Τετάρτη 29 Ιανουαρίου 2020

Γ. Κοντογιώργης - Τι είναι η Πολιτική. Πολιτική και Πολιτικό Σύστημα - 27.11.2019


Γ. Κοντογιώργης - Τι είναι η
Πολιτική. Πολιτική και Πολιτικό Σύστημα - 27.11.2019
•29 Ιαν 2020
https://yt3.ggpht.com/a/AGF-l78tgj3X6BaWDid85Tp8SJqSRZPDBFFQOoWoUA=s48-c-k-c0xffffffff-no-rj-mo
Ομιλία του
Ομ. Καθηγητή και πρ. Πρύτανη του Παντείου Παν/μίου κ. Γιώργου Κοντογιώργη με
θέμα "Τι είναι η Πολιτική. Πολιτική και Πολιτικό Σύστημα", που έγινε
στις 27.11.2019, στο πλαίσιο κύκλου σεμιναριακών διαλέξεων στο Λαϊκό
Πανεπιστήμιο του Φιλολογικού Συλλόγου Παρνασσού. #Κοσμοσύστημα

Τρίτη 28 Ιανουαρίου 2020

Γιώργος Κοντογιώργης Οι αιτίες της νεοελληνικής κακοδαιμονίας

 
 
Γιώργος Κοντογιώργης
Οι αιτίες της νεοελληνικής κακοδαιμονίας
Κοντογιώργης Γιώργος
4 Ιανουαρίου 2020
2963

Για να κατανοηθούν οι αιτίες της νεοελληνικής κακοδαιμονίας αρκεί να σταθεί κανείς επιγραμματικά σε τέσσερις, μείζονες, αλλά και σημειολογικά ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις, στις οποίες προέβη το νεοελληνικό κράτος. Το νεοελληνικό κράτος αποτέλεσε ένα μόρφωμα με ασφυκτικά περιορισμένα σύνορα, αναντίστοιχο προς το μέγεθος και τις ανάγκες του μείζονος Ελληνισμού. Επιπλέον, θεσμίσθηκε υπό καθεστώς πλήρους προτεκτοράτου. Εξ ου και τα κόμματα ανέλαβαν να υπηρετήσουν το καθεστώς αυτό, δηλαδή τις “προστάτιδες” Δυνάμεις και όχι την ελληνική κοινωνία, το πρόταγμα της εθνικής ολοκλήρωσης ή, έστω, μια ταξική εκφορά του κοινού συμφέροντος.
Δεύτερον, το κράτος αυτό δομήθηκε πολιτικά ως απόλυτη μοναρχία - κρατική δεσποτεία, παρακάμπτοντας εξ ολοκλήρου την οικουμενική και γι’ αυτό βαθιά δημοκρατική ιδιοσυστασία της ελληνικής κοινωνίας. Δημοκρατική ιδιοσυστασία που αποτυπώθηκε στα πολιτικά κείμενα επί Τουρκοκρατίας (των κοινών και της διανόησης) και στα χρόνια της Επανάστασης, συμπεριλαμβανομένου και του Καποδίστρια. Το επιχείρημα που επικαλέσθηκαν οι λεγόμενες “προστάτιδες” Δυνάμεις ήταν ότι οι Έλληνες είναι άναρχος (διάβαζε δημοκρατικός) λαός και, ως εκ τούτου, μη ικανός να διοικήσει το κράτος του, κατά το (ευρωπαϊκό) απολυταρχικό πρότυπο.
Τρίτον, από τις πρώτες ενέργειες της βαυαρικής δυναστείας ήταν να καταργήσει τη δημοκρατική πολιτεία των Ελλήνων, δηλαδή την εν δήμω κοινωνική συλλογικότητα, που λειτουργούσε ιστορικά αδιατάρακτα στο πλαίσιο των πόλεων/κοινών. Η απαξιωτική προσέγγιση των Βαυαρών της δημοκρατίας των κοινών είναι εξόχως χαρακτηριστική: «Τέτοιου είδους συνελεύσεις αγγίζουν το επίπεδο των ταπεινών συναισθημάτων και της ιδιοτέλειας. Και οι αποφάσεις που προκύπτουν από τέτοιου είδους συζητήσεις είναι αδύναμες για να προωθήσουν το δημόσιο συμφέρον, επειδή οι συμμετέχοντες δεν έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν την αναγκαία, ακριβή και εκ βάθρων γνώση για τα ζητήματα της πολιτικής διοίκησης».
Οίκοθεν νοείται ότι, υπό τις συνθήκες της μοναρχικής απολυταρχίας ουδείς λόγος ηδύνατο να γίνει για την μεταστέγαση της πολιτείας του κοινού/πόλης, της θεμέλιας κοινωνίας της μικρής κλίμακας, στο κράτος έθνος, στην ομόλογη κοινωνία της μεγάλης κλίμακας. Όχι γιατί δεν ήταν εφικτή, αλλά επειδή εθεωρείτο επιεικώς αδιανόητη η ιδέα της δημοκρατίας, ή έστω της αντιπροσώπευσης. Όπως ακριβώς και στις ημέρες μας.
Τέταρτον, το νεοελληνικό κράτος όχι μόνον δεν επέτρεψε την είσοδο στους κόλπους του της σπουδαίας –οικουμενικά διατεταγμένης– αστικής τάξης, που επιχειρούσε στο περιβάλλον του μείζονος Ελληνισμού, αλλά και αναλώθηκε συστηματικά στην καταστροφή της, με πρόσχημα τη Μεγάλη Ιδέα, δηλαδή την εθνική ολοκλήρωση. Συγχρόνως, καταπολέμησε κάθε απόπειρα συγκρότησης μιας εθνοκρατικής αστικής τάξης, ευνοώντας αποκλειστικά την ανάδειξη αστικών παρασιτικών παραφυάδων του κράτους, με σκοπό τη νομή του.

Η ιδιοποίηση του κράτους

Με τον τρόπο αυτόν, η πολιτική τάξη του κράτους θα κατορθώσει να παραμείνει μοναδικός παίκτης του πολιτικού συστήματος, απαλλαγμένη τόσο από την θεσμισμένη κοινωνική συλλογικότητα, όσο και από την ενδιάμεση κοινωνική δύναμη των αστών. Θα αποδομήσει την κοινωνική συλλογικότητα, εισάγοντας πολιτικές εξατομικευμένης πρόσληψης του δημοσίου χώρου (πελατειακής λογικής). Ταυτοχρόνως, θα αποκλείσει τους αστούς από την ελληνική επικράτεια, οι οποίοι θα μπορούσαν να προσανατολίσουν τις πολιτικές του κράτους.
Έχοντας ιππεύσει επί του πολιτικού συστήματος, αντί να λειτουργήσει ως διαλλακτής μεταξύ των κοινωνικών δυνάμεων στη διαμόρφωση του κοινού συμφέροντος, μετεβλήθη η ίδια σε πολιτικό σύστημα και ιδιοποιήθηκε το κράτος. Η υψηλή δημοκρατικού τύπου πολιτική ανάπτυξη της ελληνικής κοινωνίας αποξενώθηκε από τον θεσμισμένο φυσικό της χώρο, τον δήμο, όπου είθισται να λειτουργεί η διαθέτουσα πολιτική ατομικότητα κοινωνία των πολιτών.
Χρησιμοποιήθηκε σαν όχημα για να υποκαταστήσει η πολιτική τάξη τις δημόσιες πολιτικές με πολιτικές πελατειακής εξατομίκευσης. Την ίδια στιγμή το “επιχειρείν” θα ενοχοποιηθεί ως υπόλογο κοινωνικής εκμετάλλευσης και “εθνικώς” ύποπτο. Μαζί του και η οικουμενική αστική τάξη. Η σταθερά αυτή επανέρχεται δυναμικά και μεταβάλλεται σε κυρίαρχη ιδεολογία στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, με ακραία της έκφραση το εγχείρημα της δημιουργίας “νέων τζακιών”, δηλαδή μια νέας αστικής τάξης που θα συνεργούσε στο εγχείρημα του σοσιαλιστικού κόμματος για την ολοκληρωτική νομή του κράτους.
Σήμερα, η άρχουσα επιχειρηματική τάξη της χώρας συγκροτείται ως προς το ουσιώδες από έναν κύκλο εργολάβων, τηλεκρατόρων, μεσαζόντων για τις προμήθειες του κράτους (οπλικών συστημάτων κλπ), νονών της νύχτας και ποικίλων όσων κακοποιών, πράγμα που επιβεβαιώνει ότι η οικονομία εξακολουθεί να είναι βαθιά παρασιτική. Η προσεγγίσεις αυτές του κράτους και των πολιτικών του διέρχονται οριζοντίως το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων και, εννοείται, των συγκατανευσιφάγων (συνδικαλιστών, ιδιωτών κλπ) που συναινούν στη νομή του δημόσιου αγαθού.

Δεύτερον, το κράτος αυτό δομήθηκε πολιτικά ως απόλυτη μοναρχία - κρατική δεσποτεία, παρακάμπτοντας εξ ολοκλήρου την οικουμενική και γι’ αυτό βαθιά Τρίτον, από τις πρώτες ενέργειες της βαυαρικής δυναστείας ήταν να καταργήσει τη δημοκρατική πολιτεία των Ελλήνων, δηλαδή την εν δήμω κοινωνική συλλογικότητα, που λειτουργούσε ιστορικά αδιατάρακτα στο πλαίσιο των πόλεων/κοινών. Η απαξιωτική προσέγγιση των Βαυαρών της δημοκρατίας των κοινών είναι εξόχως χαρακτηριστική: «Τέτοιου είδους συνελεύσεις αγγίζουν το επίπεδο των ταπεινών συναισθημάτων και της ιδιοτέλειας. Και οι αποφάσεις που προκύπτουν από τέτοιου είδους συζητήσεις είναι αδύναμες για να προωθήσουν το δημόσιο συμφέρον, επειδή οι συμμετέχοντες δεν έχουν τη δυνατότητα να αποκτήσουν την αναγκαία, ακριβή και εκ βάθρων γνώση για τα ζητήματα της πολιτικής διοίκησης».
Οίκοθεν νοείται ότι, υπό τις συνθήκες της μοναρχικής απολυταρχίας ουδείς λόγος ηδύνατο να γίνει για την μεταστέγαση της πολιτείας του κοινού/πόλης, της θεμέλιας κοινωνίας της μικρής κλίμακας, στο κράτος έθνος, στην ομόλογη κοινωνία της μεγάλης κλίμακας. Όχι γιατί δεν ήταν εφικτή, αλλά επειδή εθεωρείτο επιεικώς αδιανόητη η ιδέα της δημοκρατίας, ή έστω της αντιπροσώπευσης. Όπως ακριβώς και στις ημέρες μας.
Τέταρτον, το νεοελληνικό κράτος όχι μόνον δεν επέτρεψε την είσοδο στους κόλπους του της σπουδαίας –οικουμενικά διατεταγμένης– αστικής τάξης, που επιχειρούσε στο περιβάλλον του μείζονος Ελληνισμού, αλλά και αναλώθηκε συστηματικά στην καταστροφή της, με πρόσχημα τη Μεγάλη Ιδέα, δηλαδή την εθνική ολοκλήρωση. Συγχρόνως, καταπολέμησε κάθε απόπειρα συγκρότησης μιας εθνοκρατικής αστικής τάξης, ευνοώντας αποκλειστικά την ανάδειξη αστικών παρασιτικών παραφυάδων του κράτους, με σκοπό τη νομή του.
Η ιδιοποίηση του κράτους
Με τον τρόπο αυτόν, η πολιτική τάξη του κράτους θα κατορθώσει να παραμείνει μοναδικός παίκτης του πολιτικού συστήματος, απαλλαγμένη τόσο από την θεσμισμένη κοινωνική συλλογικότητα, όσο και από την ενδιάμεση κοινωνική δύναμη των αστών. Θα αποδομήσει την κοινωνική συλλογικότητα, εισάγοντας πολιτικές εξατομικευμένης πρόσληψης του δημοσίου χώρου (πελατειακής λογικής). Ταυτοχρόνως, θα αποκλείσει τους αστούς από την ελληνική επικράτεια, οι οποίοι θα μπορούσαν να προσανατολίσουν τις πολιτικές του κράτους.
Έχοντας ιππεύσει επί του πολιτικού συστήματος, αντί να λειτουργήσει ως διαλλακτής μεταξύ των κοινωνικών δυνάμεων στη διαμόρφωση του κοινού συμφέροντος, μετεβλήθη η ίδια σε πολιτικό σύστημα και ιδιοποιήθηκε το κράτος. Η υψηλή δημοκρατικού τύπου πολιτική ανάπτυξη της ελληνικής κοινωνίας αποξενώθηκε από τον θεσμισμένο φυσικό της χώρο, τον δήμο, όπου είθισται να λειτουργεί η διαθέτουσα πολιτική ατομικότητα κοινωνία των πολιτών.
Χρησιμοποιήθηκε σαν όχημα για να υποκαταστήσει η πολιτική τάξη τις δημόσιες πολιτικές με πολιτικές πελατειακής εξατομίκευσης. Την ίδια στιγμή το “επιχειρείν” θα ενοχοποιηθεί ως υπόλογο κοινωνικής εκμετάλλευσης και “εθνικώς” ύποπτο. Μαζί του και η οικουμενική αστική τάξη. Η σταθερά αυτή επανέρχεται δυναμικά και μεταβάλλεται σε κυρίαρχη ιδεολογία στη διάρκεια της μεταπολίτευσης, με ακραία της έκφραση το εγχείρημα της δημιουργίας “νέων τζακιών”, δηλαδή μια νέας αστικής τάξης που θα συνεργούσε στο εγχείρημα του σοσιαλιστικού κόμματος για την ολοκληρωτική νομή του κράτους.
Σήμερα, η άρχουσα επιχειρηματική τάξη της χώρας συγκροτείται ως προς το ουσιώδες από έναν κύκλο εργολάβων, τηλεκρατόρων, μεσαζόντων για τις προμήθειες του κράτους (οπλικών συστημάτων κλπ), νονών της νύχτας και ποικίλων όσων κακοποιών, πράγμα που επιβεβαιώνει ότι η οικονομία εξακολουθεί να είναι βαθιά παρασιτική. Η προσεγγίσεις αυτές του κράτους και των πολιτικών του διέρχονται οριζοντίως το σύνολο των πολιτικών δυνάμεων και, εννοείται, των συγκατανευσιφάγων (συνδικαλιστών, ιδιωτών κλπ) που συναινούν στη νομή του δημόσιου αγαθού.

Παρασκευή 24 Ιανουαρίου 2020

Γ.Κοντογιώργης : Η Τουρκία προετοιμάζει τους όρους "λύσης"







Γ.Κοντογιώργης : Η Τουρκία
προετοιμάζει τους όρους "λύσης"
 
Κατακτά
 στη πράξη αυτό που θέλει από την Ελλάδα.
Ο καθηγητής
Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο, Γιώργος Κοντογιώργης, μιλώντας στον
98.4 , υποστήριξε ότι η Χάγη που επικαλούνται στο ελληνικό πολιτικό
σύστημα , δεν είναι παρά το άλλοθι για την ανυπαρξία στρατηγικής και επιλογής
να λειτουργήσει η Ελλάδα αποτρεπτικά. Η Τουρκία , δεν πρόκειται να πάει σε
καμία Χάγη , παρά μόνο αν πάρει αυτό που θέλει πρώτα με τετελεσμένα. 
Το ελληνικό
πολιτικό σύστημα αντί να θέσει πειστικά τις εθνικές προτεραιότητες της χώρας και να λειτουργήσει
αποτρεπτικά, μας προετοιμάζει για νέες  υποχωρήσεις πάνω σε δικά μας
κυριαρχικά δικαιώματα και κυριαρχία .

Πέμπτη 23 Ιανουαρίου 2020

Γιώργος Κοντογιώργης, Σε τροχιά συνθηκολόγησης με την Τουρκία η ελληνική άρχουσα τάξη



 
Γιώργος Κοντογιώργης,
Σε τροχιά συνθηκολόγησης με την Τουρκία η ελληνική άρχουσα τάξη
Κοντογιώργης Γιώργος
9 Ιανουαρίου 2020
Αυτό που συμβαίνει με τα ελληνοτουρκικά την τελευταία περίοδο δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Η τουρκική στρατηγική μορφοποιείται πολύ πιο συγκεκριμένα με βάση την αρχή ότι οι διακρατικές σχέσεις διαμορφώνονται με όρους ισχύος. Το διεθνές δίκαιο που διαμορφώνεται με τη συνέργεια των κρατών για να υπάρχει μια σχετική διεθνής τάξη, το επικαλούνται οι ασθενέστεροι, αλλά παραμερίζεται από τους ισχυρούς. Επομένως το ζήτημα μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας έχει να κάνει με σχέσεις δύναμης.
Εν προκειμένω, η Τουρκία δεν επιδιώκει μόνο τον έλεγχο των ενεργειακών πηγών στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο. Αυτό είναι ένα νέο ζήτημα που έχει επισυναφθεί στο “πακέτο” της τουρκικής στρατηγικής έναντι της Ελλάδας. Πριν από αυτό αξίωνε τον έλεγχο του μισού Αιγαίου, προκειμένου –όπως έλεγε– να διαφυλάξει την ασφάλεια της Τουρκίας από τις απειλές που προέρχονταν από τη Δύση. Στην πραγματικότητα, η Τουρκία επιδιώκει την ανάδειξή της σε μείζονα περιφερειακή δύναμη και επιχειρεί να δημιουργήσει έναν εξωτερικό ζωτικό χώρο.
Η συμφωνία Τουρκίας-Λιβύης δημιουργεί εκ των πραγμάτων τετελεσμένο. Είναι μια προσημείωση της Τουρκίας επί της ελληνικής υφαλοκρηπίδας-ΑΟΖ, παρότι κινείται έξω από τις πρόνοιες του διεθνούς δικαίου. Στηρίζεται, όμως, στην ισχύ. Επομένως, το κρίσιμο ερώτημα αφορά την Ελλάδα: είναι διατεθειμένη να θεωρήσει ότι η βούληση της Τουρκίας αποτελεί για αυτήν τετελεσμένο ή όχι; Σε ποιον βαθμό έχει τη θέληση και τη δύναμη να επιτύχει την ανάσχεση των τουρκικών επιδιώξεων;
Η Άγκυρα δεν επιδιώκει γενικό πόλεμο με την Ελλάδα. Στόχος της είναι να εξαναγκάσει την Αθήνα να διαπραγματευθεί επί των δικών της κυριαρχικών δικαιωμάτων, εντέλει επί της ελληνικής εθνικής κυριαρχίας. Η Τουρκία προσπαθεί να επιτύχει τους στόχους της χωρίς να πέσει τουφεκιά. Έχει πεισθεί, άλλωστε, ότι μπορεί να το επιτύχει.
Με τη Μικρασιατική Καταστροφή (1922) και έως τα Ίμια (1996) έχει δημιουργήσει βεβαρημένο ιστορικό στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, έχει κερδίσει πόντους σε βάρος του Ελληνισμού. Σήμερα, η Άγκυρα προετοιμάζει το έδαφος για να εξαναγκάσει την Ελλάδα να οδηγηθεί στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Πουθενά η άρχουσα τάξη
Οι επόμενες διαπραγματεύσεις θα έχουν μενού τη διευθέτηση των μονομερών επεκτατικών διεκδικήσεων της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας. Όμως, η δύσκολη σημερινή κατάσταση δεν συνιστά ζήτημα που σχετίζεται αποκλειστικά με την Τουρκία. Συνιστά και εσωτερικό πρόβλημα της Ελλάδας, συγκεκριμένα της ελληνικής άρχουσας τάξης, όλων των πεδίων της, με αιχμή του δόρατος την πολιτική τάξη. Στο ερώτημα εάν η άρχουσα τάξη είναι διατεθειμένη να αναλάβει τις ευθύνες της και να υπερασπιστεί τη χώρα η απάντηση είναι ότι η ιστορία της δεν το επιβεβαιώνει.
Πρόσφατα είδαμε άρθρο του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, ενδεικτικό αυτής της νοοτροπίας. Δεν είναι, άλλωστε, ο μόνος που κινείται σ’ αυτό το μήκος κύματος. Έχουμε και πολλούς άλλους, οι οποίοι δημόσια καλλιεργούν το έδαφος και προετοιμάζουν το κλίμα για εθνικές υποχωρήσεις. Θυμάστε τη δήλωση του πρώην υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, με την οποία χαρακτήρισε τους Έλληνες «μοναχοφάηδες».
Σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις είναι πάρα πολλοί στους κόλπους της άρχουσας τάξης που λένε ότι οφείλουμε να εκχωρήσουμε στην Τουρκία μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας για να ησυχάσουμε. Η πολιτική τάξη έχει ενθυλακώσει την αντίληψη της συνθηκολόγησης έναντι της Τουρκίας.
Όταν δημόσια δηλώνει ένας Έλληνας αξιωματούχος ή μη την αδυναμία του, τον φόβο του απέναντι στον άλλον, στο βάθος δηλώνει τη βούλησή του να μην σφυρηλατήσει την αντίσταση της Ελλάδας απέναντι στις επεκτατικές επιδιώξεις της Τουρκίας. Με άλλα λόγια, σημαίνει ότι ήδη μέσα του έχει αποφασίσει να παραδώσει ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα στην Άγκυρα.
Ελληνική άρχουσα τάξη αντιμέτωπη με την κοινωνία
Η ελληνική πολιτική ηγεσία (η σημερινή και οι προηγούμενες) αναγγέλλει την παράδοση συμφερόντων της χώρας χωρίς καν να διαπραγματευτεί. Το είδαμε αυτό στην περίπτωση των Σκοπίων και πιο πριν των Ιμίων, το βλέπουμε και τώρα. Μιλάνε τώρα Έλληνες πολιτικοί, μεγαλοεπιχειρηματίες, ακαδημαϊκοί και δημοσιογράφοι για συνεκμετάλλευση, η οποία ισοδυναμεί στην πράξη με μια άκρως επικίνδυνη εκχώρηση ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων, χωρίς καν να μπουν σε διαδικασία διαπραγμάτευσης! Εκτός κι αν έχουν συμφωνήσει και δεν το ομολογούν.
Ο φόβος της ελληνικής πολιτικής τάξης είναι ότι εάν ομολογήσουν τον σκοπό τους, θα έρθουν αντιμέτωποι με την ελληνική κοινωνία. Τώρα την έχουν σε ύπνωση. Η πρόσφατη παρέμβαση του Κώστα Σημίτη μας θυμίζει ότι το “πνεύμα” του κυριαρχεί σε όλο το φάσμα της πολιτικής τάξης. Είναι αυτός ο οποίος έδωσε δείγμα γραφής για τον τρόπο με τον οποίο γίνονται αντιληπτές οι ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Η υπόθεση των Ιμίων δεν είναι υπόθεση μιας βραχονησίδας, είναι πολύ γενικότερο ζήτημα με κρίσιμες επιπτώσεις στην ίδια την ανεξαρτησία της Ελλάδας. Όταν λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι θεωρούν ότι έπραξαν το καθήκον τους απέναντι στο εθνικό συμφέρον, σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά...