Με το κάλεσμά μου της 29ης Μαΐου τρ.έ., υπέβαλα την πρόταση η κοινωνία των πολιτών να περικυκλώσει τη Βουλή και το Μαξίμου, με συγκεκριμένα αιτήματα.
Επανέρχομαι για να επισημάνω ότι η κοινωνία των πολιτών, που θα περικυκλώσει τη Βουλή στις 15 Ιουνίου, πρέπει να διατυπώσει με "νομοθετική" σαφήνεια τα αιτήματά της και να είναι ρεαλιστικά.
Να αντιληφθεί ότι το μείζον πρόβλημα δεν είναι το μνημόνιο, αλλά οι λόγοι που οδήγησαν σ'αυτό. Ότι η διάσωση της χώρας δεν είναι εφικτή χωρίς τη μεταβολή του πολιτικού συστήματος.
Να συνειδητοποιήσει επίσης ότι η δύναμη της συλλογικότητάς της είναι εκρηκτική, αρκεί να λειτουργήσει συντεταγμένα ως σώμα απέναντι στους λεηλάτες του δημόσιου αγαθού.
Αντί η κοινωνία των πολιτών να διαδηλώνει για να αναγκάσει τους πολιτικούς να συνεκτιμήσουν τη βούλησή της, να αξιώσει τη συμμετοχή της στο πολιτικό σύστημα ως εντολέας.
Στο πλαίσιο αυτό, απευθύνω έκκληση να προσέλθει στην περικύκλωση με συγκεκριμένες νομοθετικές προτάσεις, που αλλάζουν κατά μικρόν αλλά ουσιωδώς το πολιτικό σύστημα, και να μην αποχωρήσει εάν δεν ψηφισθούν.
Προτείνω τις εξής νομοθετικές ρυθμίσεις:
1. Να καταργηθούν η ασυλία και οι νόμοι περί ευθύνης του πολιτικού προσωπικού. Να υπαχθεί το πολιτικό προσωπικό για τη βλάβη που προκαλεί η πολιτική του δράση στην κοινό δίκαιο με την επιβαρυντική επισήμανση ότι το πολιτικό αδίκημα βλάπτει δυσανάλογα πολλούς σε σχέση με το κοινό αδίκημα. Το αρμόδιο δικαστήριο να απαρτίζεται από κληρούμενο σώμα δικαστών με τη συμμετοχή ενόρκων πολιτών.
2. Να θεσμοθετηθεί η αρμοδιότητα του "ελέγχειν" το πολιτικό προσωπικό (και επίσης της διοίκησης και της δικαιοσύνης) από το ειδικό προς τούτο δικαστήριο. Ο έλεγχος να αφορά και τα άτομα (π.χ. τον βουλευτή ανά εξάμηνο από κληρούμενο σώμα πολιτών της εκλογικής του περιφέρειας) και τα πολιτειακά σώματα (λ.χ. τη βουλή, την κυβέρνηση κλπ).
3. Να εισαχθεί η πολιτική ευθύνη (το "ευθύνειν") του πολιτικού προσωπικού για τις πολιτικές του πράξεις (ή παραλήψεις), οι οποίες βλάπτουν την κοινωνία των πολιτών. Να διατυπωθεί με σαφήνεια ότι σκοπός του "πολιτεύεσθαι" είναι το συμφέρον (του έθνους) της κοινωνίας και όχι (του έθνους) του κράτους. Δεν νοείται τον 21ο αιώνα να ζούμε σε καθεστώς προγενέστερο εκείνου του Σόλωνα.
4. Να αναγνωρισθεί στον πολίτη δικαίωμα "εννόμου συμφέροντος" για τη βλάβη που του προκαλούν οι φορείς της διοίκησης, της δικαιοσύνης και το πολιτικό προσωπικό. Απέναντι στον πολίτη, να ευθύνεται ευθέως ο διοικητικός, δικαστικός και πολιτικός αξιωματούχος και, όλως επικουρικώς, το κράτος.
5. Να αξιωθεί η υποχρεωτική έκφραση γνώμης (της βούλησης) της κοινωνίας των πολιτών πριν από κάθε πολιτική απόφαση (κυβερνητική ή νομοθετική) καθώς και η δυνατότητά της να εγείρει ζητήματα πολιτικής που εκτιμά ότι χρήζουν αντιμετώπισης (π.χ. η αποτελεσματική λειτουργία της διοίκησης). Πρακτικά θα μπορούσε να αξιοποιηθεί η επιστημονική δυνατότητα των δημοσκοπήσεων, δεν χρειάζεται να μαζεύουμε κάθε φορά όλη την κοινωνία στην πλατεία Συντάγματος. Πριν από τη λήψη οποιαδήποτε απόφασης να είναι υποχρεωτική η δημοσκόπηση της κοινωνίας για το τι θέλει. Ή, ακόμη περισσότερο, να δημιουργηθεί ένας διαρκής δημοσκοπικός Δήμος, ο οποίος θα συζητά και θα αποφαίνεται για τα προβλήματα της χώρας σε πολιτικό επίπεδο. Αυτό είναι ένα από τα πολλά παραδείγματα ρυθμίσεων που θα έκαναν εφικτή τη μετάβαση σε μια σχετική προσομοίωση αντιπροσώπευσης. Αλλά είναι απαραίτητο η κοινωνία πολιτών να εισέλθει θεσμικά στην πολιτική. Να συμμετέχει στις αποφάσεις. Θα προκύπτει έτσι τι θεωρεί η κοινωνία των πολιτών συμφέρον της και τι όχι. Στον παρόντα χρόνο θα αρκούσε η υποχρεωτικότητα της γνώμης και όχι ο υποχρεωτικός της χαρακτήρας για την πολιτική εξουσία. Το "ελέγχειν" και το "ευθύνειν' σε συνδυασμό με την εκλογική διαδικασία, θα εξισορροπεί την βούληση της πολιτικής εξουσίας να αυτονομείται.
6. Να αξιωθεί από τη Βουλή να παραιτηθεί από την καταχρηστική της "αρμοδιότητα" να νομοθετεί για ζητήματα πολιτικής ευθύνης των μελών της και ιδίως να εμπλέκεται στη διαχείριση των ευθυνών τους. Να υπαχθούν όλες οι υποθέσεις ασυλίας και σκανδάλων από τη μεταπολίτευση και εντεύθεν στη δικαιοσύνη. Οι υποθέσεις που ανάγονται στο "ευθύνειν" των πολιτικών, από τη φύση τους, δεν παραγράφονται.
7. Τα περισσότερα από τα παραπάνω δεν απαιτούν αναθεώρηση του Συντάγματος. Για άλλα αρκεί η παραίτηση της Βουλής από τις καταχρηστικές της προνομίες. Ειδάλλως, η κοινωνία των πολιτών να αξιώσει την αναστολή των άρθρων του Συντάγματος που επιφυλάσσουν στην πολιτική εξουσία την ιδιότητα του εντολέα.
Αθήνα, 13.6.2011
Συμφωνώ κατά βάση με τον Κοντογεώργη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠιστεύω όμως στην πλήρη αλλαγή του συντάγματος και στην διαμόρφωση ενός πολιτειακού συστήματος με α) μια κομματική βουλή, β) μια λαϊκή κληρωτών όλων των δικαιούχων πολιτών και γ) μια επαγγελματική κληρωτών εργαζομένων που πληρώνουν φόρους (από την τσέπη τους και όχι εικονικούς)δηλαδή προερχόμενους από τις πραγματικά παραγωγικές δυνάμεις της χώρας (τουλάχιστον στην αρχική φάση, δηλαδή τώρα που οι έντιμοι παραγωγικοί πολίτες είναι απειροελάχιστοι).
Οι 3 βουλές θα έχουν το ίδιο έργο (νομοθετικό), που θα σχεδιάζεται από κοινές επιτροπές αλλά θα επικυρώνεται και από τα 3 διαφορετικά σώματα με διαφορετική πλειοψηφία (πχ η βουλή των κομμάτων με ποσοστό 50%+1, ενώ η λαϊκή βουλή κληρωτών με ποσοστό 30%+1).
Πλην της κομματικής βουλής, οι βουλευτές των 2 βουλών από κληρωτούς θα είναι άμισθοι, σε μεγάλο αριθμό, θα λειτουργούν από τα σπίτια τους μέσω διαδυκτίου και θα απασχολούνται με το έργο τους σε ώρες εκτός εργασίας. Σήμερα, στην ψηφιοποιημένη εποχή νομίζω ότι αυτό είναι πλέον εφικτό και οι πολίτες θα το δεχτούν.
Το πρόβλημα είναι στο πως θα αναγκάσουμε την σημερινή πολιτική ηγεσία να αποδεχτεί τέτοιου μεγέθους αλλαγές χωρίς να χυθεί αίμα: Το αίτημα στην συγκέντρωση της 15/6/2011 στο σύνταγμα πρέπει να είναι η απαίτηση από τον πρόεδρο της δημοκρατίας να ασκήσει τις αρμοδιότητες του, να κυρήξει δηλαδή εκλογές για συνταγματική κυβέρνηση, με υποψήφιους, σε χωριστή από τα κόμματα λίστα, όλους τους Έλληνες καθηγητές πανεπιστημίων εντός και εκτός Ελλάδας με αντικείμενο την πολιτική, την φιλοσοφία το δίκαιο και την οικονομία. Εναλλακτικά φοβάμαι ότι η βία θα δώσει τις δικές της λύσεις που το πιθανότερο είναι να μας οδηγήσουν σε ολέθριες καταστάσεις.
Συμφωνώ εν μέρει.¨ομως Κε Κοντογιώργη
ΑπάντησηΔιαγραφήπρέπει να αλλάξει και το Σύνταγμα. Οπωσδήποτε να έχει περισσότερες εξουσίες ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας(ή μήπως έχει και ο παρών δεν τις χρησιμοποιεί;) και να υπάρχει ένα άλλο σώμα εκτός Βουλής το οπόίο θα ελέγχει το νομοθετικό έργο. Επίσης Η Δικαιοσύνη να γίνει αυτόνομη για να μπορεί να κάνει αντικειμενικά το έργο της
«Οι Έλληνες στέλνουν έναν καταστροφικό μήνυμα» γράφει η Welt, τονίζοντας πως «στην Ελλάδα όλοι φέρουν μερίδιο ευθύνης για το ελληνικό χρέος, τόσο οι πολιτικοί όσο και τα συνδικάτα που αγνοούν την πραγματικότητα και οι πολίτες χωρίς κριτική σκέψη».
ΑπάντησηΔιαγραφήΟξυδερκής και διεισδυτική είναι η ανάλυσή σας κ. Κοντογεώργη.Το πολιτικό μας σύστημα φέρει την κύρια ευθύνη της αποτυχίας μας.Και μάλιστα το ίδιο επιδιώκει την διαιώνιση της ασυλίας που έχει εξασφαλίσει,χωρίς να πασχίζει για άρση του αδιεξόδου. Το πολιτικό μας σύστημα δεν υπηρετεί αυτό που το υπερβαίνει. Αφήνω κατά μέρος την απόλυτη ανάγκη για κατεπείγουσα αναδιόργάνωση της εθνικής παραγωγής.Πώς όμως ο μοναχικός πολίτης μπορεί να βοηθήσει προς τη λύση? Η ψήφος του δεν έχει διέξοδο και βάρος και η φωνή του δεν ακούγεται.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣήμερα θεωρώ επισφαλή κάθε επέμβαση στο σύνταγμα γιατί οι καιροί είναι πονηροί!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕίναι προτιμότερο μεταβατικά να γίνουν οι όποιες αλλαγές Νομοθετικά και να γίνει ζύμωση και ωρίμανση των αιτημάτων.
Συμφωνώ απόλυτα με τους κληρωτούς και νομίζω άμεσα μπορεί να εφαρμοστεί στην τοπική Αυτοδιοίκηση και σε επίκαιρες θέσεις (προιστάμενοι υπηρεσιών, στρατού, δικαστικοί...) αντί του ορισμού με κομματικά κλπ κριτήρια.
κ.Κοντογιώργη σας περιμένουμε στην Πρέβεζα!