Γ.Κοντογιώργης, Το "διάγγελμα" του πρωθυπουργού, ο ΦΠΑ για την εστίαση και η ομολογία της αλήθειας

Από το "διάγγελμα" Σαμαρά για την μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση συγκρατούμε δύο τινά: Πρώτον, ότι ομολόγησε ασυναίσθητα ίσως, λόγω εθισμού, το καθεστώς κατοχής της χώρας. Λειτουργώντας ως "κυβερνητικός" εκπρόσωπος της τρόικας, ανακοίνωσε την απόφασή της. Με απλούστερη διατύπωση, χωρίς την απόφαση της τρόικας είναι αμφίβολο εάν ο "πρωθυπουργός" της χώρας μπορεί να τραβήξει το καζανάκι στις τουαλέτες του Μαξίμου. Δεύτερον, μας ενημερώνει ο πρωθυπουργός ότι "βασίζεται στο φιλότιμο του Έλληνα" για την πάταξη της φοροδιαφυγής. Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης προσέθεσε στο "φιλότιμο" και τον πατριωτισμό του Έλληνα. Συγκρατούμε από τις διατυπώσεις αυτές ότι οι κυβερνώντες δεν προτίθενται να αγγίξουν την αιτία της καταστροφής της χώρας, το πολιτικό σύστημα, τη διοίκηση και τη νομοθεσία της διαπλοκής και της χειραγώγησης, ώστε να απελευθερωθεί η κοινωνία -οι υγιείς και δημιουργικές δυνάμεις της-, από την δυναστική κομματοκρατία και το πολιτικό προσωπικό που την συντηρεί και την αναπαράγει. Διότι, εν προκειμένω, η φοροδιαφυγή -και ο εθισμός στην μη φοροδιαφυγή- όπως και η ενγένει διακυβέρνηση μιας χώρας, δεν αντιμετωπίζονται με την επίκληση του "φιλότιμου" των πολιτών, αλλά με πολιτικές (και θεσμούς/μηχανισμούς) δημοσίου συμφέροντος, που συγκεντρώνουν τη συναίνεσή τους, επειδή είναι εναρμονισμένες με το αίσθημα της δικαιοσύνης και την κοινωνική συναντίληψη. Η συμμόρφωση με τον νόμο, η πάταξη της φοροδιαφυγής, δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα της καλής ή της κακής προαίρεσης του καθενός. Αποτελεί υπόθεση της πολιτείας δικαίου. Η εξωτερική εξάρτηση της χώρας είναι αποτέλεσμα της πολύ μακρινής σχέσης που έχει εγκατασταθεί μεταξύ της πολιτικής τάξης και της κοινωνίας. Κατά τούτο, είναι ορθή η καταληκτήρια αποστροφή του εντελλομένου της τρόικας "πρωθυπουργού": "Δεν θα μας εμποδίσουν φωνές από το χθες που έχουν συμφέρον να μείνει και η χώρα στο χθες". Αφορά όμως στην σύνολη πολιτική τάξη, που παραμένει ερμητικά εγκιβωτισμένη στο επονείδιστο παρελθόν, και στους συγκατανευσιφάγους της, που (συν-)νέμονται τους θεσμούς και το δημόσιο αγαθό , όχι την κοινωνία των πολιτών. Είναι καιρός να πάψει η έννοια του πολιτικού κόστους να εστιάζεται στις αντιδράσεις των ομάδων αυτών και να αφουγκραστεί το κοινό συμφέρον. Ο πρωθυπουργός, ο κάθε πρωθυπουργός αυτής της χώρας, έχει δύο επιλογές: να παραμείνει δεμένος στο χθες, δυνάστης της κοινωνίας και λειτουργός της υποτέλειας ή να υπερβεί τον εαυτό του και το καθεστώς που τον ανέδειξε, και αντί να πολιτεύεται με γνώμονα συνθέσεις ιδιοτελών συμφερόντων, να συγκρουσθεί και να ανατρέψει με το βαθύ κράτος/σύστημα, που οδηγεί τον ελληνισμό στην αφάνεια. Ο τόπος, εκεί που τον έφθασαν, χρειάζεται ηγεσία, η οποία θα εναγκαλισθεί, ως μόνη νομιμοποιητική βάση, την κοινωνία των πολιτών, και θα πραγματοποιήσει το κρίσιμο άλμα, που θα επαναφέρει τη χώρα σε ιστορική τροχιά, πέραν και πάνω από την κάθε τρόικα. Η ολική εσωτερική απελευθέρωση από τα δεσμά της κομματοκρατίας, είναι προϋπόθεση της εθνικής απελευθέρωσης, δηλαδή της ανάσχεσης της καθοδικής πορείας της χώρας προς τον Άδη. Διαφορετικά, η σημερινή κρίση θα αποδειχθεί προάγγελος της ολικής συρρίκνωσης και ίσως του τέλους της ελληνικής κοινωνίας.