«…Η αντιπροσώπευση, αυτή καθεαυτή, προϋποθέτει την ενσωμάτωση στο πολιτικό σύστημα του συνόλου των αρχών της:
-Την απελευθέρωση του «εκλέγεσθαι» από την ιδιοποίηση της κομματικής ολιγαρχίας,
-την εισαγωγή του ελέγχου και της ελεύθερης ανακλητότητας των αντιπροσώπων
-τον συνοδικό χαρακτήρα των αξιωμάτων
-και, οπωσδήποτε, την εξίσωση του πολιτικού προσωπικού με τους πολίτες ενώπιον του νόμου, συμπεριλαμβανομένης και της υποβολής της πολιτικής πράξης στη δικαιοσύνη
Οι ανωτέρω αρχές συνεπάγονται εξ ορισμού την αναστόχευση του σκοπού της πολιτικής ή, αλλιώς, την αποδοχή του συμφέροντος της κοινωνίας-του κοινού συμφέροντος- ως καταστατικής παραμέτρου της πολιτικής. Συνεπάγονται επίσης τη μεταβολή του φορέα της πολιτικής που θα επιφορτισθεί με τον προσδιορισμό του περιεχομένου και τη διαχείρισή του.
Η εισαγωγή του «κοινού» συμφέροντος δεν αντιβαίνει στις έννοιες του «δημοσίου» ή «γενικού» ή «εθνικού» συμφέροντος, προώρισται όμως να αποκαταστήσει τα πράγματα στην αντιπροσωπευτική τους βάση. Όντως, η ταύτιση της έννοιας «δημόσιο» με το κράτος συνομολογεί ότι το συμφέρον του δήμου (του «κοινού λαού») το οποίο αποδίδει εξομοιώνεται όχι με τη βούλησή του, αλλά με την οπτική του κράτους για το σύνολο συμφέρον του έθνους. Οπτική που εντέλει δεν είναι άλλη από εκείνη που ιστορεί το έθνος διά του κράτους.
Το ερώτημα , επομένως, εστιάζεται στον κάτοχο της καθολικής πολιτικής αρμοδιότητας, ο οποίος έχει την αποφασιστική δυνατότητα να ορίζει το σκοπό της πολιτικής και, συνακόλουθα , να εξειδικεύει το περιεχόμενό της. Έτσι, η ενσάρκωση του πολιτικού συστήματος από το κράτος με όρους πολιτικής κυριαρχίας προσκύρωσε σ’ αυτό την καθολική πολιτική αρμοδιότητα και, κατά λογική ακολουθία , τη δυνατότητα να ιδιοποιηθεί έννοιες όπως του «δημοσίου», του «γενικού συμφέροντος» και του «έθνους»
Στο μέτρο που, αντιθέτως, το πολιτικό σύστημα ανακτά το αντιπροσωπευτικό του πρόσημο και ισορροπεί ανάμεσα στην κοινωνία και στο κράτος, ο σκοπός της πολιτικής που θα κληθεί να υπηρετήσει το τελευταίο θα μεταβληθεί δραματικά. Με την απόδοση της ιδιότητας του εντολέα στην κοινωνία, το κράτος, από μοναδικός και αυθεντικός εκφραστής του περιεχομένου της πολιτικής λειτουργίας, περιορίζεται σε εντολοδόχο της κοινωνικής βούλησης. Η τελευταία, επομένως, ορίζει, εφεξής, το περιεχόμενο της εντολής (ήτοι του σκοπού της πολιτικής) και, κατ΄επέκταση, το συμφέρον του έθνους. Για να γίνει όμως αυτό, προϋποτίθεται το κοινωνικό σώμα των πολιτών να μεταλλαχθεί σε δήμο, να συγκροτηθεί, δηλαδή, πολιτικά, να γίνει συστατικός θεσμός της πολιτείας…»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου