Το κράτος κατοχής και η δυναστική κομματοκρατία.

'Η πώς η αλλοτρίωση λειτουργεί ως  πρόκληση. 

Η περίπτωση των "απολαβών" των βουλευτών και των υπουργών

Πολλοί πιστεύουν ακόμη ότι η κατοχή της ελληνικής κοινωνίας είναι εξωτερική. Μέγα λάθος. Η εξωτερική κατοχή συμπληρώνει και νομιμοποιεί το καθεστώς της εσωτερικής κατοχής επί της ελληνικής κοινωνίας που συντηρεί η δυναστική κομματοκρατία με όχημα το κράτος της νεοτερικότητας.

Η μεταπολίτευση, ως η ολική επαναφορά στο καθεστώς της απεχθούς φαυλοκρατίας του 19ου αιώνα, αποτελεί την πρωτογενή αιτία της κρίσης που διάγει την περίοδο αυτή η χώρα. Η διαχείρισή της όμως είναι αποδεικτική της κομματοκρατικής αλλοτρίωσης που οδηγεί την πολιτική τάξη όχι μόνο να μην ομολογεί, αλλά και να διαδηλώνει με έπαρση το ρόλο της, ως δυνάστη της ελληνικής κοινωνίας. Η "πολιτεία" της πολιτικής τάξης, από την ώρα που έριξε τη χώρα και τυπικά στον καιάδα, αποκαλύπτει, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι η στρατηγική της εξόδου από την κρίση αποτελεί πάρεργη -και δη εξαναγκασμένη από τους πιστωτές- στόχευση, σε σχέση με το μείζον, που είναι η διατήρηση του δυναστικού επί της ελληνικής κοινωνίας κράτους. Ο εθισμός στην αλλοτρίωση καλλιεργεί εμμονές σε αντιστάσεις, οι οποίες εγγυώνται μόνο τη νομή του πηδαλίου στο μέσον της καταστροφής. Η πολιτική τάξη επαίρεται ότι έχει ανακαλύψει τελικά τον τρόπο να βυθίζει και το βυθό όπου έχει καταποντίσει την ελληνική κοινωνία. Η αλλοτρίωση αυτή, σε συνδυασμό με την ιδιοποίηση του κράτους, λειτουργεί αποτρεπτικά σε κάθε μέτρο διάσωσης της χώρας και φυσικά στην ιδέα μιας στοιχειώδους ανάταξης της συνείδησής τους. Το νεοελληνικό πολιτικό σύστημα όχι μόνο δεν κινητοποιεί τις ενοχές των συντελεστών της καταστροφής της χώρας, αλλ'ούτε καν παράγει φιλοδοξία υστεροφημίας. Η συναίνεση που διατρέχει το σύνολο της πολιτικής τάξης της χώρας εστιάζεται στη διατήρηση, αντί πάσης θυσίας, των τριών θεμελιωδών πυλώνων της καταστροφής: της δυναστικής κομματοκρατίας, του ιδιοποιημένου κράτους και της νομοθεσίας που συντηρεί τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Η κοινωνία των πολιτών, η ελληνική κοινωνία στο σύνολό της,  παραμένει σταθερά ο μείζων εχθρός των νομέων του πολιτικού συστήματος. Η απόγνωσή της μπροστά στην απουσία προοπτικής την οδηγεί να εσωτερικοποιεί, με τη σειρά της το σύνδρομο της αυτοκαταστροφής και να το εκδηλώνει σε αδιέξοδη πολιτική πράξη.

Ενδείκτης του βαθμού αλλοτρίωσης και, περαιτέρω, της πώρωσης που έχει ενσταλλάξει στη λογική του πολιτικού προσωπικού ο εθισμός στην κομματοκρατική λειτουργία και ιδιοποίηση του κράτους είναι η επιθετική αλαζονεία με την οποία αντιδρά στο αίτημα να σταθεί αλληλέγγυο στην κρίση με την πάσχουσα, εξ αιτίας του, κοινωνία.  Το ενδεχόμενο αυτό το θεωρεί αδιανόητο. Προκύπτει έτσι ότι:

Λαϊκισμός χαρακτηρίζεται η αξίωση του άνεργου ή του μισθωτού των 500 ευρώ να μειωθούν επίσης, λόγω της κρίσης, οι απολαβές, τα προνόμια και η νομιμοποιημένη ασυδοσία των βουλευτών. Αντιθέτως, θεωρείται πατριωτικό καθήκον η υπομονή στην ανεργία ή στη μείωση των δεδουλευμένων μισθών και των εισοδημάτων της κοινωνίας των πολιτών.

Η δυναστική αυτή ύβρις του πολιτικού προσωπικού αντιστοιχείται με τον λόγο του Ιωάννη Καποδίστρια προς την Δ' Εθνοσυνέλευση:  

 «Ελπίζω ότι όσοι εξ υμών συμμετάσχουν εις την Κυβέρνησιν θέλουν γνωρίσει μεθ’ εμού ότι εις τας παρούσας περιπτώσεις, όσοι ευρίσκονται εις δημόσια υπουργήματα δεν είναι δυνατόν να λαμβάνουν μισθούς αναλόγως με τον βαθμό του υψηλού υπουργήματός των και με τας εκδουλεύσεις των, αλλά ότι οι μισθοί ούτοι πρέπει να αναλογούν ακριβώς με τα χρηματικά μέσα, τα οποία έχει η Κυβέρνησις εις την εξουσίαν της.»

«…εφ’όσον τα ιδιαίτερα εισοδήματά μου αρκούν διά να ζήσω, αρνούμαι να εγγίσω μέχρι και του οβολού τα δημόσια χρήματα, ενώ ευρισκόμεθα εις το μέσον ερειπίων και ανθρώπων βυθισμένων εις εσχάτην πενίαν».

Επισήμανση: Στις κατωτέρω απολαβές δεν υπολογίζονται προφανώς οι υπόγειες χρηματοδοτήσεις και φυσικά το νομικό καθεστώς του κράτους κατοχής που κατοχυρώνεται με το Σύνταγμα. Οι πολιτικοί θεωρούν αυτονόητο ότι μπορούν νομίμως να λεηλατούν το κράτος, να μοιράζονται τα ιμάτιά του από κοινού με τους συγκατανευσιφάγους της πολιτικής παρέας, να πολιτεύονται καταστρέφοντας τη χώρα και να μην υπόκεινται στη δικαιοσύνη. Κατά τα άλλα, το σύστημα αυτό διδάσκεται τόσο από τους νομείς του όσο και από την κρατική διανόηση, ότι είναι δημοκρατικό και ότι οι πολιτικοί αντιπροσωπεύουν, δηλαδή υπόκεινται στη βούληση του ελληνικού λαού και του έθνους!!!....

Georges Contogeorgis

La Dittatura militare in Grecia (1967-1974)

Questioni di approccio del fenomeno autoritario

1. Introduzione

Il regime autoritario in Grecia solleva una questione generale legata sia alla natura della società greca, sia al contenuto dell’evoluzione della nostra epoca. In tal senso, la comprensione del fenomeno presuppone che si risolva la questione della posizione che questo occupa nel sistema politico greco in generale, e al di là, quella della sua relazione con i regimi analoghi o i totalitarismi del periodo compreso fra le due Guerre e della penisola Iberica.

          L’ipotesi di lavoro è che in Grecia il regime autoritario costituisce nel sistema politico una parentesi che non è conforme alla propria natura e, più precisamente, si tratta di un sintomo esogeno risultante dalla non armonizzazione della società greca con il deficit democratico dei fattori della Guerra fredda. A differenza della Dittatura in Grecia, i regimi autoritari della penisola Iberica sono un prolungamento e, in un altro senso, un residuo dei totalitarismi del periodo compreso tra le due Guerre mondiali.

Γιώργος Κοντογιώργης,

Η 11η Σεπτέμβρη και το διακύβευμα της "παγκοσμιοποίησης"[1]

Η τρομοκρατική επίθεση της Αλ Κάιντα στις ΗΠΑ την 11η Σεπτεμβρίου 2001 υπήρξε το αποτέλεσμα των διεργασιών που ακολούθησαν την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού και του ιστορικού διπολισμού που δέσποσε, ιδίως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Με αφετηρία τις ΗΠΑ συγκροτήθηκε τότε μια νέα θεωρία της πολιτικής και των Διεθνών Σχέσεων που διετείνετο ότι η διαμόρφωση του κοινωνικο-οικονομικού και πολιτικού γίγνεσθαι υπαγορεύεται από τον πολιτισμό, ο οποίος οριζόταν με γνώμονα την θρησκεία. Η δεκτικότητα στη δημοκρατία, η οικονομική επίδοση των κοινωνιών, οι διεθνείς σχέσεις είναι παράγωγα φαινόμενα της θρησκείας. Από τη μια, η "δυτική" χριστιανοσύνη" που ενσάρκωνε όλα τα χαρακτηριστικά της ανθρωποκεντρικής προόδου και από την άλλη οι άλλες θρησκείες ή δόγματα που όφειλαν να εγκαταλειφθούν ή έστω να προσομοιάσουν στο πολιτισμικό/θρησκευτικό κεκτημένο της Δύσης για να εκσυγχρονισθούν.

Ίδρυμα Β & Μ Θεοχαράκη,

Κύκλος διαλέξεων του καθηγητή Γιώργου Κοντογιώργη,

"Ο Eλληνισμός και ο κόσμος σήμερα. Μία απάντηση στην κρίση;"

17 Ιανουαρίου 2012 - 21 Φεβρουαρίου 2012

Χώρος : Αμφιθέατρο Ιδρύματος Β & Μ Θεοχαράκη

Η κρίση που διέρχεται ο κόσμος σήμερα επαναφέρει το ερώτημα:  Εξακολουθεί ο ελληνικός κόσμος να είναι επίκαιρος; Μπορεί να βοηθήσει τον σημερινό άνθρωπο να κατανοήσει τον κόσμο της εποχής του, να δώσει απαντήσεις στα προβλήματα που αντιμετωπίζει ή, ενδεχομένως, να του υποδείξει το μέλλον; 

Αναθεωρώντας τον τρόπο που ορίζουμε θεμελιώδεις έννοιες, όπως η δημοκρατία, η αντιπροσώπευση, η ελευθερία και τα δικαιώματα, η πολιτική, η εργασία, το παγκόσμιο σύστημα, ή φαινόμενα, όπως ο πόλεμος και η ειρήνη, η παγκοσμιοποίηση, η οικονομική αγορά και, περαιτέρω, η τυπολογία της εξέλιξης των κοινωνιών, ο καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης προσεγγίζει τον Ελληνισμό ως κοσμοσύστημα. Παράλληλα, δίνει μέσα από τη σειρά των διαλέξεων του το κλειδί για την κατανόηση του σύγχρονου κόσμου, υπό το πρίσμα του μέλλοντος, που διδάσκει ο Ελληνισμός.

Με τον καθηγητή Γιώργο Κοντογιώργη

17, 24, 31/1, 7, 14, 21/2/2012

Τρίτη 18:00-20:00
Κύκλος 6 διαλέξεων: 70 € , 35 €
Μεμονωμένη διάλεξη: 15 € , 8 €

Ειδική έκπτωση 10% στους ΚΥΚΛΟΥΣ και 20% στα ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΕΣ ΔΙΑΛΕΞΕΙΣ. Ισχύει για ταυτόχρονη προαγορά περισσοτέρων του ενός προγραμμάτων.

Ίδρυμα Εικαστικών Τεχνών και Μουσικής
Βασίλη & Μαρίνας Θεοχαράκη
Βασιλίσσης Σοφίας 9 & Μέρλιν 1
106 71 Αθήνα
Τ: 210-3611206 (εσ. 1041)
F: 210-3611349
E: hkatharakis@theocharakis-foundation.gr

W: www.thf.gr

Georges Contogeorgis

Il fenomeno autoritario in Europa

Ho intenzione di trattare il soggetto del fenomeno autoritario in Europa in tre parti: in primo luogo, presenterò il contesto storico in cui il fenomeno autoritario si è sviluppato in Europa; in seguito, abbozzerò una sorta di tipologia di fenomeno autoritario in senso ampio. Infine, tenterò di spiegare il fenomeno autoritario moderno, in relazione con le teorie moderne che hanno provato ad interpretarlo, e tenterò anche di situare la mia spiegazione in un contesto evolutivo del cosmosistema globale.

1. Il contesto storico del fenomeno autoritario

In generale, la modernità è convinta che il nostro periodo storico, che definirei cosmosistemico, non rappresenti una fase di pochi secoli, bensì un'epoca di lunghissima durata. Inoltre, ben più grave, viene insegnato che il mondo moderno è passato immediatamente dallo stadio primario, ovvero la proto-genetica, del suo sviluppo antropocentrico, allo stadio finale, quello conclusivo, che corrisponde alla democrazia[1]. Si elude il fatto che l’evoluzione sociale è soggetta ai parametri che reggono gli esseri umani in generale: il passaggio dalla nascita alla maturità costituisce un processo che dipende non da una decisione ma dalla natura del fenomeno.

Casus Belli - Γ. Κοντογιώργης - Κράτος κατοχής, κρίση και κοινωνία - 5 Σεπ 11

Από τό "LoMak's blog"

Συνέντευξη του Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και πρώην πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου κ. Γιώργου Κοντογιώργη, στις 5.9.11 στην εκπομπή Casus Belli, σχετικά με τη μεταρρύθμιση Διαμαντοπούλου, τη σημερινή λειτουργία της ελληνικής κοινωνίας των πολιτών, τη δυναστική κομματοκρατία που κατέχει το κράτος και την τρέχουσα κρίση, όπου επισημαίνει ότι η μόνη ελπίδα για έξοδο από αυτήν είναι η μεταβολή του πολιτικού συστήματος.

Γιώργος Κοντογιώργης: "Η Ελλάδα είναι ένα κράτος υπό διπλή κατοχή"

Αναδημοσίευση συνέντευξης από το Mediasoup

Fri, 02/09/2011 - 23:15 — Mediasoup

Από μικρό παιδί θαύμαζε τον πατέρα του για την σπάνια αφηγητική του ικανότητα, την οποία εν συνεχεία κληρονόμησε. Πολύ μικρός, όταν τον ρωτούσαν τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις, εκείνος απαντούσε μονολεκτικά πολιτικός! Παρά ταύτα, στην πορεία της ζωής του αρνήθηκε συστηματικά την επαγγελματικού τύπου εμπλοκή του με την πολιτική, καθώς η επιστημονική γνώση που απέκτησε ακολουθώντας ακαδημαϊκή πορεία, γρήγορα τον οδήγησε στο συμπέρασμα ότι η πολιτική στην Ελλάδα ήταν πάντα ευτελισμένη!.

Για τον διακεκριμένο καθηγητή πολιτικής επιστήμης, πρώην Πρύτανη της Παντείου και εκλεκτό συμπατριώτη μας κ. Γιώργο Κοντογιώργη, το παιχνίδι στη χώρα μας είναι στημένο και από πριν ξεπουλημένο…

Πολιτικοί «καρμπόν», μέσα σ’ ένα «σικέ» πολιτικό σύστημα, που επιμένει να «λεηλατεί» την ελληνική κοινωνία, από την εποχή του Όθωνα μέχρι σήμερα, με απώτερο σκοπό –τι άλλο;- το προσωπικό όφελος!

Είναι οι ίδιοι οι πολιτικοί, κατά τον κ. Κοντογιώργη, που εξωθούν τον πολίτη στην διαπλοκή και στο ρουσφέτι. Είναι αυτοί που υπερδάνεισαν τη χώρα για να φάνε και να σπαταλήσουν περισσότερα –όπως λέει-, κάνοντας κακή διαχείριση και αδιαφορώντας για το συμφέρον της κοινωνίας. Είναι αυτοί που καθημερινά διαπράττουν «εγκλήματα», χωρίς να δικάζονται γι’ αυτά, αλλά και χωρίς να ντρέπονται γι’ αυτά! Το πολιτικό σύστημα της χώρας, θα πει, δεν παράγει καν φιλοδοξία.

Η κρίση στη χώρα μας δεν φαίνεται να εξέπληξε τον Πρώην Πρύτανη της Παντείου, ο οποίος χρόνια τώρα -μέσα απ’ τα γραπτά του και τη γενικότερη συνολική του παρουσία- προσπαθούσε μάταια να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου. «Ήταν θέμα χρόνου να ξεσπάσει», λέει χαρακτηριστικά.

Στην παρούσα φάση, θεωρεί ότι όλοι μας είμαστε «όμηροι» ενός κράτους υπό διπλή κατοχή, εξωτερική και εσωτερική, απ’ την οποία δεν προβλέπει να βγούμε ούτε καν στις επόμενες δεκαετίες... Μέχρι τότε όμως, η αφρόκρεμα της ελληνικής κοινωνίας –όπως λέει- θα έχει αναζητήσει την τύχη της στο εξωτερικό, αφήνοντας πίσω από την μια πλευρά, όσους θα μπορούν να προσφέρουν έργο στους ξένους κινεζικού τύπου και από την άλλη, τους οικονομικούς μετανάστες, τους οποίους και θεωρεί ότι χρησιμοποιούν ως υπομόχλιο εναντίον της κοινωνίας…

Ακολουθεί η συνέντευξη...