Τετάρτη 17 Οκτωβρίου 2018

Γ. Κοντογιώργης : Οι πολίτες πρέπει να σκέφτονται με όρους 21ου αιώνα







Γ. Κοντογιώργης : Οι πολίτες
πρέπει να σκέφτονται με όρους 21ου αιώνα


Δημοσιεύτηκε
στις 16 Οκτ 2018
Άλλο
Δημοκρατία κι άλλο Κοινοβουλευτική Μοναρχία Οι πολίτες που απαρτίζουν τα έθνη
στον 21ο αιώνα, θα πρέπει να σκεφτούν ότι το πρόταγμα έναντι της
παγκοσμιοποίησης της Διεθνούς των Αγορών, θα πρέπει να είναι μια άλλη
διακυβέρνηση , όπου τις αποφάσεις δεν θα τις λαμβάνει ο ένας, στο όνομα της
νομιμοποίησης μέσω της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, αλλά όλοι μέσω θεσμικών
αλλαγών όπου η αντιπροσώπευση θα έχει την σφραγίδα όλων , με ανακλητότητα, λογοδοσία
και άμεση Δημοκρατία, που είναι κάτι διαφορετικό από την κοινοβουλευτική
μοναρχία, όπως έχει καταντήσει στις μέρες μας το σύστημα διακυβέρνησης. Αυτό
τόνισε ο καθηγητής στο Πάντειο Γιώργος Κοντογιώργης , μιλώντας στον 98.4. Ο κ.
Κοντογιώργης, με αφορμή την επικαιρότητα με την Συμφωνία των Πρεσπών ή την ρήξη
των σχέσεων Φαναρίου και Πατριαρχείου Μόσχας, αναφέρθηκε στη «ετικέτα» με
«-ισμούς» που προσδίδεται με ευκολία σε κάθε αντίδραση στη λογική της διεθνούς
των αγορών, με στόχο την υπονόμευση της κάθε αντίστασης στη λογική της
ομογενοποιημένης σκέψης. Το πρωί ενημέρωση, ψυχαγωγία όλη μέρα... Ακούστε μας
ζωντανά εδώ: www.radio984.gr Ακολουθήστε μας σε όλα μας τα δίκτυα. Subscribe
radio984: https://goo.gl/SK4FTd Facebook: https://goo.gl/EZjvXN Instagram: https://bit.ly/2OMtJOc Twitter: https://bit.ly/2ybopKV Μέλος του ομίλου της ΚΡΗΤΗ
TV Subscribe CreteTv: https://goo.gl/qyDHtn Subscribe neakriti: https://bit.ly/2zSmuw7

5 σχόλια:

Unknown είπε...

Μακάρι να ξυπνήσουν όλοι κε καθηγητή...

Φαίη είπε...

Κύριε Κοντογιώργη καλησπέρα σας.

Σε σχέση με το αν έπραξε σωστά ή όχι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος χορηγώντας αυτοκεφαλία στους σχισματικούς της Ουκρανίας, Θα το εκτιμούσα πολύ εάν μελετήσετε τα παρακάτω άρθρα.
Η Εκκλησία έχει Κανόνες κύριε Κοντογιώργη.

1) https://averoph.wordpress.com/2018/09/18/%CE%BC%CF%80%CE%AC%CF%84%CF%83%CE%BA%CE%B1%CF%82-%CE%B5%CE%B9%CF%81%CE%B7%CE%BD%CE%B1%CE%AF%CE%BF%CF%82-%CF%83%CE%B7%CE%BC%CE%B5%CE%AF%CF%89%CE%BC%CE%B1-%CF%80%CE%B5%CF%81%CE%AF-%CE%B1%CE%BD%CE%B1/

2)
http://aktines.blogspot.com/2018/10/blog-post_348.html

3)
https://averoph.wordpress.com/2018/10/11/%CE%B7-%CE%BF%CF%85%CE%BA%CF%81%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%B1-%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%BA%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF-%CE%B5%CE%B4%CE%B1%CF%86%CE%BF%CF%83-%CF%84%CE%B7%CF%83-%CE%B5/

Σας ευχαριστώ.

George Contogeorgis είπε...

Το Ουκρανικό ζήτημα και ο κανόνας της ορθοδοξίας
Εις απάντηση του επιχειρήματος που διατυπώνεται στην ανωτέρω αρθρογραφία έχω να αναφέρω τα εξής:
1) Η αρχή για να συναντηθεί ο διάλογος με τον κανόνα συνέχεται με την παραδοχή που διδάσκει ότι οι αναγνώσεις του κανόνα μπορούν να είναι πολλές και όχι μια. Πέραν αυτού όμως η άποψη που επικαλείσθε καλύπτει την μια πλευρά της ερμηνευτικής του κανόνα. Ο ίδιος διαπιστώνετε ότι πολλές φορές σε ανάλογα ζητήματα εφαρμόσθηκε η αρχή της «οικονομίας» προκειμένου να θεραπευθούν. Γνωρίζετε επίσης ότι όσες φορές η εκκλησία επέμεινε στην αρχή της ενιαίας (ερμηνευτικής) σκέψης, μην επιτρέποντας την πολυσημία της αλήθειας –δηλαδή της δυνατότητας του ανθρώπου να την προσεγγίσει-, το αποτέλεσμα ήταν τραγικό για την εκκλησία και για τον ελληνισμό καταστροφικό. Η αρχή της «οικονομίας» διατηρεί τον κανόνα, πλην όμως επιτρέπει και την διαφορετική ερμηνεία και την καταλαγή. Η αυθεντική ερμηνεία είναι για τους πιστούς έργο μόνο του Θεού. Ουδείς στη γη έχει την εξουσιοδότηση να επικαλείται το Θεό για να ενισχύσει την δική του εκφορά της αλήθειας.
2) Γνωρίζετε ασφαλώς τις αποφάσεις των οικουμενικών συνόδων που αφορούν στο «πολιτειακό» καθεστώς της εκκλησίας, τις οποίες συμπυκνώνει με παραστατικό τρόπο ο μέγας Φώτιος: ότι τα εκκλησιαστικά ακολουθούν, ως προς την πολιτειακή τους ρύθμιση, τα πολιτικά. Γνωρίζετε επίσης, ασφαλώς, ότι στο πλαίσιο αυτό, η υψίστη αρχή που διείπε διαχρονικά της ελληνική εκδοχή του χριστιανισμού ήταν η αυτονομία. Η ελληνική εκδοχή του χριστιανισμού δομήθηκε με θεμέλιο την πολεοτική αυτονομία, δηλαδή ως εκκλησία μιας εκάστης πόλεως. Εξού και στο μέτρο που τηρείται σήμερα από την ορθόδοξη εκκλησία, η αρχή αυτή γίνεται υποστατή με την εφαρμογή της αυτονομίας στο επίπεδο των μητροπόλεων και του αξιώματος της μη εισπήδησης. Ακόμη και ο οικουμενικός πατριάρχης για να επισκεφθεί το έδαφος μιας μητρόπολης οφείλει να έχει τη άδεια του οικείου μητροπολίτη.
Ο συλλογισμός που αναπτύσσετε σχετικά με το Ουκρανικό εκκλησιαστικό ζήτημα φαίνεται να αγνοεί ή να παρακάμπτει το γεγονός ότι από την μετάβαση στη νεότερη εποχή από τη μικρή (την πόλη) στη μεγάλη κλίμακα του κράτους (το έθνος κράτος) το ισοδύναμο της πόλης είναι το κράτος έθνος. Για την ελληνική εκδοχή του χριστιανισμού, δεν νοείται να υπάρχει υποστατό κράτος έθνος και η εκκλησία του, για οποιονδήποτε λόγο, να υπάγεται ενόλω ή ενμέρει στην εκκλησία άλλου κράτους. Αυτό αποτελεί ιδίωμα μόνο στο βατικάνειο δεσποτικό σύστημα. Εν ολίγοις η διάσπαση της Ουκρανικής εκκλησίας αποτελεί κανονική ανωμαλία οφείλεται σε πολιτικούς λόγους που ανάγονται στην βούληση της ρωσικής εκκλησίας να διαχειρισθεί πολιτικά το ουκρανικό εκκλησιαστικό ζήτημα.
(βλέπε συνέχεια)

George Contogeorgis είπε...

3) Στο συλλογικό που αναπτύσσετε δεν διέκρινα ωστόσο το θεμελιώδες. Ότι δηλαδή η ρωσική εκκλησία διαχειρίζεται πολιτικά, με όρους ιδίου και δη εθνικού συμφέροντος τις σχέσεις της με το οικουμενικό πατριαρχείο. Δεν διέκρινα επίσης μια επισήμανση του γεγονότος ότι η διάσπαση της ουκρανικής εκκλησίας οφείλεται στο γεγονός ότι παρεμβαίνει η ρωσική εκκλησία στα εσωτερικά της. Πράγμα που τροφοδοτεί αναντιλέκτως της «ουνία».
Υπό μια γενικότερη έννοια, δεν χρειάζεται νομίζω, να αναφέρω παραδείγματα για να υπενθυμίσω ή να σας πείσω ότι το πατριαρχείο της Μόσχας δεν φείδεται προσπαθειών για να υπονομεύσει το πρωτόθρονο του οικουμενικού πατριαρχείου προκειμένου να υφαρπάσει την ηγεσία της ορθοδοξίας και προφανώς να το σύρει στις επιλογές του. Μπορώ να αντιληφθώ ότι μια παγκόσμια δύναμη και κατά τούτο η εθνική της εκκλησία το φέρει βαρέως να περιορίζεται η εξουσία της στον κόσμο της ορθοδοξίας και στο διάλογο με τις άλλες εκκλησίες και μάλιστα από έναν θεσμό που το μόνο επιχείρημα που του απέλειπε είναι η ιστορικότητά του. Όμως δεν παύει αυτός ο θεσμός, το οικουμενικό πατριαρχείο, να είναι ο τελευταίος θεσμός του οικουμενικού ελληνισμού και θεωρώ ότι οφείλουμε νε τον υπερασπισθούμε παντί τρόπω έναντι της ηγεμονικής αξίωσης της Μόσχας.
Πολλώ μάλλον εάν η Μόσχα με την αξίωσή της αυτή αντιστρατεύεται την οικουμενικότητα της ορθοδοξίας. Θα προσθέσω, στο σκεπτικό αυτό, την άποψή μου ότι η ρωσική εκδοχή της ορθοδοξίας, πολύ μικρή σχέση είχε και έχει με αυτό που στοιχειοθετεί την ελληνική εκδοχή του χριστιανισμού, σε επίπεδο πρόσληψης του θείου όσο και ως πολιτισμική παράμετρος της ορθοδοξίας. Από τη στιγμή που το Βυζάντιο έφυγε νωρίς, η ρωσική εκκλησία και η ορθόδοξη κοινωνία της δεν κατάφεραν να προσεγγίσουν, πέραν του λειτουργικού την ελληνική ορθοδοξία. Θέλω να πω ότι η σχέση της ρωσικής εκκλησίας με τους πιστούς της είναι μάλλον βατικάνεια παρά κατά το ελληνικόν ορθόδοξη.
Με λίγα λόγια, το οικουμενικό πατριαρχείο όχι με δική του ευθύνη είναι αναγκασμένο να αναζητήσει συμμάχους για να επιβιώσει στην Δύση, αντί να έχει στοιχισμένες πίσω του τις ορθόδοξες εκκλησίες στο διάλογό του με τις άλλες εκκλησίες και στην εκπροσώπηση της ορθοδοξίας στον κόσμο. Την ίδια ανταγωνιστική και κατά τούτο υπονομευτική σχέση με τα λοιπά ελληνικά πατριαρχεία αναπτύσσουν και άλλες ορθόδοξες εκκλησίες. Διερωτώμαι εάν μπορεί κανείς αδαπάνως να παρακάμπτει την αντικανονική αυτή πλευρά της πραγματικότητας στο περιβάλλον της ορθοδοξίας που ενορχηστρώνει η Ρωσική κατά βάσιν εκκλησία με στόχο την υφαρπαγή της ηγεσίας της ορθόδοξης εκκλησίας. Αυτό ακριβώς το ζήτημα αναδεικνύει κατά τη γνώμη μου η υπόθεση της ουκρανικής εκκλησίας
4) Επειδή επικαλεσθήκατε τους κανόνες της ορθόδοξης εκκλησίας επιτρέψτε μου να σας υποβάλω τέλος τη σκέψη ότι υπάρχει και μια άλλη κανονική πλευρά την οποία η σύγχρονη εκκλησία, η εκκλησία του κράτους έθνους, κατέλυσε ολοσχερώς επωφελούμενη από την επικράτηση στον κόσμο και στην περιοχή της μεταφεουδαλικής/πρωτοανθρωποκεντρικής οπτικής της σχέσης μεταξύ κοινωνίας και πολιτικής, εκκλησίας και κοινωνίας. Η ελληνική εκδοχή του χριστιανισμού δομήθηκε σε έναν πολιτειακό πολιτισμό που είχε ως θεμέλιο την εκκλησία του δήμου των πιστών. Πράγμα που εμπεριείχε αφενός την εφαρμογή της ελληνικής δημοκρατικής αρχής στην «πολιτεία» της –γι’αυτό απεκλήθη και εκκλησία- και την μεταφορά της αγαπητικής σχέσης, από ατομική –που δίδαξε ο Χριστός- σε συλλογική, υπόθεση του δήμου της εκκλησίας.
Τι απέγιναν άραγε οι αξιωματικές αυτές αρχές που διαφοροποιούσαν διαχρονικά την ελληνική εκδοχή του χριστιανισμού από την δεσποτικής κοπής βατικάνεια εκκλησία; Έχοντας, η νεότερη εκκλησία, απεμπολήσει τη θεμέλια βάση της και μεταβληθεί σε μια κλειστή λέσχη κληρικών, που αυτοαναπαράγεται, απόμακρη θεσμικά από το ποίμνιό της, δύναται να ισχυρισθεί άραγε ότι έχει μεγάλη σχέση με την ιστορική εκκλησία του θεού; (βλέπε συνέχεια)

George Contogeorgis είπε...

Εν κατακλείδι, όταν αναφερόμαστε στους κανόνες ενός μείζονος κοινωνικού φαινομένου, όπως είναι ιδίως η ορθοδοξία, πιστεύω ότι οφείλουμε να έχουμε κατά νουν το σύνολό τους και όχι το κατά περίπτωσιν και ως έχει. Και ότι πρέπει να καταδικάζουμε κάθε εγχείρημα υφαρπαγής των θεσμίων της στη βάση σχέσεων ηγεμονίας. Πολλώ μάλλον αφού η ενότητα της ορθοδοξίας εδράζεται σε αξιωματικούς κανόνες οικουμενικών συνόδων και όχι σε δεσποτικού τύπου εξουσίες. Κατά τούτο, εκτιμώ ότι είναι πια καιρός τη διαφορετική ερμηνεία/πρόσληψη της αλήθειας του θεού και ιδίως της κοσμικής θέσμισης της εκκλησίας του, να την προσλαμβάνουμε με πνεύμα διαλόγου δηλαδή ενότητας και καταλαγής. Όχι ως αίρεση.
Εν ολίγοις, άποψή μου είναι ότι ορθώς το οικουμενικό πατριαρχείο, και μάλιστα με μεγάλη καθυστέρηση, παρενέβη στα πράγματα της Ουκρανικής εκκλησίας, προκειμένου να λειτουργήσει εναρμονιστικά, με σκοπό την αυτονομία και την ενότητά της, την οποία υπονόμευσε με την παρέμβασή της, για λόγους ιδίου συμφέροντος, όλως αντικανονικά, η ρωσική εκκλησία. Ουδείς αμφιβάλει ότι η «κανονική» εκκλησία της Ουκρανίας είναι ένα απλό προσάρτημα της Μόσχας, που εξ αυτού του λόγου, προκάλεσε την απόσχιση μέρους του κλήρου της. Πρόκειται για ένα, σε τελική ανάλυση, πολιτικό διακύβευμα, που μέλλεται να διαταράξει έτι περαιτέρω την ενότητα της ορθόδοξης εκκλησίας, καθώς εμπλέκεται στους διεθνείς ανταγωνισμούς, τους οποίους το οικουμενικό πατριαρχείο οφείλει να συνεκτιμήσει τηρώντας τον κανόνα, εάν θέλει να μην εκπέσει ή να γίνει υποχείριο της Μόσχας και των μη εκκλησιαστικά σύννομων επιδιώξεών της.
ΥΓ. Περισσότερα για τις εξελίξεις που συνδέονται με την εκκλησιαστική ορθοδοξία βλέπε μεταξύ των άλλων έργων μου:
(α) Το ελληνικό κοσμοσύστημα, τ. Β΄. Εκδόσεις Σιδέρη, Αθήνα, 2014
(β) Η δημοκρατία ως ελευθερία, Εκδόσεις Πατάκη, Αθήνα, 2007
(γ) Το Ιερατείον. Η δεσποτική μεθάρμοση της Ελλαδικής εκκλησίας, Εκδόσεις Epicom, Αθήνα, 2000.
(δ) «Εκκλησία και κοινωνία», στην Καθημερινή της Κυριακής στις 21. 6.1998
(ε) "Religion et politique dans le monde Hellène. Le paradigme grec et les églises `occidentales`et slaves" in Revue de science politique Pole Sud, 17/2002
(στ) "Religion and politics in the nation-state and the European Union" in
Eurolimes, 5/2008
(ζ). "Religion et politique dans l'Europe des 25" in Ariane Landuyt, Daniele Pasquinucci (eds), Gli allargamenti della CEE/UE, 1961-2004, t. II, pp. 753-768., Ed. Il Mulino, Bologna, 2005