Σελίδες

Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011

Νέο Βιβλίο: "Περί ΕΘΝΟΥΣ και ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ"





ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Γιώργος Κοντογιώργης
«Περί ΕΘΝΟΥΣ και ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ»
Εκδόσεις ΙΑΝΟS, 2011
ISBN: 978-960-6882-38-8
Σελ. 152
Τιμή: 7,00€
Διαστάσεις: 9,7 cm Χ 17 cm

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΙΑΝΟS (σειρά Μικρός Ιανός) το νέο βιβλίο του Γιώργου Κοντογιώργη «Περί ΕΘΝΟΥΣ και ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑΣ»

Στο νέο βιβλίο του ο Γ.Κ. εξετάζει την έννοια του έθνους στην καθολικότητά της και, υπό το πρίσμα αυτό, την έννοια του ελληνικού έθνους.  Το έθνος, ως έννοια, αποτελεί κοινωνικό γεγονός που προσιδιάζει στον τύπο της ελεύθερης κοινωνίας, όπως ακριβώς και τα ομόλογα φαινόμενα της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της ισότητας κλπ. Ο σ. απορρίπτει, επομένως, τις νεοτερικές προσεγγίσεις που αντιμετωπίζουν το έθνος ως επινόηση ή κατασκευή και ως πρωτόγνωρο φαινόμενο της εποχής μας. Οι αντιλήψεις αυτές ενοχοποιούνται ως ολιγαρχικές, ιστορικά ανυπόστατες  και γνωσιολογικά αυθαίρετες. Υποστηρίζει ότι το έθνος, ως συλλογική ταυτότητα, δηλαδή ως συνείδηση κοινωνίας, αποτέλεσε την ιστορική σταθερά του ελληνικού κόσμου, ενώ, ως προς τις μεταλλάξεις του, ακολούθησε κατά πόδας τις εξελίξεις του ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος με το οποίο ταυτίσθηκε. Ο ελληνικός κόσμος εξέφρασε πολιτικά την εθνική του συλλογικότητα με όχημα τη συνέργεια των πόλεων ή, αργότερα, την οικουμενική κοσμόπολη. Η σύμπτωση του έθνους με το ενιαίο κράτος αποτελεί τη μόνη ιδιαιτερότητα της νεότερης εποχής. Όμως, η ενσάρκωσή του από το κράτος οφείλεται στο ότι το τελευταίο ενσάρκωσε επίσης το πολιτικό σύστημα. Πράγμα που προσιδιάζει στην πρωτο-πολιτική φάση που βιώνει η εποχή μας. Το έθνος του (μη δημοκρατικού) κράτους αντιτείνεται, επομένως, στο έθνος της (δημοκρατικής) κοινωνίας. Στο μέτρο που, ο νεότερος κόσμος, θα διευρύνει το πεδίο της ελευθερίας του, οι κοινωνίες θα διεκδικούν τη συμμετοχή τους στην πολιτεία -με πρόσημο την αντιπροσώπευση ή τη δημοκρατία- και, κατ'επέκταση, στη διαχείριση της μοίρας τους, δηλαδή της συλλογικότητάς τους. Ώστε, ο ισχυρισμός της νεοτερικής διανόησης ότι ο εκδημοκρατισμός της πολιτείας θα εξαφανίσει το έθνος, συλλαμβάνεται ως ιδεολογικά διατεταγμένος και, μάλιστα, ολιγαρχικός. Απλώς, εν προκειμένω, η ενσάρκωση της πολιτείας από την κοινωνία των πολιτών, αντί του κράτους, θα αναιρέσει επίσης την οικειοποίηση του έθνους από αυτό, με αποτέλεσμα το κοινωνικό υποκείμενο να αναλάβει την πολιτική του έκφραση.

Τα περιεχόμενα
Αντί προλόγου. Το παρελθόν και η πρόοδος
Το έθνος ως έννοια: Το έθνος της νεοτερικότητας ως "επινόηση" και ως "φαντασιακή" απομίμηση. Η "τεχνιτή" κατασκευή του έθνους ως επινόηση της ολιγαρχίας. Το έθνος ως ταυτότητα της ανθρωποκεντρικής κοινωνίας. Το έθνος ως συνείδηση κοινωνίας και η ελευθερία. Το διακύβευμα του "έθνους της κοινωνίας" ανάμεσα στο "κράτος-έθνος" και στο κράτος της "παγκοσμιοποίησης". Το έθνος και η ελευθερία της κοινωνίας των πολιτών. Εθνική πολυσημία και πολυπολιτισμικότητα
Το ελληνικό παράδειγμα: Οι κρατούσες "σχολές" προσέγγισης του ελληνικού φαινομένου. Το ελληνικό έθνος ως έθνος κοσμοσύστημα. Το έθνος ως πολιτισμική και ως πολιτική έννοια. Η βασιλεύουσα Πόλις και η ιδέα της Ρώμης στο έθνος κοσμοσύστημα. Η θέση της νέας θρησκείας στο ταυτοτικό γινόμενο του έθνους κοσμοσυστήματος. Η "ελληνική παιδεία" ως υπόβαθρο της καταγωγικής αναγωγής του έθνους. Οι θεμέλιες προϋποθέσεις της εθνικής συλλογικότητας στο Βυζάντιο. Το έθνος κοσμοσύστημα και η γένεση του νέου ελληνισμού. Οι σταθερές και οι μεταβλητές του έθνους και οι επιπτώσεις της συνάντησης της ελληνικής οικουμένης με την πρωτο-ανθρωποκεντρική νεοτερικότητα.


Ο καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης χρημάτισε πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου, διευθυντής Ερευνών του Εθνικού Κέ-ντρου Επιστημονικών Ερευνών (CNRS) της Γαλλίας, επί πολλά χρόνια επισκέπτης καθηγητής του Ινστιτούτου Πολιτικών Επιστημών (IEP) του Παρισιού, τιτουλάριος της έδρας Francqui του Πανεπιστημίου των Βρυξελλών. Έχει διδάξει σε πολλά ξένα πανεπιστήμια. Είναι μέλος του επιστημονικού συμβουλίου και καθηγητής στο Μάστερ Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου της Σιένας και αντεπιστέλλον μέλος της Διεθνούς Ακαδημίας του Πολιτισμού της Πορτογαλίας.

Ποιός ο χαρακτήρας του ελληνικού πολιτικού συστήματος

Η συνέντευξη του καθηγητή Γ. Κοντογιώργη

Posted on Μαρτίου 24, 2011 by UDemand
Το UDemand ξεκινά μία νέα πρωτοβουλία…!!
Μία σειρά συνεντεύξεων από ανθρώπους που νομίζουμε ότι μπορούν να μας προτείνουν κάτι καινούργιο, ότι μπορούν να μας βοηθήσουν να βγούμε από την κρίση που βιώνουμε.
Στην πρώτη συνέντευξη συμμετείχε ο καθηγητής Γιώργος Κοντογιώργης, τον οποίο και ευχαριστούμε θερμά!
Ερώτηση: Μέχρι τώρα έχει επικρατήσει η πελατειακή σχέση μεταξύ πολιτών-κράτους και η απουσία συλλογικών οργάνων. Πώς θα μπορέσει ο πολίτης να αποκτήσει αποφασιστικό ρόλο και συμμετοχή στην πολιτική της χώρας; Πιστεύετε ότι η νέα διαίρεση της χώρας σε περιφέρειες μπορεί να βοηθήσει ώστε να ληφθούν, πιο οργανωμένα, πρωτοβουλίες έκφρασης των πολιτών;

Απάντηση: Για να απαντήσουμε στο ζήτημα της πολιτικής συμμετοχής των πολιτών πρέπει να διερωτηθούμε εάν επιθυμούμε τον πολίτη εντός ή εκτός του πολιτικού συστήματος. Η έννοια της συμμετοχής στη νεοτερικότητα γίνεται αντιληπτή ως μια εξωθεσμική πολιτική παρέμβαση που επιδιώκει να ασκήσει πίεση στους φορείς του πολιτικού συστήματος. Είμαι βέβαιος ότι η εποχή της κοινωνίας ιδιώτη έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Ζητούμενο για το άμεσο μέλλον θα είναι η θεσμική ενσωμάτωση της κοινωνίας των πολιτών στην πολιτεία. Πρώτη μας πράξη οφείλει να είναι ο επανορισμός των βασικών εννοιών που αποτελούν το θεμέλιο της εποχής μας. Τη δημοκρατία, την ελευθερία, την αντιπροσώπευση, την ισότητα, τη δικαιοσύνη, τα οικονομικά και πολιτικά συστήματα ενγένει. Ν αποκτήσουμε συνείδηση ότι αυτό που ονομάζουμε “έμμεση δημοκρατία” δεν είναι ούτε δημοκρατία ούτε καν αντιπροσώπευση. Η μετάβαση στο αντιπροσωπευτικό σύστημα είναι προϋπόθεση της θεσμικής ενσωμάτωσης της κοινωνίας των πολιτών στην πολιτική. Η πελατειακή σχέση που αναφέρετε είναι μετα-ταξικό φαινόμενο, αντανακλά μια κοινωνία που διαθέτει πολιτική ατομικότητα και εντούτοις την αντιμετωπίζει το κράτος ως μάζα/ιδιώτη. Η κοινωνία αυτή μπορεί να λειτουργήσει συλλογικά μόνο σε περιβάλλον δήμου, δηλαδή πολιτειακής συγκρότησης.

Ερώτηση: Μπορούν τελικά να ελεγχθούν  οι πολιτικοί; Η πολιτική ευθύνη είναι διαφορετική από την ποινική;

Απάντηση: Η πολιτική ευθύνη διαχωρίζεται από την ποινική και γενικότερα από την δικαιϊκή ευθύνη, στα πολιτικά συστήματα που δεν είναι ούτε δημοκρατικά ούτε αντιπροσωπευτικά, όπως το σημερινό. Κανείς που κατέχει την πολιτική κυριαρχία, το μονοπώλιο της πολιτικής εξουσίας, δεν υπάγει εαυτόν στη δικαιοσύνη. Είναι επείγον να καταργηθεί η ασυλία, αλλά και κάθε νόμος περί ευθύνης των πολιτικών και να περιέλθουν απευθείας στην αρμοδιότητα της δικαιοσύνης, όπως κάθε πολίτης. Επιπλέον πρέπει να υπαχθεί στη δικαιοσύνη η “πολιτική πράξη”, δηλαδή η διαχείριση των πολιτικών πραγμάτων από τους πολιτικούς. Μέτρο της πολιτικής πράξης, που θα εξετάζει η δικαιοσύνη, οφείλει να είναι η αντιστοιχία της με το κοινό συμφέρον και την κοινωνική βούληση. Δεν νοείται ο πολιτικός να καταστρέφει ή έστω να βλάπτει τον πολίτη, την κοινωνία και να μην υπέχει ευθύνη γι’αυτό. Πρέπει να χορηγηθεί στον πολίτη δικαίωμα εννόμου συμφέροντος έναντι του πολιτικού, της διοίκησης και της δικαιοσύνης. Ο Αριστοτέλης μας πληροφορεί ότι το πολιτικό έγκλημα στη δημοκρατία τιμωρείται αυστηρότερα διότι δεν προσμετράται στη βαρύτητά του μόνο το είδος του αδικήματος, αλλά και ο αριθμός των αδικουμένων.

Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011

George Contogeorgis, Citizenship and political action. The case of Political Europe


1. The European citizenship in general typology[1]
       The attribute of the citizen, citizenship, the existence of which quietly emerged in western-European societies at a transitional stage of the despotic state, only just in the 19th century, and eventually with time became generalised with the prevailing of the state-nation, is today at the epicentre of interest. This interest in citizenship centres mainly on the issue of political expression of identities, which are released from the stifling ring of the politically sovereign state - in its interior, but also in the wider cosmosystemic happenings -, with the most crucial part being the political activities that are developing within the environment of the European Union.
       This indicates, essentially, that in reality the content of citizenship is re-inspected in relation to its primary lining up behind the meaning of nationality, not however in relation to its clearly political characteristic, the meaning of the subject citizen, that takes on the citizen as an appendage of the bodiless - sovereign of politics - state.
       The speculation that develops within the European Union is indicative of this. Indeed, the Treaty of Maastricht, by introducing the concept of European citizenship, essentially moved towards the direction of a relative transformation of the Union, from being subject to International Law to becoming a political system with an internal logic and cohesion akin to what suits the national state. By this, it may be considered that it reflects an interesting internal development, which is in fact heading towards changing, in a perceptible way, the ‘identity’, institutional and real function of the citizen-members of the Union, in the context of not only the state and its peripheries, but also that of Europe.[2]

Κυριακή 6 Μαρτίου 2011

Γιώργος Κοντογιώργης,Το πολιτικό σύστημα εξέθρεψε το πρόβλημα, Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 6 Μαρτίου 2011







Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, Κυριακή 6 Μαρτίου 2011

Το πολιτικό σύστημα εξέθρεψε το πρόβλημα

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗ Καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης, πρώην πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου.

Το δραματικό περιεχόμενο με το οποίο σημάνθηκε η ελληνική κρίση ανάγεται ευθέως στον χαρακτήρα της.
Στην ελληνική περίπτωση το κράτος είναι πρωτογενής αιτία της κρίσης. Η ελληνική οικονομία, συμπεριλαμβανομένων και των τραπεζών, δεν ενεπλάκη ούτε άμεσα ούτε σχεδόν έμμεσα στη διεθνή κρίση. Το κράτος μετακύλισε την κρίση στη χώρα, την εξέθεσε στο διεθνές (και ευρωπαϊκό) πεδίο και τη μετέβαλε σε «παίγνιο» και, εν πολλοίς, σε «πειραματόζωο» των εξελίξεων που συντελούνται σ' αυτό.

Πέμπτη 3 Μαρτίου 2011

Γιώργος Κοντογιώργης, "Τι πρέπει να γίνει", αρθρο στο TVXS.



Εάν θέλουμε να αναζητήσουμε την αιτία της σημερινής ελληνικής κρίσης, θα πρέπει, πρώτον, να δούμε εάν και σε τι διαφέρει από την παγκόσμια κρίση και δεύτερον, εάν διαφέρει, τι είναι αυτό που δημιουργεί τη διαφορά και γιατί ή που ανάγεται. Ποια είναι δηλαδή η ελληνική αιτία της κρίσης.

Ως προς την πρώτη περίπτωση λοιπόν, διαπιστώνουμε ότι:
Η ελληνική κρίση δεν οφείλεται σε μία δυσλειτουργία του τραπεζικού συστήματος και επομένως στην απορύθμιση που δημιούργησε μέσα από τις επιλογές του. Στην ελληνική περίπτωση, το κράτος, δηλαδή η πολιτική ηγεσία και κατ’ επέκταση ο κρατικός μηχανισμός αποτελεί την πρωτογενή αιτία της κρίσης.

Σε αυτό το πλαίσιο μπορούμε και να διερωτηθούμε, γιατί το ελληνικό κράτος δημιούργησε την κρίση; Γιατί αποτέλεσε την αιτία της κρίσης;