Γ.Κοντογιώργης, Ας μην απορούμε εάν….

Ας μην απορούμε εάν….

Άλλοτε η ισοβιότητα, η κληρονομικότητα στις αρχές, η ασυλία και η εξαίρεση από τη δικαιοσύνη των φορέων της πολιτικής διασφαλίζονταν δια της μοναρχίας. Τώρα πια το έργο αυτό το έχει αναλάβει η ολιγαρχική κομματοκρατία. Άλλοτε η ολοκληρωτική νομή της πολιτικής εξουσίας ονομαζόταν απολυταρχία. Τώρα απλώς πολιτική κυριαρχία του "κράτους"!.. Στην απόλυτη μοναρχία η νομή του κοινού αγαθού γινόταν ιδίω ονόματι. Τώρα ιδίω δικαιώματι… Στην μία περίπτωση, γίνεται λόγος για το συμφέρον του μονάρχη, στην άλλη, για το "γενικό" συμφέρον. Και στις δύο περιπτώσεις, απουσιάζει το κοινό συμφέρον, δηλαδή το συμφέρον της κοινωνίας των πολιτών. Η τελευταία προσλαμβάνεται ως υποζύγιο προς διάσωση, η πολιτική τάξη έχει "σωτηριακό" ή "καθοδηγητικό" προορισμό, όχι όμως ως εταίρος της πολιτείας. Το κράτος της νεοτερικότητας είναι όλα: το πολιτικό σύστημα, το δημόσιο, το έθνος, το γενικό συμφέρον, η δικαιοσύνη, η διοίκηση, ο στρατός, η αστυνομία…. Η κοινωνία των πολιτών είναι το υποκείμενο της κυριαρχίας, που αθροίζει τους πολίτες ως ιδιωτικές ατομικότητες, όχι ως συντεταγμένη σε σώμα πολιτική οντότητα. Ενόσω ο πολίτης παραμένει υπήκοος του κράτους και όχι πολίτης της πολιτείας και η σχέση μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής θα είναι θεσμικά ανύπαρκτη. Ας μην απορούμε επομένως εάν το εμπόριο ελπίδας που πωλούν οι κομματικοί "εναλλάκτες" της εξουσίας προσφέρει απολογιστικά στην κοινωνία των πολιτών, μόνο "αίμα και δάκρυα".