|
Ο καθηγητής πολιτικής επιστήμης και πρώην πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου
κ. Γιώργος Κοντογιώργης απαντά στα ερωτήματα της εκπομπής Ανιχνεύσεις της
3.4.2013 με θέμα «Δημοκρατική υπέρβαση της κρίσης - Νέος Ελληνικός
Διαφωτισμός».
|
Πέμπτη 4 Απριλίου 2013
Γ.Κοντογιώργης, «Δημοκρατική υπέρβαση της κρίσης - Νέος Ελληνικός Διαφωτισμός».
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
1 σχόλιο:
Καθώς η πολιτική επιστήμη, ειδικά στην χώρα μας, με εξαίρεση καθηγητές σαν τον κ. Κοντογιώργη, δεν βρίσκεται καν σε εμβρυακό στάδιο, αλλά πρόκειται για μια κατάσταση όπου στρατευμένοι "διανοητές" περιγράφουν μια κοινωνική πραγματικότητα στη βάση νομοτελειών (ευρωπαϊκών, παγκόσμιων κλ.π...), θα ήθελα παρακολουθώντας το βίντεο να κάνω μια επισήμανση, με αφορμή το ερώτημα "γιατί ανατρέχουμε στο παρελθόν".
Ας υποθέσουμε ότι εκδηλώνονται υποκειμενικά συμπτώματα λόγω ενός προβλήματος υγείας και χρειάζεται να επισκεφθούμε έναν/μια γιατρό για να μας βοηθήσει.
Το πρώτο στάδιο -κανονικά- δεν θα έπρεπε να είναι η εξέταση του ιστορικού μας;
Πέρα από τον συμπτωματικό έλεγχο, αυτή δεν είναι η αμέσως επόμενη διαδικασία ώστε να γίνει μια ασφαλής διάγνωση και να εξεταστούν εναλλακτικές που θα οδηγήσουν στην κατάλληλη θεραπευτική αγωγή;
Αναρωτιέμαι γιατί πρέπει στην πολιτική επιστήμη να υπάρχει αυτή η στερεότυπη αμηχανία, απέναντι στην ιστορική διάσταση των πραγμάτων;
Δεν θα μπορούσε άραγε να εντοπίσει κανείς συνάφειες στην ευρωζώνη που επιχειρεί να οικοδομήσει η Μέρκελ με τη νέα Ευρώπη που επιχειρούσε ο Χίτλερ ή αν θέλετε την "Ιερή Συμμαχία" του Μέττερνιχ, ώστε να εξάγει χρήσιμα συμπεράσματα;
Ή θα έπρεπε να ξεκινήσουμε την υπόθεση λέγοντας "ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας", "όλοι μαζί τα φάγαμε" και να ξεμπερδεύαμε;
Στο τελευταίο βιβλίο του ο καθηγητής αναπτύσσει μια ερμηνεία του ελληνικού αδιεξόδου, φωτίζοντας μια πτυχή που συνήθως δεν αγγίζεται και είναι απενοχοποιημένη, που δεν λογοδοτει, δεν ελέγχεται, δεν υπέχει ευθύνη και ορίζει το πολιτικό σύστημα ενταγμένο σε αυτή με όχημα την κομματοκρατία.
Εστιάζει στην ιστορική διαδρομή του κράτους, το οποίο είναι η κύρια νοσογόνος κατάσταση που μας έφτασε σε αυτό το αδιέξοδο και που μόνο η αλλαγή του, θα αποτελέσει εφαλτήριο να ανασυγκροτηθεί η κοινωνία ορίζοντας εκείνη την εθνική της υπόσταση και όχι οι νομείς της υπό την έννοια του κράτους-έθνους.
Αναρωτιέμαι λοιπόν, πόσο καλύτερα θα είχαμε διαχειριστεί ή ακόμα καλύτερα υπερβεί την κρίση που βιώνουμε (ανεργία, νομότυπη αντιπροσώπευση της κοινωνίας, αποκλεισμοί, φτωχοποίηση) εαν δεν αφήναμε στους νομείς του κράτους που το έχουν ταυτίσει με το πολιτικό σύστημα, να "ερμηνεύουν" με όλα τα ευτράπελα που αντικρίζουμε την κατάσταση και να διαχειρίζονται την κρίση όχι με όρους ανάταξής μας, αλλά -όπως συχνά αναφέρει ο καθηγητης- με όρους ναρκομανούς που εκλιπαρεί για την δόση του, ώστε να μην αγγιχθούν οι πυλώνες της καταστροφής, το κράτος, η νομοθεσία που οικοδομεί την διαπλοκή και την διαφθορά και η δημόσια διοίκηση;
Η ιστορία διδάσκει λέει ο λαός, και αποτελεί -όταν κάποιος τη διαχειρίζεται με όρους σεβασμού και οξυδερκούς αναζήτησής και ερμηνείας της- έναν πολύτιμο θησαυρό για το μέλλον.
Δημοσίευση σχολίου