπέμπει σε ολιγαρχικές συμμορίες.”
Το ζήτημα που θίγεται στο παραπάνω απόσπασμα είναι κατά τη γνώμη μας πιο επείγον από το δίλημμα ευρώ ή δραχμή.
Και το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι ο κόσμος, οι πολίτες, έχουν ολιγαρχική συνείδηση, αντί ταξική/δημοκρατική συνείδηση, είναι/είμαστε εκπαιδευμένοι να έχουμε ολιγαρχική συνείδηση, σε φόντο κοινωνικο-δαρβινιστικό. Το πώς θα αποκτηθεί αληθής πολιτική δημοκρατική συνείδηση από τον κόσμο είναι το μέγιστο ζήτημα.
Επίσης εξαιρετικά επίκαιρο είναι το “Κάλεσμα στην κοινωνία των πολιτών. Τι πρέπει να αλλάξει, πως πρέπει να δράσουμε” του 2011 του Γιώργου Κοντογιώργη. Βλέπε http://contogeorgis.blogspot.gr/2011/06/blog-post_07.html. Αλλά το ζήτημα είναι πάλι πως γίνεται αυτό. Πώς φθάνει το συλλογικό υπικείμενο να αποκτήσει τέτοια συνείδηση ώστε να δράσει έτσι και να πάρει πρωτοβουλία. Η Rosa Luxemburg επέμενε ότι δεν μπορεί πρώτα να περιμένεις να αποκτήσεις την “σωστή” συνείδηση και ύστερα να δράσεις. Μέσα στην πράξη αποκτάται και αλλάζει η συνείδηση.
ΙΝΤ
Aσφαλώς και δεν συγκρίνω τον μέγιστο Έλληνα Καποδίστρια με την Κωνσταντοπούλου, λέω όμως τούτο, αν σήμερα ζούσε ο Καποδίστριας και πολιτευόταν, πολλοί , οι περισσότεροι για μένα, από αυτούς που τον θαυμάζουν και τον εκθειάζουν ως νεκρό και άρα ακίνδυνο για το σύστημα, θα τον κυνηγούσαν ανελέητα , θα του έκαναν ασύμμετρο πόλεμο όπως ακριβώς κάνουν και στην περίπτωση της Κωνσταντοπούλου όχι από τότε που έγινε ΠτΒ αλλά εδώ και 2-3 χρόνια. Σημειώστε ότι αναμφίβολα αυτό το αδιάκοπο σφυροκόπημά της τα τελευταία χρόνια έπαιξε ρόλο στο να διαταραχθούν περισσότερο οι ψυχικές ισορροπίες της και αυτό εξηγεί και τους βρυχηθμούς που αναφέρετε, στο παρελθόν επιχειρηματολογούσε περισσότερο, αν και για να πούμε μια αλήθεια που είναι κοινός τόπος, κανείς πολιτικός δεν επιχειρηματολογεί με γνώμονες την αλήθεια και την λογική, όλοι τους, μηδενός εξαιρουμένου διακρίνονται στις σοφιστείες, στις αερολογίες, στους εσκεμμένους παραλογισμούς, στις υπεκφυγές, την ψευτιά και τον θρασύτατο τσαμπουκά. Η Κωνσταντοπούλου είναι η μόνη πολιτικός της τωρινής βουλής που καταλαβαίνεις ότι δεν θέλει να σε κοροϊδέψει , ότι είναι εκεί πραγματικά για να υπερασπιστεί το δημόσιο συμφέρον ασχέτως αν διαφωνεί κανείς με τις αγκυλώσεις του χαρακτήρα της. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κομμάτι του βαθέως κράτους, η Κωνσταντοπούλου, για μένα προσωπικά, δεν είναι, για αυτό και την ξερνάει ενώ και το κόμμα της καμιά προστασία και κάλυψη δεν την έδωσε. Η εικόνα της κυβέρνησης από τον Γενάρη είναι περίπου αυτή, μια μοναχική πρόεδρος της Βουλής που είναι εργασιομανής και Υπουργοί που αντί να παράγουν έργο στα υπουργεία τους να έχουν πιάσει τα στασίδια των τηλεοράσεων και να μιλάν για την πορεία των διαπραγματεύσεων.
Στα εξεταστικά πλυντήρια, στους νόμους περί μη ευθύνης υπουργών, στην επιτροπή των Γερμανικών αποζημιώσεων αλλά και στα υπόλοιπα που αναφέρεστε βλέπετε να έχει κάποια συμπαράσταση από άλλα προβεβλημένα στελέχη της κυβέρνησης; Όχι, και εδώ λειτουργεί χωρίς στήριξη από τον ΣΥΡΙΖΑ, την άφησαν να εκτίθεται μόνη της για να φαίνονται ότι είναι συνεπείς με τις προεκλογικές δεσμεύσεις τους και τώρα που υπογράφουν το τρίτο μνημόνιο και πλέον οι μάσκες πέσαν είναι έτοιμοι να την πετάξουν σαν στυμμένη λεμονόκουπα διότι τους είναι πλέον βαρίδι οι δε εξεταστικές μάλλον παγώνουν.
Μία σύγκριση για να φανεί το διαφορετικό πρόσημο των λαθών, είτε αυτά είναι εσκεμμένα είτε όχι, η ιδιοτέλεια ως κίνητρο των πράξεων, έχει το ίδιο πρόσημο το κλείσιμο της βουλής από την ΖΚ με τις λίστες Λαγκάρντ που ξεχαστήκαν σε συρτάρια, με λογαριασμούς στην Ελβετία που ‘θεωρήθηκαν’ τηλεφωνικοί αριθμοί και με διατήρηση αντιγράφων στρατιωτικών εγγράφων σε προσωπικά αρχεία; Mιλάω για γεγονότα που συνέβησαν.
Εν κατακλείδει, μπορεί κανείς να καταλογίσει πολλά αρνητικά στην ΖΚ, όμως η αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος και το πολιτεύεσθαι σύμφωνα με το κοινωνικό συμφέρον δεν είναι καθόλου εύκολες υποθέσεις όταν φεύγουν από τις σελίδες των βιβλίων για να γίνουν μια νέα πραγματικότητα. Η ΖΚ πρέπει να υπερασπιστεί ώστε οι επόμενοι που θα επιχειρήσουν να βγάλουν το φίδι από την τρύπα, να ξέρουν ότι δεν θα έχουν όλο το σύμπαν εναντίον τους. Πιο πιθανό είναι να αλλάξει το πολιτικό σύστημα από ευτυχείς συγκυρίες προσώπων που βρεθήκαν στις κατάλληλες θέσεις παρά από την πίεση του λαού που και αυτή για να μην καταλήξει σε συναισθηματική εκφόρτιση θα πρέπει να συναντηθεί με τα κατάλληλα πρόσωπα που θα την αξιοποιήσουν για να υπερνικηθούν οι δυνάμεις του βαθέως κράτους.
Περί ολιγαρχίας κύριε Κοντογιώργη έχω να πω το έξης σε προσωπικό ύφος, εγώ δεν ήξερα τον λόγο σας μέχρι και πριν λίγα χρόνια, όμως καταλάβαινα, δεν θέλει δα και πολύ μυαλό, ότι το πολίτευμά μας είναι στην ουσία ολιγαρχικό που φοράει το προσωπείο της δημοκρατίας και της ευνομούμενης πολιτείας για να θωρακιστεί απέναντι στον λαό και την οργή που προκαλεί σε αυτόν. Στα ΜΜΕ ακούγονται πολλές φωνές, αυτές που δεν σε εκφράζουν ή που αισθάνεσαι ότι δεν κομίζουν καμιά απολύτως αλήθεια τις αφήνεις να περνάν και την επόμενη φορά που τις πετυχαίνεις κλείνεις την τηλεόραση, υπάρχουν όμως και αυτοί, μειοψηφία βέβαια, που σε ανακουφίζουν φέρνοντας αλήθειες, που δεν ακούγονται ή που αποκρύπτονται, στο δημόσιο διάλογο. Όταν ακούω πανεπιστημιακούς δυσκολεύομαι να τους κατανοήσω και φυσικό επακόλουθο είναι να δυσκολεύομαι και να τους παρακολουθήσω, εσείς αποτελείται εξαίρεση
Δημοσίευση σχολίου