Τετάρτη 27 Δεκεμβρίου 2017

Γ. Κοντογιώργης - Ο Θουκυδίδης και η εποχή μας (1/5) - 10.1.2017







Γ. Κοντογιώργης - Ο Θουκυδίδης
και η εποχή μας (1/5) - 10.1.2017
https://yt3.ggpht.com/-J4YWy7ZB9EE/AAAAAAAAAAI/AAAAAAAAAAA/4tsQT9Ae5w8/s88-c-k-no-mo-rj-c0xffffff/photo.jpg
Δημοσιεύτηκε
στις 26 Δεκ 2017
Ο Γιώργος
Κοντογιώργης συνομιλεί με καίριες πτυχές του κορυφαίου έργου του Θουκυδίδη και
επιχειρεί μια ανάγνωση της εποχής μας μέσα από αυτό. Η σειρά αυτή των διαλέξεων
πραγματοποιήθηκε στο Ίδρυμα Β. & Μ. Θεοχαράκη (Ιανουάριο-Φεβρουάριο 2017).

Τρίτη 26 Δεκεμβρίου 2017

Γιώργος Κοντογιώργης, Οι άδηλοι κοινοί παρονομαστές




Γιώργος Κοντογιώργης, Οι άδηλοι κοινοί παρονομαστές
Δημοσιεύθηκε 24 Δεκεμβρίου 2017 - Γιώργος ΚοντογιώργηςΓιώργος Κοντογιώργης 123


του Γιώργου Κοντογιώργη  – 
Το μέλλον της ανθρωποκεντρικής εξέλιξης ανάγεται σε μια διαφορετικού τύπου «βιολογία», η οποία αφήνει πίσω της τόσο τον κλασικό ιδίως φιλελευθερισμό, όσο και τον σοσιαλισμό. Στη «βιολογία» αυτή, το «κεφάλαιο» και κυριολεκτικά η νομισματική οικονομία αποτελεί την συστατική πρώτη ύλη της εξέλιξης. Αντιθέτως, η διαλεκτική της ανθρωποκεντρικής ολοκλήρωσης επικεντρώνεται στη σχέση μεταξύ κοινωνίας και (οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού) συστήματος.
Διότι, σε τελική ανάλυση, από αυτήν πηγάζει τόσο η δυναμική της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης, όσο και εκείνη της ελευθερίας. Η ελευθερία, άλλωστε, αποτελεί το ακριβές μέτρο αξιολόγησης του λόγου και του έργου με την πρόοδο. Η Αριστερά, όπως και ο κλασικός φιλελευθερισμός, περιήλθε στο παρελθόν της ιστορίας πολύ πριν εκδηλωθεί η τρέχουσα κρίση, με αφετηρία τις ΗΠΑ και σημειολογική αφετηρία για την Ευρώπη την Ελλάδα. Η δυτική κρίση απλώς βρήκε την Αριστερά απροετοίμαστη, για να μην πω ότι την εξέθεσε.
  • Πρώτον, διότι προσήλθε στην αντιμετώπιση της κρίσης είτε με τα παρωχημένα ιδεολογικοπολιτικά εργαλεία και ιδίως με πεπερασμένες εμμονές του 18ου και του 19ου αιώνα, είτε με τον τρόπο του κλασικού φιλελευθερισμού (όχι στη λιτότητα κλπ). Πράγμα που της επιφύλασσε αυτοδικαίως τη θέση της θεραπαινίδας του λεγόμενου νεο-φιλελευθερισμού, δηλαδή της διεθνούς των αγορών. Με διαφορετική διατύπωση, εξακολουθεί να παραμένει έγκλειστη σε ένα παρελθόν που δεν προσφέρεται για πολιτικές υπέρ της κοινωνίας, ούτε σε επίπεδο προτάγματος (επαγγέλλεται πράγματα που δεν χρειάζονται πια οι κοινωνίες), ούτε σε επίπεδο συσχετισμών (με ένα σύστημα που θέτει την κοινωνία σε πολιτική αδυναμία).
  • Δεύτερον, επειδή, μη διαθέτουσα ικανή γνωσιολογία, ώστε να συλλάβει την κατεύθυνση της εξέλιξης, αδυνατεί ακόμη και να αντιληφθεί την ουσιώδη διαφορά της σημερινής κρίσης σε σχέση με εκείνες του 20ού αιώνα. Στο ζήτημα αυτό, ταυτίζεται με τον φιλελευθερισμό, με τον οποίο συμφωνεί ότι το σήμερα θα υπάρχει ες αεί, ότι είναι ταυτόσημο με το αύριο. Με τον τρόπο αυτό επιχειρεί να διατηρήσει την ακινησία του αξιακού, ιδεολογικού κεκτημένου και κατ’ επέκταση του (οικονομικού, κοινωνικού και πολιτικού) συστήματος.
Η πλάνη του νεότερου ανθρώπου
Η Αριστερά και η Δεξιά εννοούν ότι η επίλυση των προβλημάτων, η ίδια η έξοδος από την κρίση, οφείλει να γίνει με διορθωτικές παρεμβάσεις και κυριολεκτικά με υποσημειώσεις στο παρόν σύστημα, χωρίς να θιγεί το θεμέλιό του (η κατ’ αυτούς δημοκρατία!). Τούτο εξηγεί γιατί όλες οι απόπειρες να επανέλθει ο λόγος της πολιτικής στις κοινωνικές της αναφορές απέληξαν σε παταγώδη αποτυχία.
Το γεγονός αυτό, εξηγεί τη βεβαιότητα του νεότερου ανθρώπου ότι αναντιλέκτως σήμερα, αλλά και όταν ήταν αντιμέτωπος με την κυρίαρχη απολυταρχία, το πολίτευμά του ήταν/είναι δημοκρατικό. Ότι δηλαδή με την απόσειση της δεσποτείας, εισήλθε απευθείας στη φάση της ανθρωποκεντρικής ολοκλήρωσης. Πράγμα που δηλώνει, για τους μεν ότι η μόνη ατομική ελευθερία είναι ανώτερη της καθολικής (ατομικής, κοινωνικής και πολιτικής) ελευθερίας, για τους δε ότι η νεοτερικότητα βιώνει ήδη την καθολική ελευθερία στην πληρέστερη έκφρασή της.
Ο ισχυρισμός αυτός αποτελεί από μόνος του ένα παράδοξο, καθώς αντίκειται στη λογική της ανθρωποκεντρικής βιολογίας. Είναι σαν να λέμε ότι ένα έμβρυο δύναται να γεννηθεί στην τελική φάση της ωριμότητας του ανθρώπου, δηλαδή στην ηλικία των 50 ή των 60 ετών, χωρίς να διέλθει τα ενδιάμεσα στάδια. Συνομολογεί, ωστόσο, ότι η σύγχρονη επιστήμη πάσχει στον πυρήνα της γνωσιολογίας της, καθώς αδυνατεί να διακρίνει τη διαφορά μεταξύ ελευθερίας (ως αυτονομίας) και (ετερονομικού) δικαιώματος, ή τον σωρευτικό (και όχι αντιθετικό) χαρακτήρα των πεδίων (ατομικού, κοινωνικού και πολιτικού) της ελευθερίας.
Από την περίοδο αυτή ο ανθρωποκεντρικός κόσμος της μεγάλης κοσμοσυστημικής κλίμακας εισέρχεται σε μια νέα, εντυπωσιακή, ως προς τις συνέπειές της, περίοδο. Αυτή σηματοδοτεί την υπέρβαση του κόσμου της νεοτερικότητας, ο οποίος ταυτίσθηκε με τη μετάβαση από τη δεσποτεία/φεουδαρχία στον ανθρωποκεντρισμό. Μετάβαση που επεξεργάσθηκε διανοητικά η εποχή του Διαφωτισμού.
Ο εξωτερικός φλοιός των εννοιών
Σε αξιακό και ιδεολογικό επίπεδο, η περίοδος αυτή διακρίνεται από την οικειοποίηση του συνόλου του εννοιολογικού οπλοστασίου της ελληνικής γραμματείας (και της κρατοκεντρικής περιόδου του ανθρωποκεντρικού/ελληνικού κοσμοσυστήματος μικρής κλίμακας), με την ταυτόχρονη εντούτοις μεθάρμοσή του στις πρώιμες πραγματολογικές δυνατότητες της εποχής της μετάβασης. Μεθάρμοση, η οποία απέληξε στη συγκράτηση του εξωτερικού φλοιού των εννοιών. Εν προκειμένω των όρων και την αποστέωσή τους από το περιεχόμενο που αυτοί όριζαν.
Όπου αυτό δεν ήταν εφικτό, η κυρίως έννοια συνοδευόταν από έναν ή περισσότερους επιθετικούς προσδιορισμούς που ουσιαστικά κατέτειναν στην ταξινόμηση του αντίποδά της στην ίδια εννοιολογική κατηγορία (π.χ. η έμμεση έναντι της άμεσης δημοκρατίας). Ή περιενδυόταν με μια πλήρη επιχειρηματολογία με σκοπό την ανάδειξη της αξιολογικής ανωτερότητας εκείνης της εποχής μας (η ελευθερία των νεοτέρων έναντι της ελευθερίας των αρχαίων, τα δικαιώματα έναντι της ελευθερίας).
Το γεγονός αυτό, που επισημαίνεται σε ολόκληρο το φάσμα των εννοιών που ορίζουν τα ανθρωποκεντρικά κοινωνικά φαινόμενα, αποτελεί την καθολικά παρούσα αξιακή και θεσμική πραγματικότητα της εποχής μας. Οπωσδήποτε, οι κρίσεις που συνέβησαν κατά την περίοδο της πρωτο-ανθρωποκεντρικής οικοδόμησης του νεότερου κόσμου, αφορούσαν στην απόρριψη πτυχών του παλαιού καθεστώτος.
Ή στη διαμόρφωση θεσμικών και άλλων αναχωμάτων, ικανών να διασφαλίσουν την ισορροπία στους συσχετισμούς και κατ’ επέκταση ένα περιβάλλον όπου οι κοινωνίες θα απολάμβαναν και ενδεχομένως θα διεύρυναν τις πρωτο-ανθρωποκεντρικές τους κατακτήσεις. Αναφέρομαι κυρίως στην ατομική ελευθερία, στα κοινωνικοπολιτικά δικαιώματα και σε ένα ελάχιστον ευημερίας και προνοιακής ασφάλειας.

Σάββατο 23 Δεκεμβρίου 2017

Γ. Κοντογιώργης - «Γνώση και Μέθοδος». Για το νέο βιβλίο του στο Πόλις Άρτ Καφέ - - 13.12.2017







Γ. Κοντογιώργης - «Γνώση και Μέθοδος». Για το νέο βιβλίο του στο Πόλις Άρτ Καφέ - 13.12.2017
https://yt3.ggpht.com/-J4YWy7ZB9EE/AAAAAAAAAAI/AAAAAAAAAAA/4tsQT9Ae5w8/s88-c-k-no-mo-rj-c0xffffff/photo.jpg
Δημοσιεύτηκε
στις 23 Δεκ 2017
Ανοιχτή
συζήτηση στο Πόλις Art Café, στις 13.12.2017, με αφορμή το νέο βιβλίο τού
Καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης και πρώην Πρύτανη του Παντείου Πανεπιστημίου κ.
Γιώργου Κοντογιώργη «Γνώση και Μέθοδος», εκδόσεις ΠΑΡΟΥΣΙΑ, Αθήνα, 2017, και με
τη συμμετοχή του Υπ. Διδάκτορα στην Πολιτική Φιλοσοφία του Ιονίου Πανεπιστημίου
κ. Σωτήρη Αμάραντου, επιμελητή της έκδοσης.
(Πηγή: https://www.ibdb.gr/)

Τετάρτη 20 Δεκεμβρίου 2017

Γιώργος Κοντογιώργης, Η Αριστερά ως θεραπαινίδα της διεθνούς των Αγορών




Γιώργος Κοντογιώργης, Η Αριστερά ως θεραπαινίδα της διεθνούς των Αγορών
Δημοσιεύθηκε 20 Δεκεμβρίου 2017 - Γιώργος Κοντογιώργης 233


του Γιώργου Κοντογιώργη  – 
Η Αριστερά παραμένει εμμονικά στο σύστημα που επεξεργάσθηκε η νεοτερικότητα κατά την έξοδό της από τη φεουδαρχία και του οποίου η εφαρμογή ολοκληρώθηκε προς το τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Το γεγονός αυτό συνομολογεί την προσχώρησή της στην αρχή της ενιαίας σκέψης και πράξης που στοχεύει την περιοριστική οριοθέτηση του διαλόγου για την εξέλιξή του. Όσον αφορά το διακύβευμα της πολιτικής χειραφέτησης της κοινωνίας των πολιτών, η Αριστερά πρωτοστατεί στην άρνησή της.
Το ενδιαφέρον εν προκειμένω είναι ότι η Αριστερά συντάσσεται με την κυρίαρχη σταθερά της νεοτερικότητας, η οποία υποστηρίζει ότι ο κόσμος της, η εποχή μας, αποτελεί όχι φάση στην εξελικτική πορεία του κοινωνικού ανθρώπου, αλλά το τέλος της (ανθρωποκεντρικής) της ολοκλήρωσης.
Επομένως, το αύριο γι’ αυτήν είναι το σήμερα και κατά τούτο οι λύσεις στα προβλήματα θα πρέπει να αναζητηθούν στο πλαίσιο του παρόντος συστήματος. Όχι με την υπέρβασή του. Εύλογα, αφού το σύστημα εισήλθε, κατ’ αυτήν, ευθέως από τη δεσποτεία-φεουδαρχία στην πλέον ολοκληρωμένη εκδοχή της δημοκρατίας. Ως εκ τούτου, η όποια αμφισβήτησή του οδηγεί αναπόφευκτα στην οπισθοδρόμηση.
Η προσέγγιση αυτή, εντούτοις, είναι στην πηγή της περιέλευσης της κοινωνίας σε πολιτική αδυναμία. Και μάλιστα στην απολύτως ταξική και αντικοινωνική οριοθέτηση του σκοπού της πολιτικής. Διότι, δεν εξηγεί πώς είναι δυνατόν, ένα σύστημα και μάλιστα μια Πολιτεία που συμπυκνώνει το καταστάλαγμα της δημοκρατίας, να παράγει ολιγαρχικές πολιτικές!
Συντηρητική συνταγή
Κάτι, εν πάση περιπτώσει, οδηγεί τη νεοτερικότητα να επιδιώκει η διαμόρφωση των συσχετισμών, που υπαγορεύουν τις δημόσιες πολιτικές, να συντελείται στο πεδίο της εξωθεσμικής δυναμικής των ομάδων, χωρίς τη συμμετοχή της κοινωνίας των πολιτών στην πολιτική διαδικασία. Έχει ενδιαφέρον να προσεχθεί ότι στον πολιτικό λόγο τα πεπραγμένα της πολιτικής αποδίδονται ως ευθύνη στον λαό παρ’ όλον που ο λαός δεν κυβερνάει, δεν παράγει πολιτικές.
Οπωσδήποτε, η προσέγγιση αυτή, πέραν του ότι ομολογεί το απόλυτο γνωσιολογικό κενό, αποκαλύπτει την ουσία της συνάντησης ολόκληρου του πολιτικού φάσματος της εποχής μας στο ζήτημα του εγκιβωτισμού της κοινωνίας στην ιδιωτεία. Ή με διαφορετική διατύπωση, της κατακράτησης της νομής της Πολιτείας από τους νομείς της.
Η προσέγγιση του πολιτικού συστήματος είναι άκρως συντηρητική και οπωσδήποτε ανοίκεια προς τις εξελίξεις που επισημαίνονται προς το τέλος του 20ου αιώνα. Είναι υπόλογη του γεγονότος ότι στο πεδίο των “δημοσίων” πολιτικών, οι ελάχιστες πινελιές κοινωνικής ευαισθησίας, που εμπεριέχεται στο πρόγραμμα της Αριστεράς, και ιδίως στην κυβερνητική της πολιτική, διασταυρώνονται με εκείνες της Δεξιάς.
  • Πρώτον, επειδή δεν εγγράφονται στην προοπτική μιας διαφορετικής ιδέας για την κοινωνία, αφού περιορίζονται σε ορισμένες δημοσιονομικού χαρακτήρα διαρρυθμίσεις.
  • Δεύτερον, επειδή και ιδίως η Αριστερά υπερασπίζεται, ολοένα και περισσότερο, “φιλελεύθερες” πολιτικές επιλογές, που προηγουμένως απέρριπτε ως συντηρητικές. Και αυτό, μόνο και μόνο επειδή η Δεξιά τις εγκαταλείπει, στο πλαίσιο της εναρμόνισής της με το μέλλον των δυνάμεων της οικονομίας.
Θεραπαινίδα των αγορών
Εν κατακλείδι, Δεξιά και Αριστερά διαγκωνίζονται για την αποτελεσματικότητα της πολιτικής διαχείρισης της νέας τάξης. Θα υποστηρίζαμε με ασφάλεια ότι η Αριστερά έχει μεταβληθεί, αμέσως ή εμμέσως, σε θεραπαινίδα της διεθνούς των αγορών και διακινητή της πολιτικής συναίνεσης, που οι αγορές χρειάζονται εκεί όπου προκαλούν εντάσεις. Για να εκτιμήσουμε σωστά πού οφείλεται αυτή η παταγώδης κατάρρευση της Αριστεράς μετά τη δεκαετία του 1980, ως ιδεολογίας και ως προτάγματος, οφείλουμε να έχουμε κατά νου το σκοπό που ήρθε να υπηρετήσει στον ιστορικό χρόνο.
Ο σοσιαλισμός δεν αποτέλεσε την μετακαπιταλιστική φάση της νεοτερικότητας, αλλά τον εναλλακτικό δρόμο εξόδου από την φεουδαρχία και μετάβασης στον πρώιμο ανθρωποκεντρισμό (τις κοινωνίες εν ελευθερία). Όπως ακριβώς και ο φιλελευθερισμός, η Αριστερά συνέδεσε το πρόταγμά της με την απελευθέρωση του ανθρώπου από τα δεσμά της φεουδαρχίας (η ατομική ελευθερία) και με την οικοδόμηση σειράς θεσμικών και άλλων προϋποθέσεων (τα κοινωνικοπολιτικά δικαιώματα), που θα του διασφάλιζαν τη μετάβαση στην μεταφεουδαλική εποχή της ανθρωπότητας.
Η Αριστερά, στο πλαίσιο αυτό, επαγγέλθηκε την επιτάχυνση της ενσωμάτωσης των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων στην πρωτο-ανθρωποκεντρική εποχή, την οποία η φιλελεύθερη οπτική του πράγματος ήθελε να ελέγξει. Στην πιο ριζοσπαστική της εκδοχή (ο κομμουνισμός) ήρθε να επιταχύνει τις εξελίξεις εκεί όπου η μετάβαση στον ανθρωποκεντρισμό είχε καθυστερήσει, ή συναντούσε ανυπέρβλητες αντιστάσεις (Ρωσία, Κίνα κλπ).
Η συγγένεια φιλελευθερισμού και σοσιαλισμού
Σε κάθε περίπτωση, η αντιπαράθεση μεταξύ του φιλελεύθερου και του σοσιαλιστικού δρόμου της μετάβασης, εδράσθηκε σε μια συμφωνία η οποία κάνει ολοφάνερη την εκλεκτική τους συγγένεια. Αφορούσε στον έλεγχο της ιδιοκτησίας του συστήματος και όχι στη μεθάρμοσή της. Το αίμα που χύθηκε στη διάρκεια του 20ού αιώνα είχε να κάνει με τη διερώτηση εάν η ιδιοκτησία του συστήματος της οικονομίας θα ανήκε κατά κύριο λόγο στον ιδιώτη ή θα περιήρχετο στο κράτος.
Η κοινωνία, και στα δύο αυτά προτάγματα, δεν περιλαμβανόταν στους συντελεστές του. Την ίδια στιγμή, το πολιτικό σύστημα θεωρήθηκε ως εξ ορισμού προθεματική παράμετρος του κράτους. Η αντίφαση αυτή, ανάμεσα στη νομιζόμενη θέση του σοσιαλιστικού προτάγματος στην ιστορία και στις πραγματικότητες που εξέφρασε, αποτελεί το κλειδί για την κατανόηση της κατάρρευσής του μετά από ένα χρονικό σημείο. Και κατ’ επέκτασιν, της περιέλευσης της Αριστεράς εν γένει στο μαυσωλείο του χρόνου.
Σχετικά άρθρα
Δημοσιεύθηκε 17 Δεκεμβρίου 2017- Λαοκράτης Βάσσης

Δημοσιεύθηκε 14 Δεκεμβρίου 2017- Λαοκράτης Βάσσης

Δημοσιεύθηκε 13 Δεκεμβρίου 2017- Γιώργος Κοντογιώργης
Πληροφορίες άρθρου

Γιώργος Κοντογιώργης
Ο Γιώργος Κοντογιώργης είναι καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και πρώην πρύτ... Περισσότερα »