Το λαθος στον μαρξισμο ειναι η φιλοσοφια της ιστοριας του χεγκελ.Οχι η μεγαλειωδης διαλεκτικη μεθοδος αλλα η μεταγραφη της φιλοσοφιας της ιστοριας του χεγκελ οπως εχει δειξει με επαρκεια ο Κωστας Παπαιωαννου.Μ'αυτην ειναι που μετατρεπεται σε γραμμικη αντιληψη της ιστοριας οπως λεει ο αλλος μεγαλοφυης λευκαδιτης ,ο Γερασιμος Κακλαμανης.Ομως η διαλεκτικη του συγκεκριμενου(Κ.Κοζικ) σαν γνωσιοθεωρια,η εννοια της αλλοτριωσης-πραγμοποιησης,η εννοια της ιδεολογιας ως ψευδους συνειδησης,η εννοια της ολοτητας και της πραξης ειναι αναντικαταστατες για μια ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΓΝΩΣΙΟΛΟΓΙΑ.Ηδη ο μαρξισμος ειναι μια διαστρεβλωση του Μαρξ(βλ.Ντεμπορ:Η κοινωνια του θεαματος).Ο αυθεντικος μαρξισμος δεν ειναι ο λενινιστικος αλλα ο διαλεκτικος μαρξισμος(λουκατς,λ.γκολντμαν,ντεμπορ,κ.κοζικ).Αλλωστε ο Λ.Γκολντμαν ανοιξε τον δρομο για μια συνθεση μαρξ/λουκατς με τον ζιραρ.Καμια γνωσιολογια σημερα δεν μπορει να αγνοησει τον ζιραρ και γι'αυτο ακριβως ειναι σπουδαιο το εργο του Θ.Ζιακα.Κατα τα αλλα το εργο του κυριου Κοντογιωργη ειναι πραγματικα πολυτιμο και νομιζουμε οτι υπαρχει μια βαθια συμφωνια με τις αντιληψεις του Γερασιμου Κακλαμανη αν εξαιρεσουμε την διαφορετικη μεταχειριση του ορους "εθνος"(κατα τη γνωμη μας διαφορα μονο στην ορολογια και οχι στην ουσια).Ο διαλεκτικος μαρξισμος πρεπει να "διορθωθει" με την φιλοσοφια της ιστοριας των Γερασιμου Κακλαμανη,Γεωργιου Κοντογιωργη και Θ.Ζιακα.Φυσικα κατι τετοιο μοιαζει εκ πρωτης οψεως τουλαχιστον αστηρικτο αν οχι παρανοϊκα γελοιο και μετα βδελυγμιας θα το κοροιδεψουν αποκρουωντας το πρωτα οι μαρξιστες.Να επισημανουμε επισης οτι ο κ.Κοντογιωργης δεν δινει καμια εξηγηση του γιατι τοσο πονος και απατη στην ιστορια,ποιο το νοημα ολων αυτων μεχρι να διανυσουν οι κοινωνιες τα προσταδια της δημοκρατιας.Αν ισχυει η γραμμικη αντιληψη του κοσμοσυστηματος τοτε το παραλογο της ιστοριας μαλλον αυξανει .
Θα συμφωνήσω στα βασικά σημεία του σχολίου. Όμως, πριν ο Μαρξ διαστρεβλωθεί από τους μαρξιστές, είχε διαπράξει καίριες γνωσιολογικές και μεθοδολογικές "αταξίες" που βρίσκονται στην ρίζα των παρανοήσεων ή και των στρεβλώσεων του. Ο Μαρξ δεν διαφέρει επί της ουσίας από κάθε άλλη νεοτερική θεώρηση του κόσμου, είναι απλώς ετεροθαλής αδελφός της. Δεν οικοδόμησε μια καθολική γνωσιολογία, συνέβαλε και αυτός, ίσως περισσότερο από κάθε άλλον, στην προβολή του παρόντος σε πρότυπο ολοκλήρωσης και τα φαινόμενα που απαντώνται σ'αυτό σε θεμέλια μιας καθολικής, κατά την αντίληψή του, γνωσιολογίας. Θυμίζω το εξελικτικό γινόμενο που ορίζει η μετάβαση από τη "δουλοκτητική στην φεουδαλική, καπιταλιστική και εντέλει σοσιαλιστική" κοινωνία, τις απόψεις του για την κατάργηση του κράτους που ουσιαστικά ορίζουν την έννοια του ολοκληρωτισμού, το διακύβευμα της εκμετάλλευσης, που κατά τη γνώμη μου αποτελεί και το πιο τραγικό σημείο της αποτυχίας του να συλλάβει και, κατ’επέκταση, να ερμηνεύσει τα φαινόμενα. Ο Μαρξ απεφάνθη χωρίς περιστροφές –ίσως παραφράζοντας τον Αριστοτέλη στο πρώτο βιβλίο των Πολιτικών του- ότι γενεσιουργός αιτία της εκμετάλλευση είναι η ιδιοκτησία επί του κεφαλαίου και όχι η ιδιοκτησία επί του συστήματος (βλέπε ως προς αυτό το βιβλίο μου: Οικονομικά συστήματα και ελευθερία, Εκδ. Σιδέρη, Αθήνα, 2010). Ας μην ξεχνάμε ότι πουθενά στον Μαρξ -και σε κανένα νεοτερικό στοχαστή- δεν συναντάμε μια οποιαδήποτε μικρή νύξη για την εξέλιξη -για την κατεύθυνση και το περιεχόμενό της- ενώ προφανώς όλοι εγγράφονται στο διατακτικό του λεγόμενου Διαφωτισμού που, σε επίπεδο γνωσιολογίας, προσημείωσε αναιρετικά και άρα σε βάθος χρόνου αντιδραστικά τα πράγματα. Αρκεί ως προς αυτό να σταθούμε στην εμμονή της νεοτερικότητας να ορίζει ως δημοκρατικό ένα σύστημα που δεν συγκεντρώνει ουδέ καν τα ελάχιστα στοιχεία της αντιπροσώπευσης. Για να μην αναφερθώ στην τραγική παράμετρο των προσεγγίσεων της ελευθερίας, που αποτελεί την καρδιά του "είναι" του κοινωνικώς πραγματικού και της τυπολογίας του. Η κοσμοσυστημική γνωσιολογία με αυτό ακριβώς καταγίνεται. Δεν είναι γραμμική, διότι δεν αποτελεί προέκταση του βιώματος των "μονοθεματικών" θρησκειών ούτε διδάσκει την αρχή το νομοτελειακώς αναπόφευκτο του ιστορικού γεγονότος. Αντιθέτως, αντλεί το υλικό της από την πραγματολογική ουσία της ιστορίας και λαμβάνει ως πρόσημο τον "λόγο" της ανθρώπινης ύπαρξης. Η γνωσιολογία ακριβώς αυτή διδάσκει ότι ο ανθρώπινος πόνος δεν είναι "προδημοκρατικός" αλλά διηνεκής η δε ευτυχία ζητούμενο με διαφορετικούς βεβαίως όρους και περιεχόμενο σε κάθε φάση της εξέλιξης του κοινωνικού ανθρώπου. Η κοσμοσυστημική γνωσιολογία -το εννοιολογικό της οπλοστάσιο και η μεθοδολογία της- οικοδομεί ένα σύστημα γνώσης με γνώμονα το καθολικό κοινωνικό γίγνεσθαι του ανθρώπου, και, συνακόλουθα, υποβάλλει σε δοκιμασία αξιολόγησης και ταξινόμησης, από εξελικτική άποψη τις επί μέρους κοινωνικές πραγματικότητες, όπως για παράδειγμα την σημερινή. Δεν κάνει το αντίθετο, να υποτάσει δηλαδή το καθολικό στο μερικό.
2 σχόλια:
Το λαθος στον μαρξισμο ειναι η φιλοσοφια της ιστοριας του χεγκελ.Οχι η μεγαλειωδης διαλεκτικη μεθοδος αλλα η μεταγραφη της φιλοσοφιας της ιστοριας του χεγκελ οπως εχει δειξει με επαρκεια ο Κωστας Παπαιωαννου.Μ'αυτην ειναι που μετατρεπεται σε γραμμικη αντιληψη της ιστοριας οπως λεει ο αλλος μεγαλοφυης λευκαδιτης ,ο Γερασιμος Κακλαμανης.Ομως η διαλεκτικη του συγκεκριμενου(Κ.Κοζικ) σαν γνωσιοθεωρια,η εννοια της αλλοτριωσης-πραγμοποιησης,η εννοια της ιδεολογιας ως ψευδους συνειδησης,η εννοια της ολοτητας και της πραξης ειναι αναντικαταστατες για μια ΚΑΘΟΛΙΚΗ ΓΝΩΣΙΟΛΟΓΙΑ.Ηδη ο μαρξισμος ειναι μια διαστρεβλωση του Μαρξ(βλ.Ντεμπορ:Η κοινωνια του θεαματος).Ο αυθεντικος μαρξισμος δεν ειναι ο λενινιστικος αλλα ο διαλεκτικος μαρξισμος(λουκατς,λ.γκολντμαν,ντεμπορ,κ.κοζικ).Αλλωστε ο Λ.Γκολντμαν ανοιξε τον δρομο για μια συνθεση μαρξ/λουκατς με τον ζιραρ.Καμια γνωσιολογια σημερα δεν μπορει να αγνοησει τον ζιραρ και γι'αυτο ακριβως ειναι σπουδαιο το εργο του Θ.Ζιακα.Κατα τα αλλα το εργο του κυριου Κοντογιωργη ειναι πραγματικα πολυτιμο και νομιζουμε οτι υπαρχει μια βαθια συμφωνια με τις αντιληψεις του Γερασιμου Κακλαμανη αν εξαιρεσουμε την διαφορετικη μεταχειριση του ορους "εθνος"(κατα τη γνωμη μας διαφορα μονο στην ορολογια και οχι στην ουσια).Ο διαλεκτικος μαρξισμος πρεπει να "διορθωθει" με την φιλοσοφια της ιστοριας των Γερασιμου Κακλαμανη,Γεωργιου Κοντογιωργη και Θ.Ζιακα.Φυσικα κατι τετοιο μοιαζει εκ πρωτης οψεως τουλαχιστον αστηρικτο αν οχι παρανοϊκα γελοιο και μετα βδελυγμιας θα το κοροιδεψουν αποκρουωντας το πρωτα οι μαρξιστες.Να επισημανουμε επισης οτι ο κ.Κοντογιωργης δεν δινει καμια εξηγηση του γιατι τοσο πονος και απατη στην ιστορια,ποιο το νοημα ολων αυτων μεχρι να διανυσουν οι κοινωνιες τα προσταδια της δημοκρατιας.Αν ισχυει η γραμμικη αντιληψη του κοσμοσυστηματος τοτε το παραλογο της ιστοριας μαλλον αυξανει .
Θα συμφωνήσω στα βασικά σημεία του σχολίου. Όμως, πριν ο Μαρξ διαστρεβλωθεί από τους μαρξιστές, είχε διαπράξει καίριες γνωσιολογικές και μεθοδολογικές "αταξίες" που βρίσκονται στην ρίζα των παρανοήσεων ή και των στρεβλώσεων του. Ο Μαρξ δεν διαφέρει επί της ουσίας από κάθε άλλη νεοτερική θεώρηση του κόσμου, είναι απλώς ετεροθαλής αδελφός της. Δεν οικοδόμησε μια καθολική γνωσιολογία, συνέβαλε και αυτός, ίσως περισσότερο από κάθε άλλον, στην προβολή του παρόντος σε πρότυπο ολοκλήρωσης και τα φαινόμενα που απαντώνται σ'αυτό σε θεμέλια μιας καθολικής, κατά την αντίληψή του, γνωσιολογίας. Θυμίζω το εξελικτικό γινόμενο που ορίζει η μετάβαση από τη "δουλοκτητική στην φεουδαλική, καπιταλιστική και εντέλει σοσιαλιστική" κοινωνία, τις απόψεις του για την κατάργηση του κράτους που ουσιαστικά ορίζουν την έννοια του ολοκληρωτισμού, το διακύβευμα της εκμετάλλευσης, που κατά τη γνώμη μου αποτελεί και το πιο τραγικό σημείο της αποτυχίας του να συλλάβει και, κατ’επέκταση, να ερμηνεύσει τα φαινόμενα. Ο Μαρξ απεφάνθη χωρίς περιστροφές –ίσως παραφράζοντας τον Αριστοτέλη στο πρώτο βιβλίο των Πολιτικών του- ότι γενεσιουργός αιτία της εκμετάλλευση είναι η ιδιοκτησία επί του κεφαλαίου και όχι η ιδιοκτησία επί του συστήματος (βλέπε ως προς αυτό το βιβλίο μου: Οικονομικά συστήματα και ελευθερία, Εκδ. Σιδέρη, Αθήνα, 2010). Ας μην ξεχνάμε ότι πουθενά στον Μαρξ -και σε κανένα νεοτερικό στοχαστή- δεν συναντάμε μια οποιαδήποτε μικρή νύξη για την εξέλιξη -για την κατεύθυνση και το περιεχόμενό της- ενώ προφανώς όλοι εγγράφονται στο διατακτικό του λεγόμενου Διαφωτισμού που, σε επίπεδο γνωσιολογίας, προσημείωσε αναιρετικά και άρα σε βάθος χρόνου αντιδραστικά τα πράγματα. Αρκεί ως προς αυτό να σταθούμε στην εμμονή της νεοτερικότητας να ορίζει ως δημοκρατικό ένα σύστημα που δεν συγκεντρώνει ουδέ καν τα ελάχιστα στοιχεία της αντιπροσώπευσης. Για να μην αναφερθώ στην τραγική παράμετρο των προσεγγίσεων της ελευθερίας, που αποτελεί την καρδιά του "είναι" του κοινωνικώς πραγματικού και της τυπολογίας του. Η κοσμοσυστημική γνωσιολογία με αυτό ακριβώς καταγίνεται. Δεν είναι γραμμική, διότι δεν αποτελεί προέκταση του βιώματος των "μονοθεματικών" θρησκειών ούτε διδάσκει την αρχή το νομοτελειακώς αναπόφευκτο του ιστορικού γεγονότος. Αντιθέτως, αντλεί το υλικό της από την πραγματολογική ουσία της ιστορίας και λαμβάνει ως πρόσημο τον "λόγο" της ανθρώπινης ύπαρξης. Η γνωσιολογία ακριβώς αυτή διδάσκει ότι ο ανθρώπινος πόνος δεν είναι "προδημοκρατικός" αλλά διηνεκής η δε ευτυχία ζητούμενο με διαφορετικούς βεβαίως όρους και περιεχόμενο σε κάθε φάση της εξέλιξης του κοινωνικού ανθρώπου. Η κοσμοσυστημική γνωσιολογία -το εννοιολογικό της οπλοστάσιο και η μεθοδολογία της- οικοδομεί ένα σύστημα γνώσης με γνώμονα το καθολικό κοινωνικό γίγνεσθαι του ανθρώπου, και, συνακόλουθα, υποβάλλει σε δοκιμασία αξιολόγησης και ταξινόμησης, από εξελικτική άποψη τις επί μέρους κοινωνικές πραγματικότητες, όπως για παράδειγμα την σημερινή. Δεν κάνει το αντίθετο, να υποτάσει δηλαδή το καθολικό στο μερικό.
Δημοσίευση σχολίου