Διαδικτυακή διάλεξη του Οµότιµου Καθηγητή Πολιτικής Επιστήµης και πρώην Πρύτανη του Παντείου Πανεπιστηµίου κ. Γιώργου Κοντογιώργη με θέμα «Από τον Οικουμενικό Ελληνισμό στην Ελλαδική Κοινωνία. Ένας απολογισμός δυο αιώνων από την Ελληνική Επανάσταση», την οποία διοργάνωσε στις 5.6.2020 το BCA.
Ποιητές όπως ο Κ. Π. Καβάφης, μας έδωσαν μια εξαίσια ερμηνεία (καλλιτεχνική) της διαχρονίας του Ελληνικού κόσμου.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαντού το έργο σας για τον Ελληνικό κόσμο, επιβεβαιώνεται κύριε Καθηγητά.
Το δυσάρεστο είναι που για διάφορους λόγους δεν είναι κυρίαρχο, και δεν εννοώ γνωσιολογικά αλλά από άποψης προβολής.
Ίσως να έχει να κάνει με την διανομή της ισχύος και την διαμόρφωση ενός μοντέλου εξάρτησης.
Μου γεννιώνται επομένως δυο ερωτήματα:
1. Τι είναι η πολιτική επιστήμη;
Διότι η συμβατική συγκριτική βιβλιογραφία περιγράφει άψογα (και ορθώς πράττει) τον σύγχρονο κόσμο. Γιατί δεν υπάρχει όμως ούτε το διαχρονικό (συγκριτικό) παράδειγμα, ούτε η προβολή στο μέλλον;
2. Διαβάζοντας Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη (Πολιτικά Διηγήματα), διαπίστωσα ότι πάλι επιβεβαιώνεστε ως προς το έργο σας.
Σε 3 επίπεδα:
- Α: στο κεντρικό της συγκρότησης του ελληνικού κράτους. Πιο συγκεκριμένα το εκλογικό σύστημα ήδη από το 1833 της βαυαρικής εγκαθίδρυσης της Οθωνικής περιόδου αποδόμησε τις φανερές συνελεύσεις των δημοτών (βλ. "Μικρά Μελέτη", 1892 -της Τρικουπικής περιόδου, της πτωχεύσεως-) και το τι ακολούθησε δεν λέγεται: παλινωδίες ως προς την ψήφο (εξ ου και το "δαγκωτό" ως δείγμα αφοσίωσης του εκλογέα στον πολιτικό, ο δικομματισμός, η απόλυτη διείσδυση της κομματικής στην πολιτική.
-Β: σε περιφερειακό (βλ. "Τα δύο Τέρατα", 1909) όπου η πολιτική πράξη κυριολεκτικά εκτρέπει τους "πολίτες" σε αντικείμενα ιδιοποίησης από άτεγκτους κομματικούς μηχανισμούς, η εκλογική διαδικασία είναι μια εντελώς χυδαία διαδικασία και παραπέμπει στον περίφημο Μαυρογιαλούρο του ελληνικού κινηματογράφου (βλ. Υπάρχει και φιλότιμο").
-Γ: Ως προς το έργο σας για την δεσποτική μετάλλαξη της Εκκλησίας, πάλι επιβεβαιώνεστε από την περιγραφή του Παπαδιαμάντη στο έργο του "Η επίσκεψις του Αγίου δεσπότη" και η συνακόλουθη αντίληψη αποδόμησης της πίστης και εκτροπής αυτής σε καθεστώς εξάρτησης απάδουσα του Ορθοδόξου παραδείγματος της Εκκλησίας του δήμου των πιστών (όπως αναφέρετε στο έργο και στις αναλύσεις σας εν γένει).
Τίθεται λοιπόν το (μάλλον ρητορικό) 2ο ερώτημα, αν τελικά οι πηγές έχουν κάποια αξία ή αν στην πραγματικότητα αρκούν οι κατάλληλες δικτυώσεις για να μπορέσει κανείς να μεταφέρει την γνώση και να γίνει κατανοητή στον ορίζοντα που της αρμόζει.
Με συγχωρείτε για το μακρόσυρτο κείμενο,
Με εκτίμηση
Γιώργος Π.